Ο τρόμος στα μάτια των αντιπάλων!

Το Ευρωπαϊκό όνειρο της πιο «αμαρτωλής», από καταβολής Ελληνικού πρωταθλήματος, ομάδας του Ελληνικού ποδοσφαίρου, βυθίστηκε στο γεμάτο μαζούτ λιμάνι του ιστορικού κατά τα άλλα Πειραιά, κάπου εκεί, ανάμεσα σε νέγρους και πακιστανούς παράνουμους μικροπωλητές και καλλίγραμμες θηλυκές υπάρξεις με κολλητά φορέματα και ψηλοτάκουνα παπούτσια να οδεύουν για το νυχτοκάματο στο στέκι του Αμερικάνικου στόλου την τρούμπα. Ένα ακόμη μικρό σε διάρκεια ταξίδι αναζήτησης παλμού της φίλαθλης και οπαδικής καρδιάς του λεκανοπεδίου τελείωσε.

Συνομίλησα αυθόρμητα μόνος και μέσω φίλων με αρκετούς οπαδούς, έχουν ήδη τελειώσει οι πρώτες ευρωπαϊκές υποχρεώσεις των ομάδων και βρισκόμαστε καθ'οδόν για την έκτη αγωνιστική του πρωταθλήματος.

Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα οπαδών των τριών λαοφιλέστερων ομάδων του λεκανοπεδίου ήταν ο κ.Πέτρος, ο Γιάννης, ο Βασίλης και ένας περιπτεράς (αγνώστων λοιπών στοιχείων).

Σε ραδιοφωνικό σταθμό που εδρεύει στο «δύσοσμο» Κολωνάκι, συνάντησα ξανά τον κ.Πέτρο, οπαδός του βάζελου ο ίδιος με την ιδιότητα του ραδιοφωνικού παραγωγού προσπάθησε να εξηγήσει την κατάντια της ομάδας του ... προσπάθησε πολύ αλλά δεν έπειθε ούτε τον εαυτό του, είχε χάσει τόσο πολύ την «μπάλα» που νόμιζε πως βρίσκεται πιο πάνω και από τον Πανιώνιο ... δεν άργησα να καταλάβω και να του δώσω την «χαριστική βολή» που θα καταλάβεις παρακάτω.

Ο Γιάννης φανατικός αεκτσής και φίλος, με σύστησε σε συνοπαδό του, σερβιτόρο σε κεντρικό καφέ στο Πασαλιμάνι. Ο διάλογος (μεθυστική οπαδική ουτοπία μετά από τριάρα) θύμιζε την χαρά που έχουν και μοιράζονται μικρά παιδιά που μόλις τους ανακοίνωσε ο διευθυντής του σχολείου πως θα πάνε εκδρομή. Τους παρατήρησα αρκετά λεπτά και εστίασα στα πρόσωπα τους. Λόγω φόρτου εργασίας του Βασίλη, ο διάλογος συνεχίστηκε με τις αποχαιρετιστήριες χειραψίες σε πανηγυρικό κλίμα.

Αμέσως μετά την ήττα της ομάδας του Πειραιά, στην καρδιά του λιμανιού, περνάω από ένα περίπτερο. Παρατήρησα τον περιπτερά να σκύβει πάνω από μια μικρή τηλεόραση με βλέμμα κουρασμένο και απογοητευμένο. Του ζήτησα ένα πακέτο σπίρτα (μην ξοδευτούμε κιόλας). Με εύσχημο τρόπο, σπάω την μονοτονία του περιορισμένου χώρου και της σιωπής του περιπτερά και με την σειρά του πρόθυμα αρχίζει να αναλύει την ήττα, προσπαθούσε να δικαιολογήσει την κατάσταση της ομάδας του, τις ευθύνες όλων των άλλων και την καινούργια αρχή με σερΤάκη στον πάγκο...(τι να πεις...οπαδοί που έμαθαν να νικάνε και εθισμένοι στη νίκη συμμετείχαν στο ποδοσφαιρικό φαγοπότι χωρίς ηθικές αναστολές).

