Ο ΠΑΟΚ ξέρει να λειτουργεί ως πυξίδα στις ζωές και τις καριέρες παικτών

Καλή είναι μία ομάδα, όταν τα μέλη της αισθάνονται άνετα, οικεία, βολικά μέσα στο περιβάλλον της. Καλή είναι η ομάδα που βοηθάει να σηκωθεί, αυτόν που πέφτει κάτω. Αυτή που βοηθάει να ξεμπλοκάρει, κάποιον που έχει βαλτώσει. Αυτή που βοηθάει κάθε μέλος της να εξελίσσεται, να γίνεται όσο το δυνατόν καλύτερο κάθε μέρα που περνάει.

Όταν ο Τάισον ήρθε στον ΠΑΟΚ σκεφτόταν να κόψει την μπάλα. Είχε χάσει τον αδελφό του, ήταν στα όρια της κατάθλιψης, τα εργομετρικά του ήταν για να παίζει κάνα τέταρτο. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Όταν ο Μπάμπα αποκτήθηκε από τον ΠΑΟΚ προερχόταν από δύο εγχειρήσεις που τον άφησαν δύο σεζόν εκτός μάχης, το ερώτημα ήταν αν θα ξαναπαίξει μπάλα. Ξέρουμε όλοι τι έγινε μετά.

Όταν υπέγραψε ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς ήταν στην ναφθαλίνη της Μπενφίκα είχε να παίξει μπάλα κοντά ένα χρόνο.

Όταν ήρθε ο Κεντζιόρα ήταν περίπου ανενεργός λόγω του πολέμου.

Ο Τζόνι Ότο ήρθε μετά από μισό χρόνο εκτός δράσης και ένα σοβαρό επεισόδιο με μέλος του τεχνικού επιτελείου της Γουλβς.

Ο Σάστρε βρισκόταν στα αζήτητα της Μαγιόρκα και ο Μπράντον Τόμας δεν ήταν παρά ένας average φορ Σεγούντα Ντιβιζιόν.

Ο Οζντόεφ ήρθε με τα δικά του θέματα, που βγήκαν στην πορεία και ο Μαντί μετά από μισή σεζόν που έκανε προπονήσεις με τις… μπουλντόζες.

Ο Τισουντάλι ήρθε με έναν σχετικά πρόσφατο χιαστό και ο Ντεσπόντοφ κουβαλώντας δύο άγευστα περάσματα εκτός Βουλγαρίας.

Ο Μεϊτέ ήταν ανεπιθύμητος στην Μπενφίκα και απλώς υποφερτός στον δανεισμό του στην Κρεμονέζε και ο Κοτάρσκι είχε μόνο μία σεζόν βασικός στην καριέρα του σε κάποια… Γκόριτσα.

Τα βιογραφικά είναι ένα κομμάτι χαρτί. Λένε τι έγινε στο παρελθόν, αλλά δεν προκαθορίζουν το μέλλον. Ο ΠΑΟΚ είναι μία ομάδα που συνειδητά ψάχνει την υπεραξία σε παίκτες που έχασαν τον προσανατολισμό τους, ξέρει να λειτουργεί ως πυξίδα στις ζωές και τις καριέρες τους. Γιατί;

Διότι, είναι μία καλή ομάδα…