"Λάτρεψα τον ΠΑΟΚ για τον κόσμο του"

«Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω αυτό το ραντεβού» αναφώνησε ο «Γκουντ Νιουζ» που περισσότερο ευχάριστο ήταν τελικά γι΄ αυτόν το ...«διαζύγιο» με τους Χάλιφαξ Ρέϊνμεν, παρά δυσάρεστο. «Αρχικά είχα πει στους ανθρώπους που με κάλεσαν στη Θεσσαλονίκη ότι δεν μπορούσα γιατί είχαμε αγώνες στο πρωτάθλημα του Καναδά. Και ήθελα τόσο πολύ να έρθω... Προέκυψε όμως διακοπή συνεργασίας με την ομάδα πριν λίγες ημέρες, αλλά δεν με πείραξε καθόλου, αφού θα ξαναβρεθώ στη Θεσσαλονίκη με τόσους πολλούς φίλους, θα ξαναζήσω λίγο από εκείνη την λαμπρή εποχή. Και ειδοποίησα αμέσως ότι δέχομαι την πρόσκληση». Κι όσο για την πρώην ομάδα του: «Αρχίσαμε με φιλοδοξίες στο Χάλιφαξ, αλλά η ομάδα είχε στραβοπατήματα και κρίθηκε σκόπιμο να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Δεν έχω όμως πρόβλημα μαζί τους».

Πρώτη φορά μετά το 1993

Εφυγε το καλοκαίρι του 1993 μετά την απώλεια του Final –4 της Αθήνας και του πρωταθλήματος. Και σαν να «έριξε μαύρη πέτρα» πίσω του. «Όχι, δεν είχα κάτι με την ομάδα και σίγουρα ο λόγος που δεν συνέχισα ήταν οικονομικός», εξηγεί στα ΣΠΟΡ και συνεχίζει: «Με ήθελαν να μείνω, αλλά δεν ήταν εφικτό να καλυφθεί το συμβόλαιό μου και δεν ήθελα να πληγώσω περισσότερο τον ΠΑΟΚ σε περίπτωση που δεν μπορούσαν να με πληρώσουν. Αγάπησα την ομάδα, ήθελα να την βοηθήσω και έφυγα για την Μπολόνια. Σκέφθηκα όμως και κάποιες φορές ότι ίσως έπρεπε να μείνω και με λιγότερα, γιατί ομάδα σαν τον ΠΑΟΚ δεν ξαναβρήκα....»!

Αρχισε από το Κατάρ

Αφού κρέμασε τα παπούτσια του ο Λέβινγκστον άργησε κάπως να επιλέξει το επόμενο κεφάλαιο της καριέρας του. «Ηθελα να μείνω στο μπάσκετ, ήθελα να γίνω προπονητής κι άρχισα στο CBA (Φορτ Ουέϊν Φιούρι) και στο USBL (Ντοτζ Σίτι). Πήγα μετά στο κολέγιο Σεν Φράνσις και γύρισα στην Ντοτζ Σίτι με την οποία πήρα πρωτάθλημα το 2004. Συνεργάστηκα και με τους Χάρλεμς, με το κολέγιο του Σεν Λιούϊς και με την εθνική Κατάρ όταν πέρασα τελευταία φορά από την Ελλάδα το 2008. Εκτοτε συνέχισα σε κολέγια και γυμνάσια και μέχρι πρότινος στο Χάλιφαξ».

Με κόουτς τον Ντούντα!

Σύμφωνα με τους διοργανωτές, την ομάδα των ξένων την Τετάρτη και δη τον Λέβινγκστον θα κοουτσάρει πάλι ο Ιβκοβιτς. «Είναι συγκλονιστικό», λέει ο Αμερικανός και ξεκαθαρίζει: «Είναι ψέματα όσα έλεγαν ότι είχα πρόβλημα μαζί του. Είχαμε διαφορές στη νοοτροπία, αλλά τον σεβόμουν. Θέλω να τον ξαναδώ οπωσδήποτε»!

Ενας μυστήριος πρόεδρος!

Ο Λέβινγκστον θυμάται και τον λαοφιλέστερο πρόεδρο του ΠΑΟΚ όλων των εποχών. «Α, ο Νίκο (Σ.Σ. Βεζυρτζής)... Μου άρεσε πολύ ο πρόεδρος! Νοιαζόταν τόσο πολύ για την ομάδα. Ηταν κι αυτός κομμάτι της. Και η ομάδα ήταν η ζωή του. Εμοιαζε κάπως μυστήριος άνθρωπος στη συμπεριφορά του – με την καλή έννοια – αλλά ήταν σπουδαίος ηγέτης»!

