Λουκέρνη - Βόλος και ... επιστροφή!

Λουκέρνη-Στουτγκάρδη οδικώς, Στουγκάρδη-Θεσσαλονίκη αεροπορικώς και Θεσσαλονίκη-Βόλος οδικώς σε 11 ώρες με το γιο μου. Στον δρόμο σε σταθμό εξυπηρέτησης αυτοκινήτων συναντούμε τον πρώην πρόεδρο, και καλύτερο παίκτη του Euro 2004 να μην ξεχνιόμαστε, παίζει συνέχεια με το μπεγλέρι στο χέρι...

Πάει η εποχή που τρώγαμε τα λαδερά στο δρόμο - μια καλούτσικη τυρόπιτα και φύγαμε. Φτάνουμε στην έξοδο του πανθεσσαλικού στον περιφερειακό ελληνικη πατέντα - παρκάρουμε όλοι στον περιφερειακό!

Με ένα εισιτήριο στο χέρι και με την υπόσχεση για άλλο ένα από γνωστό του αδερφού μου - να ναι καλά ο αδερφός μου. Περιμένουμε μιάμιση ώρα να έρθει το παλικάρι. Σε αυτήν τη μιάμιση ώρα είδαμε και ακούσαμε... Τον Γεωργιάδη, τον Βενετίδη και τον Νταμπίζα να περιμένουν να μπουν μέσα - βασικά παρακαλούσαν γιατί εισιτήριο δεν είχαν! Έναν λεβέντη να διαβαίνει το δρόμο για το στάδιο, ντυμένος στην τρίχα - Γεια σου ρε Άγγελε, τον καλωσορίζουμε, γεια σας ρε παλικαρια μας ανταπαντά - Ο λεβέντης κι να γέρασε, πάντα λεβέντης!

Τις διμοιρίες των MAT να επιταχύνουν το βηματισμό τους με κατεύθυνση το στάδιο, αφ' ότου είχαν πέσει οι μπουνιές και τα αλλα ωραία. Αναπνεύσαμε τα δακρυγόνα, τι συγκίνηση Θε μου, γιατί ντέρμπι του ελληνικού ποδοσφαίρου χωρίς δακρυγόνο είναι σκυλάδικο χωρίς λουλούδια.

Έρχεται η αποστολή, που έχει κολλήσει ανάμεσα στα αυτοκίνητα του περιφερειακού, πανζουρλισμός, σκίστε τους ρε - για την πάρτι μου θέλω τέσσερα - στα τέσσερα να τους ρίξετε... Να και το εισιτήριο. Μπαίνουμε. Στους ημιεπίσημους. Ήρεμα τα πράγματα. Σαν τσαμπιά οι οργανωμένοι στο πέταλο. Πάνω στα κάγκελα ένα παλικάρι, ως ακροβάτης του παλιού καιρού, δίχως σύρμα, να πετάει τα παπούτσια του στους αστυνομικούς, και να στέκεται όρθιο τρεις ώρες - όλο τον τελικό - και να γδύνεται σιγά σιγά - και να μας κοιτάει με ένα απλανές βλέμμα και να χαμογελάει, να χαμογελάει... τελικά σ αυτή τη χωρα είτε πρέπει να είσαι φαρμακωμένος είτε πολύ τρελός!

Ενός λεπτού σιγή για το Νάσο. Κι η τρομπέτα από τα Άνω Πορόια να τρυπά τη σιωπή...

Ξεκινάμε. Μπήκαμε λίγο χεσμένοι, και οι μεν και οι δε. Ανεβαίνουμε όμως. Έλα μαύρη γαζέλα, δειξτους τι μπορείς. Σέντρα. Και παίρνει τη μπάλα ο γιος του Μπομπ Μάρλεϊ, πλασέ στην αριστερή γωνια και ναι τους έχουμε ρε, Δυο λεπτά αργότερα... Ψυχρολουσία. Καντήλια στο Γλυκό. Χαλαρώστε ρε! Αυτός μας έφερε στο τελικό.

