Κι' όμως σύντομα θα μιλάμε για αυτόν...

Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για σπάνια περίπτωση ποδοσφαιριστή. Την πρώτη φορά που ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη, την ημέρα του ΠΑΟΚ – ΑΕΚ, άκουσα έναν ιδιοκτήτη ενός ρακάδικου, στο οποίο έτρωγα με κάτι φίλους να με ρωτάει. "Ρε φιλαράκι να σε ρωτήσω κάτι; Αυτόν τον ξένο Μπαλάφα ποιος τον έφερε στον ΠΑΟΚ;". Η αλήθεια είναι ότι όταν μου εξήγησε ότι ο... ξένος Μπαλάφας, είναι ο Σάμπο, πέθανα στα γέλια...

Το ίδιο βράδυ στην Τούμπα διαπίστωσα ότι ο... ξένος Μπαλάφας έχει περάσει στη συνείδηση των περισσότερων φίλων του ΠΑΟΚ ως τέτοιος. Η Τούμπα είναι ένα γήπεδο που δεν γίνεται να... κρυφτείς αν είσαι ποδοσφαιριστής και δεν γίνεται και να... γλιτώσεις, να μην το καταλάβεις, αν το κοινό δεν σε γουστάρει.

Στα πρώτα 10 λεπτά έχεις αισθανθεί στο πετσί σου αν τους αρέσεις ή όχι. Ο Σάμπο δεν αρέσει και το αισθάνεται από το πρώτο λεπτό. Δίνει και δικαιώματα είναι η αλήθεια, αλλά είναι και τέτοιο το κοινό που απαιτεί πράγματα από τον παίκτη από το πρώτο λεπτό...

Στο ματς με την ΑΕΚ ήταν ο αδύναμος κρίκος και γρήγορα αντικαταστάθηκε. Ομως ο Τούντορ επιμένει με την περίπτωσή του. Δεν βγαίνει από την ενδεκάδα ο Σλοβάκος. Και την δεύτερη φορά που πήγα στην Τούμπα για το ματς με την Ντόρτμουντ, πάλι βασικός ο Σάμπο, όπως και την τρίτη με την Κρασνοντάρ. Δεν άλλαξε κάτι. Είτε στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, είτε στο ματς με την Ντόρτμουντ που η Τούμπα ήταν κατάμεστη, είτε σε αυτό με την Κρασνοντάρ σε μισοάδειο γήπεδο, ο Σάμπο είναι το... πρόσωπο. Το γήπεδο περιμένει το πρώτο λάθος του, για να αγανακτήσει μαζί του και ο... ξένος Μπαλάφας το κάνει πάντα πολύ γρήγορα σαν να θέλει να προκαλέσει, να δώσει το "στίγμα" του. "Εδώ είμαι και σήμερα" λέει πάντα στο πρώτο δεκάλεπτο κάθε αγώνα και η Τούμπα σιχτιρίζει με την πάρτη του...

Τώρα ειδικά που δεν υπάρχει και ο Ολσεν να... μοιράζεται η γκρίνια, ο Σάμπο είναι αυτός που κανείς δεν θέλει να βλέπει, εκτός από τον Τούντορ, ο οποίος είναι φανερό ότι τον πιστεύει πολύ. Θα τολμήσω να πω ότι είμαι 100% με τον Κροάτη προπονητή σε αυτό και θα εξηγήσω παρακάτω γιατί...

Ο Σάμπο είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που βλέπεις μέσα στο γήπεδο και δεν πιστεύεις στα μάτια σου. Οχι από το ένα ματς στο άλλο, όχι από το ένα ημίχρονο στο άλλο, όχι από την μία φάση στην άλλη, αλλά μέσα στην ίδια φάση, στην αρχή και στο τέλος της.

Στο ματς με την Κρασνοντάρ κάπου στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου ο Σάμπο γίνεται το πρόσωπο του ματς. Κόβει με το κεφάλι μία σέντρα των Ρώσων, ελάχιστα μέτρα έξω από την μεγάλη περιοχή του Γλύκου, αλλά δεν διώχνει απλώς, διώχνει και πασάρει ταυτόχρονα με το κεφάλι του... Αυτομάτως κάνει την κίνηση για να ξαναπάρει μπάλα. Ξεμαρκάρεται και την ξαναπαίρνει. Ξαφνικά διαπιστώνεις πόσο γρήγορος μπορεί να γίνει για το ύψος του, θαυμάζεις τον τρόπο με τον οποίο κάνει την μεταφορά παιχνιδιού (transition game), μένεις άφωνος με τον τρόπο με τον οποίο κουβαλά πολύ γρήγορα την μπάλα, έχοντας σε όλη την διαδρομή από την μία περιοχή στην άλλη, το κεφάλι ψηλά, (τούτος δω μοιάζει με γρήγορο Τσιάρτα σκέφτεσαι...), λατρεύεις τον τρόπο με τον οποίο... ψαρώνει όλη την άμυνα των Ρώσων με την κίνηση του σώματος ότι θα παίξει στα δεξιά με τον Ροντρίγκες που έχει ανέβει σφαίρα, βλέπεις τους Ρώσους να πέφτουν στην παγίδα και να φεύγουν όλοι προς την πλευρά του Ροντρίγκες και την κατάλληλη στιγμή ο Σάμπο αλλάζει κατεύθυνση και πετάει την μπάλα αριστερά, στον Πέλκα που έχει δει όλους τους παίκτες της Κρασνοντάρ να του αδειάζουν την γωνιά.

