20 χρόνια με το ίδιο γιατί ...

Οι ίδιες εικόνες, οι ίδιοι ήχοι, ίδιες μυρωδιές, τα ίδια συναισθήματα... και στο τέλος το ίδιο μεγάλο γιατί...

Βγάζω από τα βάθη του μυαλού μου κάθε λεπτομέρεια της ημέρας εκείνης...

Τη λήξη του αγώνα...

Την πείνα που μας είχε θερίσει μια που, δεν επιτρεπόταν ούτε κυλικείο να υπάρχει για μας...

Τη δίψα,όντας ώρες ατελείωτες με το στόμα στεγνό, τραγουδώντας για ώρες,σε ασυνήθιστο για την εποχή λιοπύρι...

Τον σεισμό στο ημίχρονο που τρομοκράτησε, τους Αθηναίους που βρίσκονταν στις κερκίδες, μια και η πρωτεύουσα είχε ζήσει τη φρίκη του Εγκέλαδου λίγες μέρες πριν...

Το γκολ της ισοφάρισης του Νάγκμπε και τα πανηγύρια,που μας έκαναν όλους ένα κουβάρι..

Τα πούλμαν και την καταδρομική μας στο συνηθισμένο αλσάκι επί της Κηφισίας που συνήθως μας έσπαγαν κάποιο τζάμι...

Τους επίδοξους δολιοφθορείς να πέφτουν στην παγίδα μας,και να τρέχουν να σωθούν στις παρακείμενες καφετέριες,ανάμεσα σε αμέριμνους θαμώνες που απολάμβαναν τον καφέ τους...

Όχι, αυτή τη φορά ούτε ένα τζάμι δεν έσπασε και το χαιρόμασταν...

Πού να ήξερα τι μας περιμένει,να σας άφηνα να μας τα σπάσετε όλα...

Φτάνουμε στο 90' και όλα δείχνουν πως τελείωσαν...

Απομένει η τυπική διαδικασία της επιστροφής...

Τα πούλμαν φουλάρουν με πετρέλαιο και καθώς κλείνει η πόρτα, βλέπω έναν νεαρό που μόλις πλήρωσε τον βενζινά για τα 3-4 πούλμαν που είχαν ναυλωθεί από το ίδιο πρακτορείο, να κάθεται στη θέση του οδηγού ακριβώς δίπλα μου!

"Που βρέθηκες εσύ εδώ ρε;" του λέω βλέποντας τον μέχρι εκείνη τη στιγμή οδηγό του πούλμαν να βρίσκει μια θέση για να ξαπλώσει! "Τους ταλαιπώρησαν οι μπάτσοι και δεν μπόρεσε να ξεκουραστεί" μου λέει! "Θα τον ξεκουράσω εγώ"... ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα πριν κοιμηθώ...

Ξύπνησα στη Θεσσαλονίκη τα χαράματα...η μπαταρία από το κινητό μου είχε παραδώσει το πνεύμα της... όπως και όλων των άλλων άλλωστε... ο χαλαρός τρόπος που με αποχαιρέτησε ο οδηγός του πούλμαν, αυτός που είχε πέσει για ύπνο, προδίδει ότι ούτε αυτός είχε μάθει για το κακό που είχε γίνει...

Στην είσοδο του σπιτιού μου υπήρχε ένα μπουγατσατζήδικο, που το είχε ο Ζαν από τη Νεάπολη!

Αυτός μου είπε τι είχε γίνει με τρεμάμενη φωνή,την ώρα που η τηλεόραση μιλούσε για το τραγικό συμβάν, δείχνοντας ακόμη πλάνα αρχείου...

Σκοτείνιασαν τα πάντα γύρω μου, δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι άλλο από εκείνη την ημέρα,παρά τον Γιώργο από την Τούμπα,να με παίρνει τηλέφωνο και να μου λέει, ότι έχει στα χέρια του το ματωμένο πανό του Κορδελιού,με το οποίο τα σωστικά συνεργεία σκέπαζαν ένα προς ένα τα άψυχα πλέον κορμιά από τα αδέλφια μας για να τα μεταφέρουν...

Μου είπε ότι θέλει να είμαστε μαζί όταν θα το επιστρέψει στο Σύνδεσμο του Κορδελιού...

Βρεθήκαμε και μέσα στο αυτοκίνητο που οδηγούσα θυμάμαι να έχω σταματήσει από τα κλάματα, τουλάχιστον δέκα φορές, ακούγοντας τον ραδιοφωνικό επικήδειο για τα παιδιά αυτά, από τον αείμνηστο Παρασίδη...

Την ώρα που επιστρέψαμε το πανό στο Κορδελιό, ένιωσα έναν κόμπο στο στομάχι...

Είναι ο ίδιος κόμπος που εμφανίζεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα, και μόνο μια λέξη φτάνει κάθε φορά στα χείλη μου... ΓΙΑΤΙ;