Η "κατάρα" του Καυτανζογλείου έχει ονοματεπώνυμα!

 Σχεδόν 20 χρόνια έχουν συμπληρωθεί από την τελευταία φορά που συνέβη αυτό. Γεγονός παράδοξο αν αναλογιστεί κανείς τα φημισμένα γήπεδα που έχει αλώσει στο ίδιο διάστημα ο ΠΑΟΚ. Γουάιτ Χάρτ Λέιν, Αρτέμιο Φράνκι, Σίγκναλ Ιντούνα Παρκ αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Και 'ομως ο Δικέφαλος αδυνατεί να υπερκεράσει το εμπόδιο μιας ομάδας πολύ κατώτερης από αυτόν σε όλα τα επίπεδα. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. Ατυχία, συγκυρίες, το εχθρικό περιβάλλον του Καυτανζογλείου, το υπέρμετρο πάθος  και αγωνιστικότητα που δείχνουν οι ποδοσφαιριστές του ηρακλή όποτε αντιμετωπίζουν τον ΠΑΟΚ σαν να πρόκειται για τελικό Champions League, αλλά υπάρχουν και οι τάσεις αυτοχειρίας και οι τραγικές επιπολαιότητες δικών μας ποδοσφαιριστών.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την επιεικώς ανόητη αποβολή του Βιτόλο το 2010 που στέρησε από την ομάδα μας δύο πολύτιμους βαθμούς στο κυνήγι του τίτλου εκείνη την σεζόν, η την μπλαζέ εκτέλεση πέναλτι του Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ πέρυσι που αντί να διαμορφώσει το 2-4 έδωσε την ευκαιρία στον ηρακλή να φέρει το ματς στα ίσια στις καθυστερήσεις και να φέρει όλους εμάς στα πρόθυρα εγκεφαλικού επεισοδίου.

Σήμερα σε ένα ματς που οι γηπεδούχοι δεν δημιούργησαν ούτε δείγμα ευκαιρίας, η τραγική έξοδος του Γλύκου πρόσθεσε ακόμα μία αγωνιστική αποτυχία του ΠΑΟΚ στο συγκεκριμένο γήπεδο. Φυσικά οι Βιτόλο και Μπερμπάτοφ αποτελούν παρελθόν από την ομάδα εδώ και καιρό.

Το γεγονός είναι ότι αυτή η ερασιτεχνική έξοδος του Παναγιώτη Γλύκου δεν είναι ούτε ή πρώτη ούτε ενδεχομένως η τελευταία και έχει στοιχίσει πολύ στην ομάδα μας. Καλό θα ήταν κατά τη γνώμη μου να βρεθεί άμεσα μια αξιόπιστη λύση κάτω από τα δοκάρια του Δικεφάλου, διότι ως γνωστό οι ομάδες χτίζονται από το νούμερο 1.