Το déjà vu του Ραζβάν...

Τελικά στη ζωή δεν υπάρχει μόνο η πρώτη φορά. Ποτέ μη λες ποτέ, ειδικά, όταν αυτή η... ρουφιάνα μπάλα αποτελεί οικογενειακή υπόθεση και αντικείμενο πόθου για πολλά χρόνια. Δεν ξέρουμε αν είναι καλός οιωνός για την οικογένεια Λουτσέσκου, αλλά πριν από ακριβώς 20 χρόνια, ο πάτερ φαμήλιας, Μιρτσέα, πάθαινε, ότι σχεδόν έπαθε ο κανακάρης του φέτος με τον ΠΑΟΚ!

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και σαφείς απέναντι στην ιστορία, που καταγράφηκε στα ρουμανικά γήπεδα την σεζόν 1997-98, με πρωταγωνιστή τον μπαμπά Λουτσέσκου, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει στα πάτρια εδάφη από την Ιταλία και είχε αναλάβει την Ραπίντ Βουκουρεστίου. Στο «Τζιουλέστι», την έδρα των σιδηροδρόμων, έκαναν όνειρα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος τριάντα ένα χρόνια, μετά τον τελευταίο τίτλο.

Η «μάχη» με την Στεάουα ήταν συναρπαστική, πόντο – πόντο, νίκη – νίκη, οι δύο ομάδες του Βουκουρεστίου έφτασαν στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, με την Ραπίντ να έχει αποκτήσει το πάνω χέρι έξι αγωνιστικές πριν το φινάλε και να ξέρει ότι με νίκη επί της αδιάφορης Κραϊόβα θα κατακτούσε το πρωτάθλημα. Οι δύο ομάδες θα έπαιζαν και στον τελικό του κυπέλλο, με ουκ ολίγες θεωρίες συνωμοσίας να συνοδεύουν την διπλή μονομαχία, καθώς πολλοί υπέθεταν πως οι παίκτες της Κραϊόβα θα άφηναν τον τίτλο να καταλήξει στη Ραπίντ προκειμένου να εξασφάλιζαν αυτομάτως την συμμετοχή τους στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Προς γενική έκπληξη, ο αγώνας, στις 2 Μαΐου του 1998, έληξε ισόπαλος 2-2 και ο τίτλος «πέταξε» από τα χέρια των «Σιδηροδρομικών», με τον αστικό μύθο να αναφέρει πως οι μισοί παίκτες της Κραϊόβα έπαιζαν για τον Λουτσέσκου και οι άλλοι μισοί για την Στεάουα! Στον τελικό του κυπέλλου η Ραπίντ πήρε την εκδίκηση κερδίζοντας 1-0 και αφήνοντας τους «φοιτητές» στα... κρύα του λουτρού.

Αυτή η ιστορία θυμίζει σε πολλά τα όσα έχει περάσει φέτος στην Ελλάδα με τον ΠΑΟΚ ο γιος του Μιρτσέα. Ο τίτλος χάθηκε, όπως χάθηκε, στα δικαστήρια, κατέληξε στην ΑΕΚ, την οποία απόψε θα ξαναβρεί στο δρόμο του ο Ραζβάν Λουτσέσκου.

Ο έβδομος τελικός

Ο Ρουμάνος τεχνικός φτάνει για έβδομη φορά στην καριέρα του σ' έναν τελικό κυπέλλου. Μετράει τρεις κατακτήσεις, οι δύο στη Ρουμανία (2006,2007) και η τρίτη στο Κατάρ (2013).

Η ιστορία του Λουτσέσκου σε τελικούς κυπέλλου ξεκίνησε όταν ακόμη ήταν ποδοσφαιριστής. Ήταν 4 Ιουνίου του 1997, όταν ως τερματοφύλακας της Νασιονάλ Βουκουρεστίου έφτασε στον τελικό, όπου γνώρισε την ήττα με 4-2 (χατ τρικ ο Ιλιε) από την πανίσχυρη, τότε, Στεάουα. Ως προπονητής τα πήγε σαφώς καλύτερα...

Υπό τις οδηγίες του η Ραπίντ κατέκτησε τους δύο τελευταίους της εγχώριους τίτλους. Αρχικά, το κύπελλο Ρουμανίας το 2006 κερδίζοντας στον τελικό τη Νασιονάλ με 1-0, χάρη σ' ένα γκολ του Ντάνιελ Νικουλάε στο πρώτο λεπτό της παράτασης. Ένα χρόνο αργότερα, απέναντι στην Τιμισοάρα, η Ραπίντ στέφθηκε ξανά κυπελλούχος, επικρατώντας με 2-0 ( Μπούγκα και Ζίκου τα γκολ), με τον τελικό να γίνεται στο «Νταν Παλτινισάνου», έδρα της Τιμισοάρα. Κάτι σαν το... ΟΑΚΑ!

Στην πρώτη του σεζόν ως προπονητής της Ελ Τζάις από το Κατάρ κατέκτησε το «Qatari Stars Cup» επικρατώντας στον τελικό με 2-0 την Αλ Αράμπι, ενώ υπάρχουν και δύο χαμένοι τελικοί.

Ο πρώτος ήταν το 2012 όταν με την Ραπίντ γνώρισε την ήττα (1-0) από την Ντιναμό Βουκουρεστίου και ο δεύτερος το 2015 ως προπονητής της Ξάνθης όταν ηττήθηκε (3-1) στον τελικό από τον Ολυμπιακό.