Κι όταν τα πούλμαν ξανά τα γεμίσαμε ...

Σαφώς και οι εικόνες που αποκομίζει ο νους από ένα road trip για να βρεθούμε στο πλάι του Δικέφαλου, διασχίζοντας Σερβία, Ουγγαρία, Σλοβακία και καταλήγοντας στη Τσεχία θα μπορούσαν, υπό άλλες συνθήκες, να σε κάνουν να απομακρύνεις τη προσοχή σου από τον πραγματικό πρωταγωνιστή, το πραγματικό "αξιοθέατο" της όλης διαδρομής: τον Τεράστιο Λαό του ΠΑΟΚ, που πήγε, φώναξε και πήρε τη νίκη για την ομάδα.

Σχεδόν 1500 άτομα από Ελλάδα, Γερμανία και αλλού με λεωφορεία και ΙΧ, χιλιόμετρα έκαναν πάλι, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους κατοίκους του Λίμπερετς να ζήσουν μοναδικές στιγμές (να βγάλουν κάνα $$$ παραπάνω) και να πάρουν πολύτιμα μαθήματα οπαδικής κουλτούρας, καθώς ήταν (και μάλλον θα είναι) η μεγαλύτερη μετακίνηση οπαδών που έγινε ποτέ στην πόλη αυτή που ήταν συνηθισμένη να βλέπει 500 το πολύ αντιπάλους τις ημέρες των αγώνων...

Μια πόλη που ναι μεν δεν είναι μικρή σε έκταση (για τα Ελληνικά δεδομένα), αλλά γενικά "χαλαρή" και "ήσυχη". Η παρουσία μας εκεί για αυτούς μάλλον ήταν κάτι σαν το big challenge της χρονιάς... μας περίμεναν σαν... τεστ και αυτό φαινόταν από την πρώτη εικόνα που μας έδιναν στην είσοδο της πόλης. Τρεις ζώνες που θα κατέβαιναν τα λεωφορεία, η μία για την ομάδα, χάρτες για κάθε οπαδό με σημαδεμένη την safe alcohol zone (!), το γήπεδο και χώρους parking.

Με την πορεία μέσα από το Λίμπερετς να είναι μιας μορφής παρέλαση για τους κατοίκους, που ήταν όλοι στα παράθυρα τους βγάζοντας βίντεο και φωτογραφίες (έχει γεμίσει το net με βίντεο Τσέχων). Σε αυτό το σκηνικό πάντως μου άρεσε η (καμία) αντίδραση των πολλών σωμάτων ασφαλείας που μας συνόδευαν (έντονη παρουσία αλλά συνάμα και αθόρυβη – εκτός απο τα σκυλιά-) καθ όλη τη διαδρομή, περίπου 600 μέτρα, για το γήπεδο παρόλο που υπήρξε τουλάχιστον ένα περιστατικό (με ευθύνη Τσέχου) που θα μπορούσε να προκαλέσει μανούρες αν ακολουθούσαν άλλη "τακτική". Πιστεύω εκεί έκριναν ότι "τα 'θελε και τα ΄πάθε" ο δικός τους. Κύριοι γενικά (λολ).

Στο γήπεδο ενδελεχής έλεγχος αλλά και πάλι, κάνα δυο πυρσοί περάσανε. Ψυχούλα έχουμε και εμείς. Βέβαια, είχαν τοποθετήσει ειδικό διχτυού ασφαλείας που έπιανε από την οροφή ίσα κάτω και χώριζε επίσης και τους γηπεδούχους από εμάς και στα @@ τους. εναμισόλιτρο μπουκάλι νερό είχε το κυλικείο. Ο Λ Α υπολογισμένα τα είχαν οι Τσέχοι.

Ένας τόπος που έδωσε ...άνεση αλλά και εφόδια στους... μονομάχους που τον επισκέφτηκαν ώστε να προετοιμαστούν με ηρεμία και...ψυχική γαλήνη για την μάχη στην... Arena. Ήξεραν ότι δεν θα πάρουν τη μάχη της κερκίδας και μάλλον απλά ήλπιζαν να μην χάσουν και εντός γηπέδου κάτι που όμως ανέλαβε ο απεσταλμένος μας στο γήπεδο, Κλάους Αθανασιάδης. Η ιστορία έγραψε και δεν σβήνει πια.

Δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο ότι στο τέλος του αγώνα ο Τσέχος πιτσιρικάς με τα πορτοκαλί που πρόσεχε την C6 έξοδο πάνω από τη μεγαλύτερη μερίδα των οπαδών του ΠΑΟΚ, είχε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του και κοιτούσε τον κόσμο με θαυμασμό (ποιος ξέρει, ίσως πανηγύρισε και το γκολ του Κλάους!). Δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο ότι μας χειροκρότησαν μερικοί οπαδοί της αντίπαλης ομάδας που ήταν προς το πέταλο. Δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο ότι παίχτες της αντίπαλου ομάδας ήρθαν και χειροκρότησαν κατά μήκος των οπαδών του ΠΑΟΚ. Καθόλου τυχαία.

Γυρίσαμε χωρίς φωνή, αλλά με γεμάτη ψυχή και ήρεμο μυαλό. Καλύτερα, δε γίνεται.

Υγ: Μόνο ένα γεγονός έμαθα από όσο μας έλεγαν που λίγο με ...χάλασε. Σταματώντας σε ένα βενζινάδικο της gazprom στη Σερβία, ανάμεσα σε Βελιγράδι και Νις, ο τυπάς εκεί μας είπε για τρία λεωφορεία που του έκαναν ένα ψιλοντού, έχασε τη μπάλα και ...catastropha. Όχι τίποτε άλλο, άλλα στη κουβέντα βγήκε ότι εδώ και 18 χρόνια ξέρει τον Βούκιτς και είναι γέννημα θρέμμα Παρτιζάνος κτλ κτλ.. κέρασε εσπρέσο, κάναμε τσιγάρο, του άφησα το καλό μου το καπέλο και φύγαμε.

Υγ2: Ίσως η Τούμπα αρχίσει να ξαναβρίσκει τον εαυτό της, όταν αντί για σχολιασμό του αγώνα απλά λέμε όλοι ένα ΠΑΟΚ ΠΑΟΚ ΟΛΕΟΕΟ. Και τα άλλα είτε στο ημίχρονο, είτε στο τέλος.

Υγ4: Νεκτάριε, είσαι μεγάλο παλικάρι.