Θα πάμε στην προπόνηση

Ο Κλιφ Λέβινγκστον όπως και όσοι παίξουν στο μεγάλο φιλικό θα έρθει την παραμονή και θα μείνει μερικές μέρες στη Θεσσαλονίκη. «Είναι η μεγάλη ευκαιρία για μένα και για όλους όσους απαρτίζαμε την τότε ομάδα του ΠΑΟΚ, να βρεθούμε και στην προπόνηση της τωρινής. Θα πάμε σίγουρα (Σ.Σ. την Πέμπτη 29/11) στην προπόνηση να δούμε τους παίκτες και τον προπονητή, να μιλήσουμε μαζί τους και να δώσουμε ευχές και συμπαράσταση για το πρωτάθλημα. Πιστεύω ότι θα είναι πολύ συγκινητική και ιστορική η στιγμή που θα σμίξει το παρόν με το παρελθόν του ΠΑΟΚ».

Ανυπομονώ να το δω!

Ο Αμερικανός ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της χρυσής εποχής που έδωσε το έρεισμα για να χτιστεί και το «παλατάκι» του ΠΑΟΚ. Για να πει στα ΣΠΟΡ: «Εμαθα πριν από μερικά χρόνια ότι η ομάδα έχει ένα καινούργιο δικό της γήπεδο. Μου είπαν πολύ καλά λόγια όλοι και προσπάθησα να ψάξω και φωτογραφίες του στο διαδίκτυο κι ανυπομονώ να το δω από κοντά. Είναι μεγάλη τιμή αν συνέβαλα έστω και στο ελάχιστο από την πλευρά μου για να γίνει...».

Ο Αμερικανός με τα τεράστια προσόντα και τη μεγάλη προσωπικότητα που ξεσήκωνε όχι μόνο το Αλεξάνδρειο αλλά και τα γήπεδα της Ευρώπης, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη από βδομάδα και πριν έρθει μίλησε στα ΣΠΟΡ από το Φορτ Ουέϊν της Ιντιάνα

Θυμάται σχεδόν τα πάντα από τον ΠΑΟΚ του 1992... Από τον πρόεδρο και τους συμπαίκτες του, μέχρι τους υπαλλήλους. «Θέλω να ξαναδώ όλα τα παιδιά...» άρχισε να λέει στα ΣΠΟΡ και συνέχισε: «Αλλά πιο πολύ θέλω να ξαναδώ τον κόσμο του ΠΑΟΚ! Ποτέ δεν θα τους ξεχάσω, αυτοί οι φίλαθλοι έβαλαν την ομάδα στην καρδιά μου πολύ βαθιά κι από εκεί δεν θα φύγει ποτέ... Ξέρετε έκανα μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ, αγάπησα ιδιαίτερα τους Χοκς και τους Μπουλς καθώς στο Σικάγο πήρα και δύο τίτλους πρωταθλητή, αλλά σαν τον ΠΑΟΚ δεν ξανάδα τέτοια ομάδα με τέτοιο κόσμο και είναι η πιο αγαπημένη μου στον πλανήτη, εκτός του ΝΒΑ! Μας ακολουθούσαν παντού. Από τη Γαλλία μέχρι το Ισραήλ! Είναι πιο πιστοί και από τους οπαδούς των Μπουλς!. Αυτό το συναίσθημα που έβγαζαν όλοι τότε για την ομάδα, που το έδειχναν στο γήπεδο αλλά και στην καθημερινή μας ζωή, με συγκινεί ακόμη και τώρα. Δεν ξανάζησα ποτέ τέτοια ατμόσφαιρα από χιλιάδες παθιασμένους ΠΑΟΚτσήδες στο γήπεδο, να με αποθεώνουν στις νίκες αλλά και στα καλάθια μου. Και χαίρομαι που ακόμη με θυμούνται και εκτιμούν την προσφορά μου στην ομάδα. Σκέφτομαι μάλιστα πολλές φορές ότι αν ήταν δυνατό, θα ξαναρχόμουν να ζήσω στη Θεσσαλονίκη. Λάτρεψα και τον ΠΑΟΚ και την πόλη και τον κόσμο της. Χαίρομαι και γιατί έγινα κι εγώ ένα μέρος της ιστορίας της ομάδας. Θέλω να ξαναφτάσει κι άλλες φορές τόσο ψηλά όσο εμείς τότε και να μας περάσει κι αν είναι δυνατό, θέλω να βοηθήσω κι εγώ όσο μπορώ, έστω κι από μακριά! Θέλω να κάνω κάτι για να ανταποδώσω την τεράστια ζεστασιά που ένιωσα τότε από όλο τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Από την ομάδα και τους φιλάθλους». Και τότε σχολίασε και την παρουσία του συμπαίκτη του Μπάνε Πρέλιεβιτς στην προεδρία της ΚΑΕ: «Είχα ακούσει ότι ο Μπάνε ασχολείται με την ομάδα. Σαν προπονητής ή μάνατζερ. Εγινε πρόεδρος; Αυτό είναι σπουδαίο. Ηταν ηγέτης σαν παίκτης, με κότσια, πιστεύω έτσι θα είναι και σαν πρόεδρος. Και επειδή όπως λέτε είναι και ο Σταυρόπουλος εκεί – δεν τον πρόλαβα στον ΠΑΟΚ – είναι πολύ σημαντικό να μαζεύονται πρώην παίκτες κλάσης στην ομάδα για να έχουν επιτελικούς ρόλους».