Ο Σάμπο όμως δεν κρύβεται, δεν σκέφτεται ότι έχει τελειώσει την δική του δουλειά και τώρα ας κάνει ότι καταλαβαίνει ο Πέλκας. Συνεχίζει να συμμετέχει στη φάση. Φρενάρει απότομα σαν γεννημένος φορ, για να δημιουργήσει το χώρο στον Πέλκα να του δώσει ξανά την μπάλα και να τελειώσει την φάση. Ο Πέλκας του την δίνει και ο Σάμπο, αφού έχει φροντίσει με το... απότομο φρένο να είναι αμαρκάριστος, είναι έτοιμος να βάλει ένα τελείως δικό του, σε δημιουργία και εκτέλεση, μοναδικό γκολ. Και τότε είναι που μένεις ξανά άφωνος... Τελείωμα αδιανόητα κακό. Σαν παιδαρέλι που δεν ξέρει πως να σουτάρει, πως να γείρει το κορμί του για να στείλει την μπάλα προς την εστία, τελείωμα σαν να μην είναι ποδοσφαιριστής, αλλά κάτι άλλο που βρέθηκε εκείνη την ώρα στο γήπεδο κατά λάθος...

Το κοινό ξεχνάει μονομιάς όλα τα προηγούμενα και στέκεται στο τελείωμα του Σλοβάκου και λογικά κιόλας. Η αγανάκτηση φτάνει σε τέτοια ντεσιμπέλ που νομίζεις ότι η Τούμπα δεν έχει 10 χιλιάδες κόσμο, αλλά 100 χιλιάδες. Νομίζεις ότι και οι διαφημιστικές ταμπέλες θα σηκωθούν να χτυπήσουν τον Σάμπο. Ο ίδιος βάζει το κεφάλι κάτω και επιστρέφει στο χώρο ευθύνης του...

Αλλη μία ευκαιρία να αλλάξει την άποψη του απαιτητικού κοινού, πήγε στα σκουπίδια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είμαι βέβαιος, ότι κάποια στιγμή θα την αλλάξει. Δεν ξέρω αν θα είναι στο επόμενο ματς, τον επόμενο μήνα, ή στο επόμενο πρωτάθλημα, αλλά κάποια στιγμή θα την αλλάξει...

Δεν γίνεται ένα παιδί, με την δική του ποιότητα, με τα δικά του σωματικά προσόντα, με τα δικά του ατομικά χαρακτηριστικά, να περάσει στην ιστορία του ΠΑΟΚ ως ο... ξένος Μπαλάφας. Θα ήθελα να ξέρω τον χαρακτήρα του καλύτερα για να μπορώ να μιλήσω με απόλυτη βεβαιότητα, αλλά έστω κι' έτσι πιστεύω, ότι δεν γίνεται να μην παίξει αυτό το παιδί. Δεν γίνεται να μην σταματήσει αυτά τα... χαζά λάθη, τα οποία τα βλέπεις, τα ξέρεις δύο τρία δεύτερα πριν τα κάνει ότι θα τα κάνει και παρά ταύτα τα κάνει... Από την άλλη, διαπιστώνεις ότι σχεδόν όλα είναι λάθη που γίνονται πάντα στην προσπάθεια να παίξει σωστά, να παίξει με την μία, να βγάλει την δύσκολη πάσα, να δώσει τέμπο, να ανεβάσει τον ρυθμό...

Είναι πιθανό να έχω κάνει λάθος εκτίμηση, αλλά είναι ακόμη πιο πιθανό ο Σάμπο σύντομα, να γίνει ο νέος Τζιόλης, ο οποίος σήμερα είναι ο πολυτιμότερος παίκτης του ΠΑΟΚ που πρέπει να παίζει σε όλα μα όλα τα ματς, αλλά πριν ενάμιση χρόνο ήταν "το ορφανό του Euro που ήρθε για να το γηροκομήσουμε...". Και δεν ήταν τέτοιο, "ορφανό" δηλαδή, μόνο για τον κόσμο, αλλά και για τον Τύπο, που βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα, σχεδόν τόσο, όσο και ο οπαδός...