Αφήστε την ομάδα εκτός Ευρώπης...

Καθώς νομίζω πως εν τέλει θα βρεθεί φόρμουλα για συνεννόηση και το ελληνικό ποδόσφαιρο ΔΕΝ θα αποκλειστεί από την Ευρώπη, θέλω να εκφράσω μια άποψη που αποτελούσε πεποίθηση μου ήδη από τη χρονιά του Δώνη και τη στιγμή τύχης που έστειλε τα... τούβλα του Σίντελφελντ στην εστία των Ιωαννίνων.

Είναι ξεκάθαρο πως όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας Σαββίδη στην ομάδα, ο ΠΑΟΚ ως οργανισμός δεν κατάφερε να προσαρμοστεί. Δεν κατάφερε να βρει βηματισμό. Δεν κατάφερε να καταλάβει ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ. Και, μοιραία, αυτό μεταφράζεται σε φοβερά σκαμπανεβάσματα, ανερμάτιστες επιλογές και αστοχίες. Η απόλυτη ξενέρα δηλαδή, για τον ΠΑΟΚτσή.

Τα χουμε συζητήσει μυριάδες φορές όλοι μας, δε χρειάζεται να επανέρθουμε. Το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα. Πως θέλουμε να σχεδιάσουμε την επόμενη μέρα, αφού έχουμε -ακόμα- την τύχη να κρατάμε τη μοίρα μας στα χέρια αφού υπάρχει "παραδάκι", άσχετα αν δεν επενδύεται σωστά ή αφειδώς.

Η ομάδα καλώς ή κακώς δείχνει ανήμπορη. Έχει φοβερές ελλείψεις. Διακρίνεται ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ έλλειψη προσωπικότητας και πνεύματος πρωταθλητή από την πλειοψηφία των παικτών. Πως περιμένουμε να πάει καλά;

Το λάθος που προσωπικά εντοπίζω, έγινε και όλα τα προηγούμενα χρόνια. Με ευχολόγια και πανηγύρια, δε γίνεται δουλειά. Ούτε με κινήσεις εντυπωσιασμού.

Το μόνο σοβαρό παράδειγμα που έχουμε για το πως στήνεται σοβαρή ομάδα, είναι από την εποχή Ζαγοράκη - Σάντος : Επιλογή σοβαρού ανθρώπου για το τιμόνι, πραγματική στήριξη, ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ιδέες για το πως θέλουμε να παίζουμε, σοβαρό ξεσκαρτάρισμα και κυρίως ΧΡΟΝΟΣ να υλοποιηθεί το "πλάνο".

Και αυτός ο χρόνος βρίσκεται μόνο με ένα τρόπο : Με την απουσία της ομάδας από τα προκριματικά της Ευρώπης. Η ύπαρξη αγωνιστικών υποχρεώσεων από τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο είναι -νομίζω- ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ για μια ομάδα που δεν ξέρει (και ούτε προλαβαίνει να μάθει) τι προσπαθεί να παίξει, πως λένε τον διπλανό, τι χαρακτήρα έχει ο καθένας κλπ. Πολλώ δε μάλλον, δε προλαβαίνει να μάθει τι ψάχνει να πετύχει ο προπονητής και τι μπάλα θέλει να παίξουμε.

Μέσα σε όλα αυτά, έρχεται το τρανταχτό παράδειγμα των συνεχών τραυματισμών και... δένει το γλυκό.

Στον αντίποδα, έχουμε δύο σχετικά σοβαρά επιχειρήματα :

α) Η απώλεια οικονομικών εσόδων

β) Η απώλεια πρεστίζ-πόντων στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Και τα δυο νομίζω ότι είναι αστεία, μπροστά στο συνεχή εξευτελισμό που βιώνει η ομάδα κάθε χρόνο, όπως επίσης και μπροστά στα τεράστια ποσά που επενδύονται σ ένα βαρέλι δίχως πάτο, με το να αλλάζουμε συνεχώς προπονητές, διευθυντές, κόβοντας και ράβοντας. Είναι νομίζω προτιμότερο να χάσεις "μια κι έξω" πέντε εκατομμύρια, παρά δεκαπέντε σε βάθος πενταετίας.

Τα πράγματα, κύριοι, είναι απλά :

Αφήστε την ομάδα να έρθει στα συγκαλά της.

Αφήστε την ομάδα να καταλάβει τι ψάχνουμε να πετύχουμε.

Αφήστε τους αθλητές να προσαρμοστούν στις ανάγκες πρωταθλητισμού, να αφομοιώσουν τις απαιτήσεις και να αφομοιωθούν από το σύνολο.

Αφήστε τον χ προπονητή να βρει τα πατήματά του και το χρόνο να δουλέψει ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΟΣ χωρίς "στοιχήματα" από τις πρώτες εβδομάδες.

Αφήστε τον κόσμο να δει ένα πλάνο, να πιστέψει σε μια σταθερά.

Αφήστε την ομάδα εκτός Playoff. Αφήστε την εκτός Ευρώπης για ένα χρόνο.

Κλείστε τη σεζόν από τον Απρίλιο. Ξεκινήστε την επόμενη 1 Ιουλίου και προγραμματίστε προετοιμασία μέχρι τέλη Αυγούστου.

Έτσι χτίζονται τα σύνολα.

ΥΓ. Δύο μήνες προετοιμασία, σοβαρός κόουτς και μπάτζετ 17-20 εκατομμύρια. Αυτή είναι η... μαγική συνταγή.