Το ποδόσφαιρο δεν είναι γιορτή
SHARE:
Θέλεις να είσαι πάντα υπερήφανος για την επιλογή σου αυτή γιατί την ταυτίζεις με την κουλτούρα και τις αξίες σου οι οποίες απαιτείς πάντα να επικρατούν. Η ήττα της ομάδας σου είναι και προσωπική σου ήττα. Η νίκη της είναι ο θρίαμβός σου και όλα σου ανήκουν. Έτσι αισθάνεσαι.
Πάντα με απασχολούσε αυτή η προσήλωση του οπαδού με την ομάδα του. Αν το καλοσκεφτούμε τόσος πολύς φανατισμός για έντεκα ποδοσφαιριστές που κυνηγάνε μία μπάλα, και μάλιστα, με αμοιβές που εξοργίζουν τον μέσο εργαζόμενο είναι μία ακαταλαβίστικη ψυχολογική διαδικασία που χρήζει ειδικής μελέτης…
Στον αντίποδα αυτών μας λένε μερικοί δημοσιογραφίσκοι του γλυκού νερού που προσπαθούν με τις επιδερμικές τους τοποθετήσεις και αναλύσεις να διαμορφώσουν καθοδηγούμενες στρατιές χαζοχαρούμενων φιλάθλων, ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία γιορτή όπου δεν αρμόζει ο φανατισμός.
Πρέπει, λέει, να πηγαίνουμε στο γήπεδο να απολαμβάνουμε το θέαμα, να χειροκροτούμε το νικητή, όποιος και εάν είναι, και συνέχεια κάθε Κυριακή να κάνουμε το ίδιο, και το ίδιο, γιατί έτσι είναι …οι γιορτές. Να αποδεχόμαστε σαν συνοπαδούς τους αλλόθρησκους φιλάθλους αλλά και εκείνοι να αποδέχονται εμάς (εδώ γελάνε!) και με αυτόν τον τρόπο θα προκόψουμε λέει, αθλητικά, όπως «προκόψανε» (;) και στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες…
Για ποια γιορτή μας μιλάνε; Ποιος μπορεί να κυκλοφορήσει με αλλόχρωμο κασκόλ ακόμα και στην Ευρώπη χωρίς τον κίνδυνο να του «την πέσουν»; Μην κοιτάτε τι δείχνουν οι κάμερες στις μεταδόσεις. Αυτή η ανοχή στον αντίπαλο οπαδό είναι προϊόν φόβου και όχι συνειδητού σεβασμού.
Οι φυλακίσεις και το ξύλο των μπάτσων έχουν αποδώσει, όλα αυτά τα χρόνια, αλλά μόνο περιμετρικά του γηπέδου. Λίγο παραπέρα στα σοκάκια περιμένει ο εφιάλτης, μην το επιχειρήσετε ποτέ…
Εχω καταλήξει ότι το ποδόσφαιρο είναι πράγματι θέαμα ειδικά όταν το παίζουν πολύ καλές ομάδες. Γιορτή όμως, όπως πάνε προσχηματικά να μας το επιβάλλουν, ούτε υπήρξε ποτέ και ούτε και θα υπάρξει στο μέλλον. Η σχέση του οπαδού με την ομάδα του δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη του αγαπημένου του ηθοποιού ή τραγουδιστή.
Στις εκδηλώσεις των καλλιτεχνών υπάρχει γιορτή. Στο θέατρο πας, τρως ποπκορν, βλέπεις την παράσταση και δεν νοιάζεσαι για το αποτέλεσμα. Τελειώνει το θέαμα και το μυαλό σου ξεκολλάει αμέσως. Το ίδιο και όταν φεύγεις από μία συναυλία.
Όταν σχολάει ο αγώνας, όμως, το μυαλό δεν μπορεί να ξεκολλήσει. Αν έχεις κερδίσει η εβδομάδα προδιαγράφεται φωτεινή και λαμπερή, τα πάντα γελάνε γύρω σου, το πάρτι συνεχίζεται στο σπίτι, στη δουλειά, στο σχολείο, παντού. Όταν χάνεις η εβδομάδα που ακολουθεί είναι των παθών. Το ποτήρι είναι μισοάδειο και η ατμόσφαιρα πάντα γκρίζα…
Υπάρχουν όμως και ομάδες που στο βωμό της επιτυχίας βιάζουν την ηθική των οπαδών τους και τους καταντάνε περισσότερο λογιστές παρά φορείς αξιών. «Εμείς 37 και όλοι οι άλλοι μαζί 36». Το αναρτούν σε μεγάλο πανό γιατί τους τέλειωσαν όλα τα άλλα. Αυτοί οι δυστυχισμένοι κατά βάθος οπαδοί, καταβάλλουν προσπάθεια να μας πείσουν για την απέραντη ευτυχία τους, γνωρίζουν και γνωρίζουμε, όμως, ότι έχουν απωλέσει το μερτικό τους στη ντομπροσύνη, την παλικαριά, και το δίκαιο.
Τους λείπουν αυτά τα ιδανικά. Τους λείπει η αγνή, η πραγματική υπερηφάνεια του οπαδού. Η ομάδα τους μετράει τίτλους και εκείνοι την χαμένη τους τιμή. Κατά βάθος είναι μία ταπεινωτική διαδικασία αλλά δεν μπορούν να την αποφύγουν γιατί έτσι θα προδώσουν την αρχική τους οπαδική επιλογή. Είπαμε η ομάδα δεν αλλάζει. Στην πραγματικότητα, βιώνουν ένα δράμα στέρησης αξιών περιτυλιγμένο με βρώμικους τίτλους.
Η δική μας αγάπη, ευτυχώς, δεν μας πρόδωσε ποτέ γιατί παραμένει προσηλωμένη στις αρχικές της αξίες και γι΄αυτόν τον λόγο και μόνο συνεχίζει να παράγει οπαδούς.
Συνεχίζουμε, και θα συνεχίσουμε για πάντα, να μετράμε ιδανικά και υπερηφάνεια και όχι απαξιωμένους τίτλους βρεγμένους από το φτύσιμο όλων.