Πιστεύω στη νίκη!

Σύμπτωση... Ο Κλιφ Λέβινγκστον είχε έρθει Θεσσαλονίκη προ ενός ντέρμπι με τον συμπολίτη στο οποίο ο ΠΑΟΚ υπέστη βαριά ήττα με 56-88. Αλλά στο τέλος ο «Δικέφαλος» ήταν ο πρωταθλητής. Τώρα έρχεται λίγες μέρες μετά το ντέρμπι και μαθαίνοντας την συγκυρία, τονίζει: «Δεν ξέρω πώς είναι τώρα οι ομάδες, αλλά πιστεύω πάντα στον ΠΑΟΚ και στη νίκη του. Με την καρδιά μου εύχομαι το διπλό, αρκεί οι παίκτες να τα δώσουν όλα στο γήπεδο από την αρχή μέχρι το τέλος και να είναι πνευματικά έτοιμοι για να αντιμετωπίσουν τους αντιπάλους». Και παραξενεύτηκε μαθαίνοντας ότι πλέον τα ντέρμπι γίνονται με τον κόσμο μόνο των γηπεδούχων: «Τότε ήταν τρομερή η εικόνα, δεν το έχω συναντήσει πουθενά αλλού τέτοιο πάθος από τους φιλάθλους. Τέτοια αναμέτρηση δεν έζησα ποτέ ξανά»!

Χάσαμε τη συγκέντρωσή μας

Ο ΠΑΟΚ της σεζόν 1992-93 ήταν ένα «τρένο – εξπρές» προς το φάιναλ φορ του κυπέλλου πρωταθλητριών τότε (και νυν Ευρωλίγκα). «Ημασταν άπιαστοι στην κανονική διάρκεια, κάναμε μεγάλα παιχνίδια στα πλέϊ οφ, μας είχαν φαβορί, αλλά το χάσαμε με δική μας υπαιτιότητα» ομολογεί ο Κλιφ Λέβινγκστον περίπου 20 χρόνια μετά... Και συνεχίζει: «Στο καθοριστικό παιχνίδι με την Μπενετόν, δεν μας έφταιγε ούτε ο τραυματισμός του Τσέκου ούτε το άγχος. Δεν είχαμε άγχος ούτε νιώσαμε πίεση από τον κόσμο. Αντιθέτως, μας άρεσε που είχαμε 10.000 τρελαμένους ΠΑΟΚτσήδες που ήρθαν από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Ηταν πολύ μεγάλη ευκαιρία, θέλαμε πάρα πολύ εκείνο τον τίτλο, αλλά για έναν απίστευτο τρόπο χάσαμε την συγκέντρωσή μας και δεν παίξαμε ομαδικά στα 40΄ εκείνα λεπτά. Κι ενώ σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια μάς θαύμαζαν για την ομαδικότητά μας! Εμείς φταίμε κι όχι η τύχη των αντιπάλων που έβαλαν και κάποια απίθανα τρίποντα. Εμείς έπρεπε να τους σταματήσουμε με καλύτερη άμυνα. Δυστυχώς χάθηκε εκείνος ο τίτλος και η ευκαιρία να πατήσουμε στην κορυφή της Ευρώπης. Πονέσαμε πολύ. Χάσαμε και το πρωτάθλημα από το σοκ. Ημασταν όμως μέσα στις τρεις καλύτερες της χρονιάς». Και κατέληξε για τα καρφώματα που έγιναν πανευρωπαϊκά «χαϊλάϊτ», όπως εκείνο μπροστά στο Μουρεσάν: «Αυτά έδιναν δύναμη σε μένα, πάθος στον κόσμο κι έκαναν τα παιχνίδια γιορτή. Ηξερα ότι αν έβγαζα εγώ ενέργεια με τα καρφώματα, τότε ήταν πολλαπλάσια και η ενέργεια που θα μας έστελνε ο κόσμος από τις εξέδρες»