«Με όλη του τη ψυχή…»

Ξεκίνημα με το διήγημά του που αφορά τον Δικέφαλο και ήταν ένα απ' τα δύο που βραβεύτηκαν στο πλαίσιο του λογοτεχνικού διαγωνισμού της ΠΑΕ, με αφορμή τη συμπλήρωση των 90 χρόνων από την ίδρυση του ΠΑΟΚ ...

.........................................................

Σήμερα ειδικά, δεν πρέπει ν' αργήσει. Περνά πρώτα από τον καλό του φίλο και γιατρό, Κλεάνθη. Δυστυχώς στο ιατρείο είναι μονάχα η γραμματέας του και σ' αυτήν αφήνει τελικά το γράμμα που κουβαλά στο σακάκι. Κοιτάζει το ρολόι και με την ψυχή στο στόμα ανηφορίζει για το γήπεδο της Τούμπας.

Σε λίγα λεπτά βρίσκεται στην Θύρα 4 και κάθεται στη γνώριμή του θέση πίσω απ' το τέρμα. Με τους περισσότερους τριγύρω γνωρίζονται σχεδόν από πάντα. Πόσα και πόσα χιλιόμετρα δεν έχουν κάνει άλλωστε μαζί για τον Δικέφαλο...

Τους χαιρετά μ' ένα νεύμα. Τον ρωτάν τι κάνει, δείχνει λίγο χλωμός απόψε, πού είναι τα πειράγματα του; Γιατί τόση κατήφεια, το έχουμε το ματσάκι αφού. Δεν απαντά, μονάχα προσπαθεί να χαμογελάσει κι έπειτα τους αγκαλιάζει με λίγη παραπάνω ένταση απ' το συνηθισμένο.

Έπειτα το βλέμμα του περιπλανιέται σαν τον αετό κάνοντας το γύρω του γηπέδου. Αυτές οι αναμνήσεις όσων έζησε εδώ μέσα, δε θα σβήσουν ποτέ.

Απόψε νιώθει σαν την πρώτη φορά, κι ας ήταν η τελευταία.

«Πού πήγαινες έτσι απροετοίμαστος ρε αγόρι μου...» μονολογεί χαμογελώντας. Το καρδιοχτύπι που ένιωσε πριν δεκαετίες περνώντας κάτω από το πανό της Θύρας 4, τον στοίχειωσε για πάντα. Τα μάτια του είχαν ανοίξει διάπλατα από τον κόσμο, τον παλμό, την δίψα.

Τέτοια παθιασμένη αγάπη για κάτι που δεν μπορούσε να δει ή ν' αγγίξει, δε συνάντησε ποτέ του ξανά!

Σύντομα κατάλαβε ότι αυτό το αόρατο που τον μάγευε είχε πια περάσει μέσα του.Το ζούσε. Γιατί ΠΑΟΚ είναι ο τρόπος που σκέφτεσαι, που ενεργείς, που αγαπάς, που μοιράζεσαι, που δίνεσαι σαν παιδί σε αυτό που πιστεύεις, αυθόρμητα, ειλικρινά, αληθινά....

Ένα σκούντημα του διπλανού του τον γυρνά στο παρόν. Το τύμπανο στήθηκε στη σέντρα και το τελετουργικό αρχίζει.

Απλώνει τα χέρια στον ουρανό και κλείνει τα μάτια.

Η πρώτη ιαχή «ΠΑΟΚ», του φέρνει στο νου την αγάπη των δικών του...Σύντομα σκέφτεται τους προγόνους του που τον καλούν, με μπροστάρη τον παππού του που μετά τον διωγμό απ' την Κωνσταντινούπολη ρίζωσε στη Σαλονίκη, έχοντας πάντα να λέει με καμάρι πως τα τσιμέντα αυτά έγιναν και με τον δικό του ιδρώτα...

Στο δεύτερο «ΠΑΟΚ», ζωντανεύει όλα εκείνα τα δάκρυα χαράς και λύπης στα σημαντικότερα ενενηντάλεπτα της ζωής του...

Το τρίτο «ΠΑΟΚ» φτάνει στη καρδιά του ευχόμενος οι επόμενες γενιές να κάνουν ακόμη ενδοξότερο τον ΠΑΟΚ.Ο ίδιος είναι σίγουρος πως θα φτερουγίζει πάντα πάνω απ' το γήπεδο που θα παίζει η αγαπημένη του ασπρόμαυρη φανέλα.

Αυτό το ΠΑΟΚ, -το τελευταίο της ζωής του-, το φώναξε με όλη του τη ψυχή. Δεν έμεινε άλλο μέσα του.

Έπειτα σιωπή. Τα χρώματα γίνονται θολά γεννώντας μια υποψία από δάκρυα στα μάτια του, που ύστερα γίνονται σταγόνες, καταλήγοντας σε χείμαρρους...

Ζαλίζεται. Νιώθει να βυθίζεται σε κάτι που δεν έχει τελειωμό. Δε ρωτά το γιατί. Εδώ και μια βδομάδα ο Κλεάνθης του είχε πει πως η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Το κράτησε μυστικό από όλους προσπαθώντας να τον θυμούνται πάντα με χαμόγελο.

Δεν τον βαραίνει καμιά έγνοια πια, ούτε νιώθει άλλο μόνος. Τον συντροφεύει εκείνη η βουή του κόσμου που τον αποχαιρετά με τα λόγια που είχε φωνάξει τόσες και τόσες φορές άλλοτε μαζί τους:

«ΠΑΟΚ σ' αγαπώ κι όταν θα πεθάνω θέλω το Δικέφαλο στο τάφο μου επάνω...»

-Αφιερωμένο στην μνήμη του συνοπαδού μας Θεόφιλου, μα και σε όσους αγαπούν και υπηρετούν τόσο αγνά τις αξίες και τα ιδανικά του ΠΑΟΚ μας, μέχρι τέλους...

(Το συμβάν όπως αναφέρθηκε στις εφημερίδες εκείνων των ημερών: «(....)Στα 52 του «έφυγε» από τη ζωή παλεύοντας με την επάρατη νόσο για περισσότερους από έξι μήνες.Το συγκλονιστικό είναι ότι έδινε τη μάχη μόνος του, χωρίς να πει τίποτα ακόμη και στην οικογένειά του. Η γυναίκα του (μαζί και η κόρη του θα πρέπει να είναι πολύ περήφανες για εκείνον) το έμαθε λίγες μέρες πριν, όταν παραπονέθηκε για πόνους και πήγε στο νοσοκομείο για εξετάσεις.

Ο Θεόφιλος, όπως ήταν το μικρό του όνομα, πριν «φύγει», έγραψε σε ένα σημείωμα που άφησε στο γιατρό του την τελευταία επιθυμία του: "Στο τελευταίο, το πιο μεγάλο ταξίδι μου, θέλω να με αποχαιρετήσετε σαν αετό. Να φορώ μία φανέλα του ΠΑΟΚ και στο φέρετρο μου να υπάρχει μία σημαία του ΠΑΟΚ. Σας αγαπώ όλους". Έτσι και έγινε.»