Μία ζωή ΠΑΟΚ ρε!

O ΠΑΟΚ είναι ίσως ο μόνος λόγος που με κάνει να κλαίω… Να δακρύζω και να πονάω μέσα μου. Αυτό το ήξερα...

Σας γράφω από ένα χωριό στα ορεινά της Κρήτης , το νησί που τυγχάνει να ξεκινήσουμε φέτος την αγωνιστική μας σεζόν. Ωστόσο εγώ δεν σας μιλάω εδώ για αγώνες, βαθμολογίες, μεταγραφές, μουσλίμοβιτς, λυμπερόπουλους και δεν ξέρω και γω τι… Εγώ εδώ σε ένα κείμενο που ίσως να είναι το τελευταίο μου για τους επόμενους έξι μήνες, θέλω να μοιραστώ τα συναισθήματα μου για τον ΠΑΟΚ.

Σε αυτό το μέρος λοιπόν είδα πολλά μικρά παιδιά να κυκλοφορούν με φανέλες του ΠΑΟΚ. Δεκάχρονα αγόρια και κορίτσια που τα έχει μεταδώσει την ΙΔΕΑ αυτής της ομάδας ένας άνθρωπος που είμαι πολύ μικρός να μιλήσω για αυτόν. Όμως το θέμα μου δεν είναι ούτε αυτός ο άνθρωπος. Το θέμα μου είναι ο ΠΑΟΚ. Αυτά τα παιδιά που είναι γέννημα θρέμμα Κρητικοί και δεν έχουν έρθει ποτέ Τούμπα και έχουν δει την ομάδα του ΠΑΟΚ μόνο εναντίον του ΟΦΗ και του Εργοτέλη, καθημερινά ασχολούνται, μιλούν για τον ΠΑΟΚ και νοιώθουν υπερήφανα που είναι ΠΑΟΚ παρά το γεγονός ότι τους τσιγκλανε στο χωριό οι υπόλοιποι εξαιτίας του ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι «ΝΙΚΗΤΗΣ» όπως υποτίθεται είναι αυτοί.

Πόσο μεγάλο πράγμα είναι αυτό; «Σαν τον ΠΑΟΚ δεν υπάρχει κανένας», μου είπε ένα 12 χρονο κορίτσι χθες... και το χαμόγελο της έλαμψε…. Παρόλο που πριν λίγους μήνες είχε έρθει κλαμένη στο σπίτι της επειδή είχε χάσει ο ΠΑΟΚ από τον Εργοτέλη, και παρά το γεγονός ότι στο σχολείο κάποια άλλα παιδιά τις μιλούν για τίτλους, και πρωταθλήματα.

Αλλά αυτό το κορίτσι όπως και πολλά παιδιά εδώ που βρίσκομαι αυτές τις ημέρες, ο άνθρωπος που τα δίδαξε ΠΑΟΚ δεν τα μίλησε για τίτλους, κύπελλα και νίκες παρόλο που και αυτά είναι φυσικά μέσα στο παιχνίδι. Τα μίλησε όμως για τον τρόπο ζωής, για το τι πρεσβεύει ο δικέφαλος αετός, για την τρέλα και το πάθος του κόσμου του ΠΑΟΚ.

Αυτό το συναίσθημα που ένοιωσα αυτές τις ημέρες εδώ δεν μπορεί καμία μεταγραφή και κανένας τίτλος να το ξεπεράσει.

Συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πως ο ΠΑΟΚ είναι η οικογένεια μου και δεν κρύβω ότι πολλές φορές στεναχωριέμαι όταν έρχονται σε αντιπαλότητα οι παοκτσήδες μεταξύ τους. Αυτήν την περίοδο αρκετά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για το χτίσιμο της ομάδας, τις μεταγραφές, τις προσλήψεις στην ΠΑΕ. Αδέρφια φυσικά και με απασχολούν και μένα αυτά, αλλά κλείστε για λίγο τα μάτια και νιώστε τον ΠΑΟΚ μέσα σας. Θα δείτε ότι ο ΠΑΟΚ είναι κάτι παραπάνω απ’όλα αυτά. Εγώ μπορώ να το περιγράψω μόνο ως ένα υπερφυσικό συναίσθημα που μπορεί να σε κάνει το ίδιο ευτυχισμένο όσο και… -θα το έλεγα- μελαγχολικό.

