6.700 χιλιόμετρα!

-Έλα ρε πατέρα βαριέμαι τώρα ποιος πάει μέχρι τον κάδο... Θα βγω έξω και πηγαίνοντας για Σουηδία...θα τα πάρω.

Θα μπορούσε να είναι ένας αληθινός διάλογος σε κάποιο ασπρόμαυρο σπίτι της χώρας και ίσως όχι μόνο σε ένα. Εμπνεύστηκα αυτόν τον διάλογο λοιπόν την Δευτέρα μετά την έκλειψη την ώρα που οι πλανήτες έμπαιναν στην κανονική τους συνηθισμένη τροχιά και έδιναν ραντεβού για την επόμενη έλλειψη μετά από 80 άτι χρόνια, εγώ έμπαινα σε τροχιά Σουηδίας και κλείνω ραντεβού με τους ομίλους της Ευρωπαϊκής Λίγκας.

Αυτόν το πρόλογο έγραψα λίγες ώρες πριν το παιχνίδι με την Σουηδική σταχτοπούτα. Ακολούθησαν 94 λεπτά σκοταδιού, 94 λεπτά που προσπαθώ να σβήσω από την μνήμη μου και όμως δεν θα σβηστούν ποτέ πλέον. 94 λεπτά ενός κακού ονείρου, ενός σκοτεινού εφιαλτικού ονείρου που οδηγεί το μυαλό στην αδράνεια στο κενό. Σε κάθε κακό όνειρο ξυπνάμε απότομα μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας καταϊδρωμένοι, ανήσυχοι και ευχόμαστε να μην βγει αληθινό. Αυτό το όνειρο όμως ήταν εκεί, ξύπνησα απότομα και δεν είχε φύγει, ξύπνησα απότομα και χόρευε γύρω μου τρομακτικά, γελούσε με εμένα και τα όνειρα μου. Ο Αύγουστος δεν έχει ακόμη βγει, ο ΠΑΟΚ δεν μπήκε στους ομίλους του Europa League, ο λαός του ΠΑΟΚ μουδιασμένος και η ομάδα ψάχνει να βρει προσωπικότητα και χαρακτήρα, ο οργανισμός ΠΑΟΚ άρρωστος αποκαλύπτει σιγά σιγά περίεργα παιχνίδια που έχουν παιχτεί πίσω από την πλάτη των μοναδικών πιστών του οπαδών, που είναι εκεί και παραμένουν εκεί στις χαρές και τις λύπες.

Στόματα αρχίζουν να ανοίγουν, ονόματα αποκαλύπτονται, αστείες εισηγήσεις τυχοδιωκτικών προσωπικοτήτων προς τον οικονομικό ηγέτη της ομάδος από τυχαίους παράγοντες που βρήκαν φως και μπήκαν ως ετερόφωτα αστέρια, να πάρουν λάμψη από την λάμψη μιας ομάδας που φωτίζουν οι καρδιές των εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου αλλά και των αθάνατων νεκρών μας. Οπαδών που δεν έχουν προσδοκίες από καμιά πολιτική ηγεσία, σε μια Ελλάδα που το μέλλον είναι υποθηκευμένο για τα επόμενα 99 χρόνια και βλέπουμε, οπαδών που ζουν για να αγαπούν τον ασπρόμαυρο Δικέφαλο αετό, στερούνται άλλες διασκεδάσεις και πολλές φορές θυσιάζουν οικογενειακές στιγμές για να βρεθούν στα αγιασμένα τσιμέντα του μεγαλύτερου ποδοσφαιρικού ναού της χώρας, να ενώσουν τις φωνές και τις ψυχές τους σε μια ιεροτελεστία που όμοια της δεν υπάρχει στον πλανήτη, παρά μόνο σε βαθιές μυστικιστές αδελφότητες στο Θιβέτ και στο Άγιο Όρος.

Αυτοί οι οπαδοί κοιτάζανε 94 λεπτά σε ένα απομακρυσμένο χωρίο της Σουηδίας, 11 ασπρόμαυρες φανέλες να περιπλανώνται στο πλαστικό χορτάρι μιας ποδοσφαιρικής σταχτοπούτας, χωρίς ψυχή, χωρίς πάθος την ίδια ώρα που δειλοί διαχειριστές στο ταμείο δεν τολμούν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη να αγοράσουν έναν τεράστιο προπονητή και αθλητές έτοιμους να βαπτιστούν με τα νάματα των τεσσάρων ιερών γραμμάτων ώστε αλλάξουν μια για πάντα το ποδοσφαιρικό μέλλον του Δικεφάλου της Κωνσταντινούπολης, δέχονται τις προτάσεις παραγόντων, κομματικών στελεχών, άσχετων με την ειδικότητα τους παραγόντων και από σπόντα υπουργών.

Η ήττα του ΠΑΟΚ ήταν μια ντροπιαστική ήττα μα πάνω από όλα ήταν μια Εθνική ήττα. Η Μακεδονία, μια από τις μεγαλύτερες και πιο πλούσιες περιφέρειες της Ευρώπης, μένει εκτός μιας αθλητικής γιορτής και την ίδια ώρα ομάδες από τα «γειτονικά» βαλκάνια ετοιμάζονται να ανεμίσουν ανθελληνικά συνθήματα στα γήπεδα της γηραιάς Αλβιώνας χωρίς να υπάρχει ο ποδοσφαιρικός αντίλογος από τον σύλλογο που η καρδιά του χτυπάει ακόμη στα σοκάκια του Γαλατά στο Μπαρουκλί και τα κάστρα των παλατιών του Παλαιολόγου στην μάνα των αυτοκρατοριών, των αυτοκρατόρων και των πριγκιπισσών, την Κωνσταντινούπολη.

Ο αγώνας με τον ΑΟΚ πλησιάζει, όμως εγώ δεν ελπίζω τίποτα δεν φοβάμαι τίποτα, ΠΑΟΚ είμαι Π Α Ο Κ...και τα καλά και στα δύσκολα, περιμένω υπομένω προσεύχομαι, αγωνίζομαι φωνάζω για την ομάδα μου στηρίζω τον αθλητισμό συμμετέχω αγωνιώ...αυτή η ντροπή που έζησε η μεγαλύτερη ομάδα στην Ελλάδα το βράδυ της Πέμπτης 24 Αυγούστου, απαιτώ να ξεπλυθεί με την σαμπάνια που θα πιουν οι παίκτες μας μέσα από την κούπα του πρωταθλήματος την άνοιξη του 2018, τελεία και παύλα.

Ανδρέας Ακρίτας