Μπορεί να μη σηκώσατε τίτλο, αλλά σηκώσατε τον ΠΑΟΚ!

Ήρθες με αγχωμένο και βεβιασμένο χαμόγελο, έφυγες "αδειασμένος" συναισθηματικά... Σήμερα έγινε και επίσημο ότι αποτελείς παρελθόν για την ΚΑΕ ΠΑΟΚ, σε μια μέρα που η ομάδα αλλάζει σελίδα και, δυστυχώς, σε αφήνει πίσω. Έχοντας ζήσει όσο πιο κοντά μπορώ στην ομάδα, νιώθω την ανάγκη, έστω κι από εδώ, να σε πω κάποια πράγματα, έτσι σαν "αντίο".

Όταν μαθεύτηκε ότι έφυγε ο Σούλης, όλοι στεναχωρηθήκαμε και απορούσαμε, "γιατί έτσι ξαφνικά; τι συνέβη;"...
Απάντηση δεν πήραμε και αμέσως ακούστηκαν οι φήμες ότι έρχεσαι.

Εκεί πολλοί δυσανασχετήσαμε, προτιμούσαμε να έρθει ο γιος του Σούλη, άρχισε να παίζει στα ΜΜΕ ξανά η φάπα στον Κόνιαρη, δεν σε θέλαμε.

Και εν τέλει ανακοινώθηκες από την ΚΑΕ! Εκεί οι φωνές εναντίον σου στα media (κυρίως από οπαδούς) έγιναν εντονότερες. Ήρθα στην παρουσίασή σου και κοιτούσα με μισό μάτι, δεν γούσταρα καθόλου ούτε τα μούτρα σου.

Σε δόθηκε ένα αρκετά καλό υλικό την πρώτη χρονιά, η ομάδα στα φιλικά γαμούσε κι έδερνε και μετά ήρθε η φάπα από τον Ο ΑΡΗΣ στο κύπελλο, πρώτος επίσημος αγώνας της χρονιάς, ενώ ο ΠΑΟΚ δεν είχε καμιά σχέση με την καλή εικόνα των φιλικών αγώνων! Διάολε, είχαμε 5 σερί ήττες στους πρώτους 5 επίσημους αγώνες.

Τότε άρχισαν τα δημοσιεύματα στα ΜΜΕ που ασκούσαν έντονη (και συχνά υπέρ του μέτρου) κριτική, τα οποία κατακεραύνωναν έναν προπονητή σε καινούριο περιβάλλον, με μια ομάδα καινούρια και με αρκετές απουσίες στην αρχή εκείνης της χρονιάς.

Πείσμωσες (όπως είπες στην τελευταία συνέντευξη τύπου σου) και δεν το έβαλες κάτω. Κατάφερες να ανταπεξέλθεις στη πίεση της (πάντοτε ολιγοπληθούς) κερκίδας και η ομάδα έδεσε, άρχισε να παίρνει αποτελέσματα και έκανε καλή πορεία στην Ευρώπη! Κέρδισες τον γαύρο στο Παλατάκι, μας πήγες στους 16 του CL, χάνοντας τη πρόκριση στους 8 του CL λόγω της (μικρής) διαφοράς πόντων και το κλίμα πλέον είχε γυρίσει... Ή μάλλον, εσύ το γύρισες!

Πέταξες και το χανούμι έξω από τα playoffs και σφραγίστηκε η εμπιστοσύνη του κόσμου στο πρόσωπό σου, λίγοι πλέον παρέμειναν δύσπιστοι.

Για την εφετινή χρονιά δυστυχώς δεν μπορώ να μιλήσω, διότι έχασα σχεδόν όλους τους επίσημους αγώνες. Πρόλαβα μόνο τους πρώτους δύο εντός αγώνες, με Πανιώνιο και Ρέθυμνο, όπου τους κερδίσαμε εύκολα. Τώρα που κοιτάζω το πρόγραμμα βλέπω ευρείες νίκες στην Ευρώπη, αποκλεισμό χανουμιού στο κύπελλο, κάποιες άνετες νίκες εντός συνόρων...

Ήμουν όμως στον ίσως πιο "βαρύ" αγώνα της χρονιάς. Στον μοναδικό αγώνα που πρόλαβα μετά από μήνες απουσίας. Στον τελευταίο. Εκεί που σε είδα για άλλη μια φορά να κλαις... Στο παρκέ, αλλά και στη συνέντευξη τύπου. Το γράφω και με σηκώνεται πάλι η τρίχα.

Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια σου, αν και στο site της ΚΑΕ έχει γίνει πολύ πιστή μεταφορά του λόγου σου.

"Είναι μεγάλη επιτυχία για τον ΠΑΟΚ το ότι σήμερα υπήρχε μία κανονική ομάδα που πάλεψε σε ένα ματς playoffs. Είναι σαν να πήρε τίτλο." είπες και λύγισες, σταμάτησες να μιλάς για λίγο.

Μπορεί να μην σηκώσατε τίτλο, αλλά σηκώσατε τον ΠΑΟΚ! Κι αυτό είναι ένα κεφάλαιο που πρέπει να γραφεί με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας του μπασκετικού ΠΑΟΚ, αλλά και να αναφέρετε με περηφάνια, όποτε μιλάτε για τη καριέρα σας, εσύ και οι φετινοί αθλητές σου, που παλέψατε με αυταπάρνηση μέχρι τέλους!

Είχα αντιληφθεί ήδη, μέχρι τότε, τι πάστα άνθρωπος είσαι. Εκείνη τη βραδιά με επιβεβαίωσες. Όχι τόσο με τα λόγια, όσο με τις κινήσεις και τις εκφράσεις σου.

Ζητώ συγγνώμη με σκυμμένο το κεφάλι για όσα σκέφτηκα και είπα για 'σένα κι εδώ μέσα και προφορικά. Γουστάρω να σε ζητήσω συγγνώμη, γιατί τη ζητάω από έναν άντρα. Και άσε τους μαλάκες να λένε "οι άντρες δεν κλαίνε".
Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για όσα έκανες φέτος, για τα παιδιά που πιστεύω ότι κι εσύ βοήθησες να πειστούν να μείνουν, για την υπομονή σου, την ντομπορσύνη και την καθαρότητά σου.

Καλή προσωπική επιτυχία στη ζωή σου, coach Ηλία.

Εις το επανιδείν.

Κωστής Ζαντός