Η ομάδα που δεν θ’ αφήσει κανένα να της πάρει το πρωτάθλημα

Το ερώτημα είναι, πώς μπορεί ο ΠΑΟΚ να χάσει αυτό το πρωτάθλημα. Μία απάντηση, ήταν εκείνη της περασμένης Πέμπτης με τη Βίντι. «Να, κάπως έτσι». Δεν θα κερδίζει επ' άπειρον παιγνίδια, δίχως να παίζει τα παιγνίδια. Με τους Ούγγρους, ο ΠΑΟΚ ήταν σαν την Εθνική εναντίον της Ουγγαρίας. Δυσάρεστος, μονότονος, κουραστικός, αφόρητος, 90 λεπτά «σε μία ταχύτητα», με τη σκέψη πειραγμένη.

Η τύχη του ΠΑΟΚ ήταν ότι όλο αυτό, εάν υπήρξε μάθημα, το πήρε δίχως να τσούξει το κόστος. Διότι η Ευρώπη, έχουμε καταλάβει πως όσο επρόκειτο για το Τσάμπιονς Λιγκ ήταν κάτι περισσότερο από προτεραιότητα. Ηταν όνειρο. Ενώ τώρα, αφού πρόκειται για το Γιουρόπα Λιγκ, η Ευρώπη είναι η δεύτερη δουλειά του ΠΑΟΚ μες στη σεζόν. Το πάρεργο.

Τέσσερις βραδιές μετά, στην ίδια Τούμπα με τον Παναθηναϊκό, για ένα ημίχρονο ο ΠΑΟΚ ήταν μια ομάδα που θέλει να πάρει το πρωτάθλημα. Και για το επόμενο ημίχρονο, το δεύτερο, ο ΠΑΟΚ ήταν η ομάδα που το εννοεί πως δεν θ' αφήσει κανένα να της πάρει το πρωτάθλημα. Μια ομάδα, αντιμετωπίσιμη ως το 45'. Εκτός ελέγχου, από το 46'.

Με τον Παναθηναϊκό, ο ΠΑΟΚ έβγαλε προσήλωση και συγκέντρωση στον υπέρτατο βαθμό. Είχε φλόγα. Είχε το σχέδιο και το ταλέντο να ταίσει κατ' εξακολούθησιν, όσο δεν τάισε σε κανένα πρότερο αγώνα, τον Πρίοβιτς. Με τη μπάντα Λέο/Λέο, Μάτος και Ζαμπά. Είχε ένα Βέρνμπλοομ, ηφαίστειο. Δίπλα του, ηφαίστειο έμοιαζε κι ο Κάνιας. Είχε πολυφωνία και ποικιλία.

Ο ΠΑΟΚ νίκησε, γιατί έγινε η πρώτη ομάδα της Σούπερ Λιγκ που κράτησε τον Παναθηναϊκό στο μηδέν. Μηδέν, στα γκολ. Ουσιαστικά, μηδέν και στις ευκαιρίες. Στο τέλος είχε κανείς να θυμηθεί, τι; Μία αδιανόητη πάσα του Μπουζούκη, στα πρώτα λεπτά, ανάμεσα στους στόπερ του ΠΑΟΚ. Εκεί που ο Βαρέλα κατάπιε τον Μακέντα. Αργότερα, δύο επικίνδυνα σουτ (πάλι) του υπέροχου Μπουζούκη. Τελεία.

Αμφιβάλλω, ότι θα υπάρξει άλλη! Ομάδα Σούπερ Λιγκ, να κρατήσει τον Παναθηναϊκό στο μηδέν. Καθότι, συν τοις άλλοις αμφιβάλλω ότι ο Δώνης θα ξαναπαίξει ποτέ, όποτε επιλέξει ξανά το 4-4-2, με δύο δίδυμους φορ «σαν δυο σταγόνες νερό», Μακέντα και Καμπετσή, που τα χαρακτηριστικά τους περισσότερο κουτουλούσαν του ενός στου άλλου παρά αλληλοσυμπληρώνονταν.

Ελειψε η ευκινησία και η ευελιξία, σίγουρα έλειψε η λειτουργικότητα. Ελειψε, το να τεντώσουν τον ΠΑΟΚ μεσοαμυντικά. Ο Δώνης παίζει στα δάχτυλα, το υλικό του. Ξέρει, κάθε φορά που κάνει κάτι, τι κάνει. Τι έχει να πάρει, απ' τον καθένα κι απ' το καθετί. Αυτή η εις βάθος γνώση οδηγεί στο να «του βγαίνουν» οι εκάστοτε αλλαγές στους σχηματισμούς και στα πρόσωπα. Του βγαίνουν, σε σκανδαλώδες ποσοστό!

Τούτη τη φορά, η ταπεινή εξήγησή μου είναι ότι προτίμησε Μακένα+Καμπετσή πρωτίστως επειδή λογάριασε την ισχύ του ΠΑΟΚ στα στημένα. Εχεις να φυλαχτείς από Κρέσπο και Βαρέλα, έχεις να φυλαχτείς από Βέρνμπλοομ και Λέο Μάτος, φυσικά έχεις να φυλαχτείς απ' τον Πρίοβιτς. Ηθελε «συν ένα» κορμί, μες στο μπούγιο. Να πηδάει. Να σπρώχνει. Να τραβάει. Να βάζει μπλοκ-άουτ.

Ηταν μία «επιθετική επιλογή» του προπονητή του Παναθηναϊκού...βαθύτατα αμυντική. Πράγματι, ο Παναθηναϊκός δεν νικήθηκε από τα στημένα του ΠΑΟΚ. Αλλά νικήθηκε, από το open play του ΠΑΟΚ. Στο open play είχε γλιτώσει τρεις κεφαλιές του Πρίοβιτς, προτού σκοράρει ο Πρίοβιτς. Ηταν ήδη, πάρα πολλές. Για να γλιτώνει, όλη νύχτα...