Όλοι οι παραπάνω αλλά και άλλοι οπαδοί και φίλαθλοι των ίδιων ομάδων, είχαν ένα κοινό στοιχείο, ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ, όταν τους ρωτούσα ποια είναι η γνώμη που έχουν για τον ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη. Τον τρόμο στα μάτια τους, όταν καταλαβαίνουν την δυναμική που βγάζει το ''μια πόλη μια ομάδα" οπαδοί – διοίκηση και ποδοσφαιριστές ένα σώμα μια ψυχή.

Ο τρόμος που νιώθουν, ίδιος με αυτόν τον τρόμο που βλέπεις στα μάτια του στρατιώτη που εκεί στα χαρακώματα του ανακοινώνουν ότι οι ενισχύσεις δεν θα έρθουν και συνειδητοποιεί ότι ήρθε το τέλος.

Οι υποστηρικτές (από δόλο η αφέλεια) ενός υδροκέφαλου κράτους, που χορεύει ζεϊμπέκικα πάνω στα πτώματα των αθώων προγόνων μας προσφύγων, ενός κράτους που χωρίς ντροπή «λιάζεται» στις γεμάτες μπούρκες πλατείες της αττικής, ενός κράτους που λούζεται σε θάλασσες γεμάτες μαζούτ και που ποντάρει τις τύχες της Ελληνικής φυλής σε «πολιτικά καζίνο» του εξωτερικού, αυτό το κράτος και αυτοί οι πολίτες της πλέον υποβαθμισμένης Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, που κάνουν ουρές έξω από ψυχιατρικές κλινικές και ιατρεία, με επίπεδο πεσμένο πλέον κάτω από το μέσο όρο IQ της γηραιάς ηπείρου, μετά και την φυγή-μετανάστευση 225.000- 500.000 (επίσημα στοιχεία και ανεπίσημα) Ελλήνων επιστημόνων και εξειδικευμένων εργατών.

Οι ίδιοι οπαδοί – ψηφοφόροι και πολίτες αυτού του συστήματος τρέμουν την αλλαγή, στο υποσυνείδητο τους το κεφάλαιο ως μια δύναμη που δυνητικά την εκδηλώνει κινητικότητα μεταξύ των εξουσιών, κινητικότητας που του δίνει το δικαίωμα να μεταλλάσσεται και να κερδίζει, χωρίς να το εμποδίζουν σύνορα, χρώματα ταμπέλες και κομματικές σημαίες (εξάλλου αυτές έχουν εξευτελιστεί προ πολλού). Αυτά τα γνωρίζουν καλά οι οπαδοί του λεκανοπεδίου και τρέμουν όταν ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ Ιβάν Σαββίδης (όχι απλά επενδυτής αλλά και βαπτισμένος ΠΑΟΚτσής) αγοράζει μετοχές της «βιτρίνας» της ελιτίστικης προπαγάνδας (βλ. μεγκάλο κανάλι) ενός «πολίτικαλ κορέκτ» που θέλει την Μακεδονία και την Θεσσαλονίκη φτωχό συγγενή, έρμαιο στην διεθνή σκακιέρα, μιας σύγχρονης επαρχιώτικης νομεκλατούρας του ζιβάγκου και του μπαγκλαντεσιανού στυλ άνευ γραβάτας, ενός πολιτισιμικού μαρξισμού, ικανού να αντικειμενοποιήσει ανθρώπινες ανάγκες (όπου τα αντικείμενα λαμβάνουν υποκειμενική διάσταση και το αντίστροφο), εμποδίζοντας τα άτομα να αναπτύξουν ανθρώπινες αξίες. Αυτές τις παναθρώπινες αξίες «κουβαλάνε» μέσα τους τα τέσσερα ιερά γράμματα των προγόνων μας!

Π Α Ο Κ και αυτό το τρέμουν το φοβούνται, δειλοί και άμοιροι.

Θα ανοίξει τα φτερά του ξανά ο Δικέφαλος αετός για να πετάξει στην ΠΟΛΗ που γεννήθηκε, η ώρα πλησιάζει και αυτό αρέσει δεν αρέσει, τρομάζει ή όχι...θα το ζήσουμε αδέλφια όλες και όλοι μαζί, ζυγώνει η ώρα πλησιάζει, η νίκη της Θεσσαλονίκης θα γίνει ο εφιάλτης του ξένου και ντόπιου συστήματος. Γιατί ο ΠΑΟΚ δεν είναι ομάδα είναι ΙΔΕΑ.