Ημίχρονο. Τσιγάρο δεν έχει, γιατί μπροστά στο γιο μου δεν καπνίζω - ανυπόφορη η αναμονή. Κάπου στο 60'. Ο Βαρελα δίνει το σύνθημα. Θέλει την κερδιδα να κοχλάζει. Και το γήπεδο αρχίζει και γέρνει, γέρνει ρε. Τα χανούμια κάτι ψελλίζουν...

Εμείς βροντοφωνάζουμε. ΠΑΟΚ γερά γερά γ@μα τα μ@υνιά, γιατί αυτοί, αυτοί, είναι πουτ@ν@ς γιοι. Κι άλλο, κι άλλο να το ακούσουν όλοι. Κουράστηκε η μαύρη γκαζέλα, μπαίνει ο speedy, τόσο speedy, που ο επόπτης έχασε ένα οφσάιντ, αλλά στα αχαμνά μας ρε. Το γήπεδο γέρνει και γέρνει και εμείς είμαστε από πάνω, λαός και παίκτες!

Τελείωσε! Ο γιος μου από τα κάγκελα μες τον αγωνιστικό χώρο. Βρίσκει τον Eλβετό. Nächst mal machs es goal, gäll - την άλλη φορα να βάλεις κάνα γκολ, κοτσίδα ε κοτσίδα.

Βγαίνουμε, περιμένουμε να γνωρίσουμε τον πιλότο - γιατί σαν την Χαλκιδική δεν έχει. Ξεκινάμε. Σφαίρα. Με αστυνομική προστασία και επιστασία. Κάθε αερογέφυρα και περιπολικό. Κι εμείς σφαίρα - δε γράφω πόσο ... γιατί θα με κυνηγάτε όπως το Νικόλα.

Στο δρόμο μια βέσπα, ένας εξηντάρης. Στο ένα χέρι μια σημαία ίσα με ένα δωμάτιο - το κοντάρι τρία μέτρα, στο άλλο χέρι το τιμόνι, τρεις ώρες μέχρι σαλονίκη έτσι τρέλα ο ΠΑΟΚ. Φθάνουμε Τούμπα. Μάλλον οι πρώτοι. Τρώμε το γύρο μας στο γυράδικο...

Εγώ χώμα - 20 ώρες στο δρόμο - δεν αντέχω ρε! Όχι - ο γιος μου λέει όχι - θα πάμε στο λευκό τον Πύργο. Δεν αντέχω σου λέω. Δε με νοιάζει μου λέει. Δεκατέσσερα χρονια χωρίς κύπελλο είναι πολλά.

Λευκός Πύργος. Λαός. Περιμένουμε την αποστολή. Δυόμισι ώρες. Αλλά χαλάλι. Έέέέέέέέέέέέρχονται! Σήκωσε το τιμημένο, δε μπορώ δε μπορώ να περιμένω. Ανοιχτό λεωφορείο, ο Ματός ημίγυμνος, ο Βαρέλα να γελάει και να γελάει σα μικρό παιδί, ο Κάνιας με τη σημαία της Ανδαλουσίας. Και να ανεβαίνει κι ο πρόεδρος: Ιβάν Σαββίδης, Ιβάν Σαββίδης!

Πυρσοί, πυροτεχνήματα, συνθήματα. Όλοι σε amok. Δεκατέσσερα χρονια ήταν πολλά. Όλος ο κόσμος: ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ. Κι εγώ σχεδόν βουρκώνω...

Πάμε σπίτι. Στάση στο Μπλε για γλυκό. Πού θα ξαναφάμε τέτοια σοκολατίνα. Τέτοια ούτε στην Ελβετία δεν έχει. Και μετά ύπνος... Κι επιστροφή στη μουντή και βροχερή κεντρική Ευρώπη στους 20 βαθμούς, πίκρα, τη βλέπω στα μάτια του γιου μου.

Πατέρα τι εκδρομή ήταν αυτή; Τρέλα. Όπως ο ΠΑΟΚ, όπως η Ελλάδα. Γλυκόπικρη τρέλα!!!

Συγγνώμη για το σεντόνι, αλλα έπρεπε να τα βγάλω. Πάντα τέτοια να 'χουμε. Χαιρετίσματα σε όλα τα αδέλφια ΠΑΟΚτσήδες!!!

elvetos giatros, paokmania member