Μία νέα σεζόν αρχίζει και δεν θα μπορώ να είμαι για πρώτη φορά μετά από δέκα συνεχόμενα χρόνια πολύ κοντά –και αφότου γύρισα από τα ξένα- στην μεγάλη μου αγάπη όσο θα ήθελα. Όμως θα με κρατήσουν ζεστό, όχι ο… Μπακαγιόκο και ο Βιερίνια, ούτε καν το πάθος και η φλόγα για επιτυχία και νίκες, αλλά διαφορετικά πράγματα: Όπως οι ιαχές στην εξέδρα, οι περιπέτειες μας μέσω του ΠΑΟΚ, τα χαμόγελα των αδερφών μετά από μία νίκη, η αγωνία , οι συζητήσεις και οι αναλύσεις και ο προβληματισμός για ένα καλύτερο αύριο, οι συναντήσεις ,τα γλέντια μας, τα συνθήματα μας, τα δάκρυα μας…. ο ΠΑΟΚ μας.

Αυτά περνάν σαν ταινία από το μυαλό μου και γι’αυτό δεν ανησυχώ για τον ΠΑΟΚ μας. Γιατί ο ΠΑΟΚ μας είναι μέσα μας. Είναι μέσα στου καθενός την ψυχή και γι'αυτό τον λόγο κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να μας ρίξει κάτω, γι'αυτό και πρέπει πάντα να είμαστε αισιόδοξοι έστω και αν επανειλημμένως την έχουμε πατήσει.

Για έναν αληθινό Παοκτσή ο ΠΑΟΚ κρύβεται πίσω από τα λόγια ενός ομιλητή, πίσω από τους στίχους ενός τραγουδιστή, πίσω από τον θυμό ενός ανθρώπου, πίσω από την αγωνία και την μάχη ενός εργαζόμενου, πίσω από το χαμόγελο ενός παιδιού…

Ο ΠΑΟΚ λόγος να δημιουργείς και να διδάξεις την διαφορά του δικαίου με την αδικία, την μάχη για την ζωή, τον τρόπο να ζεις και να αναπνέεις έχοντας αρχές και τιμιότητα.

Ο ΠΑΟΚ καθρέφτης της μάχης κατά του κατεστημένου. Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ και κανένας πούστης δεν μπορεί να μου το αλλάξει αυτό. Για αυτό και ποτέ δεν θα «εκραγώ» για μία μεταγραφη, ποτέ δεν θα κακολογήσω κάποιον που δημιουργεί για χάρη της αγάπης του για τον ΠΑΟΚ, ποτέ δεν θα τα βλέπω όλα απαισιόδοξα.

Δεν ξέρω πότε «θα κάνει ξαστεριά». Δεν ξέρω πότε θα έρθει η μεγάλη εκείνη ημέρα που θα δω τον ΠΑΟΚ υπερήφανο και στην κορυφή. Ίσως να μην τον δω και ποτέ. Κι όμως αυτό που ξέρω είναι ότι ο ΠΑΟΚ κυλάει στο αίμα μας και ότι και να συμβεί θα σταματήσουμε να τον στηρίζουμε, μόνο όταν το αίμα μας, σταματήσει να κυκλοφορεί.

Γιατί ο ΠΑΟΚ δεν είναι οι μεταγραφές. Γιατί στο κάτω κάτω, ΝΑΙ ο ΠΑΟΚ πρέπει να είναι πρώτος αγωνιστικά, πρώτος παντού, αλλά εγώ γεννήθηκα ΠΑΟΚ γιατί ήταν πάντα πρώτος ως προτεραιότητα στην ζωή μου. Όπως και τα παιδάκια που γνώρισα εδώ στην Κρήτη που είναι ΠΑΟΚ γιατί το λέει η ψυχή τους και δεν μασάνε να υποστηρίζουν κάτι που είναι πρώτο μόνο στην καρδιά τους και την ψυχή τους.

Όλα αυτά παρόλο που ξέρουν, ότι πάλι θα γυρίσουν αρκετές φορές πίσω στο σπίτι κλαμένα…

Όπως γράφει και το παιδάκι στην φώτο που τράβηξα σε μία ταβέρνα στην Κρήτη:

«Μία ζωή ΠΑΟΚ»

aparadektos
paokmania.gr