(Γ)ου(λ)φ ...

Ωστόσο για να κερδίσουμε δύο φορές χρειάστηκε ο Τσαλμπούρης στην Πυλαία (22 πόντοι) και εχτές ο Τέρνερ- για αυτόν θα μιλήσουμε περαιτέρω. Χτες βάλαμε περίπου τους ίδιους πόντους με την Πυλαία, κάναμε περίπου τα ίδια λάθη δίνοντας αρκετά λιγότερες ασίστ, πήραμε 5 παραπάνω rebounds, βάλαμε περίπου ίδια δίποντα με 4 λιγότερα τρίποντα (ίδιο ωστόσο ποσοστό 31.5-32%).

Στην αντίπερα όχθη δεν άλλαξε πάλι κάτι δραματικό, μια ομάδα με το στανιό να ξεπεράσει τους 70 και ranking 64 (65 στην Πυλαία). Μία ομάδα που σε 2 ματς εκτέλεσε 11 στα 48 τρίποντα (22% ήτοι ένα στα πέντε μακρινά σουτ στο γάμο). Μία ομάδα που η αθλητικότητά της θυμίζει ομάδα μπριτζ. Μία ομάδα που σχεδίαζε στην επίθεση επιθέσεις στο ποστ και τίποτε άλλο.

Ωστόσο, η βασική διαφορά των δύο ομάδων είναι στα φάουλ αφού από το εντυπωσιακό 23-11 της Πυλαίας (με μόλις 6 εκτελεσμένες βολές εμείς) φτάσαμε στο χτεσινό 25-22 εκτελώντας δεκαέξι παραπάνω εύστοχες βολές. Έτσι φτάσαμε σε ranking 86 (ενώ στην Πυλαία είχαμε μόλις 67).

Και θα έχανες αφού κατάφερες να κάνεις 15 λάθη σε συνθήκες πίεσης από τον Σταμάτη και τον Φλιώνη. Κατάφερες να χάσεις 3 (νομίζω) αμυντικά rebounds από βολή. Κατάφερες να φας 3 πόντους σε ΔΥΟ φάσεις σε 9''. Κατάφερες και έφαγες coast to coast lay up σε 6'' από τον Φλιώνη σε switch (γιατί;) πάνω στον Κακλαμανάκη. Κατάφερες να χάσεις δύο καρφώματα. Κατάφερες να σου κάνουν το 65-70, 71-70 με κλεψίματα λες και παίζανε μπάσκετ ΠΑΟΔ-ΧΑΝΘ.

Και γιατί δεν έχασες λοιπόν; Πρώτη παράμετρος ο πάγκος. Ένας πάγκος που ξεκινάει από τον Λυκογιάννη αλλά βλέπω όλον τον κόσμο active (Νεραντζάκης, Γιαννακίδης, Σταυρόπουλος, Χατζόπουλος). Μία ομάδα που δεν θέλει να χάνει. Μία ομάδα που από το 18-26 στο 10', της κάνουνε ένα 43-25 τα υπόλοιπα 20' και μπαίνει μανιασμένα στο τέλος και κερδίζει τον αγώνα (μάλιστα το 61-51 έγινε 63-64 μέσα σε 5 λεπτάκια).

Ένας κόουτς που ξέρει να διαβάζει το ματς και να το γυρίζει (μεγάλε δάσκαλε Σούλη!). Δεύτερη παράμετρος οι παίκτες. Δεν είναι κακοί οι παίκτες. Κάθε άλλο. Αθλητικοί δεν είναι (οι περισσότεροι), δεν έχουν ιδιαίτερη εμπειρία από τοπ ομάδες (οι περισσότεροι), δεν είναι κάτι ιδιαίτερο μπασκετικά (οι περισσότεροι). Αλλά η ομάδα είναι αρκετά γεμάτη, έχει πολύ βάθος και ό,τι και να της χτυπήσουν (τα γκαρντ στα οποία υπάρχει λειψυδρία) υπάρχουνε εκεί όλοι για να βοηθήσουν.

Αν μου λεγες ότι ο Love θα κατέβαζε τη μπάλα και θα είχε 6 ασίστ (και 3 λάθη) θα γελούσα (σουτάροντας μόνο 6 σουτ σε 33'). Αν μου έλεγες ότι ο Turner θα κατέβει στο 2 δεν θα το πίστευα. Αν μου λεγες ότι ο χοντρούλης Τέρνερ θα παίξει και αρκετά στον άσσο; Ακόμα δεν το πιστεύω. Όταν το 1987-88 είδα τον Mike Jones να κάνει τον point forward πίστεψα. Τώρα, πώς;

Έχω πεί ότι ο Τέρνερ θα έκανε παπάδες τη δεκαετία 86-96 στην Α1. Τώρα όμως; Είναι τέτοια η αίσθηση που έχει με το καλάθι που μπορεί. Τα eurosteps του και ο τρόπος που βάζει καλάθια με αυτήν τη δύναμη (που ίσα η μπάλα πάει στεφάνι, μετά ταμπλό και χώνεται μέσα) δείχνουν τρομερό επιθετικό affinity. 14 πόντους σε 7'. Ο Paul Pierce των φτωχών. Και όλα αυτά συνεπικουρούμενος από έναν ευρωλιγκάτο παίκτη (Carter) με φάτσα AC Green και @@ Eddie Johnson. Ο τύπος θα μπορούσε να βάλει τρίποντο ακόμα και αν γύρω του έπεφταν βόμβες. Ποιο Αλεξάνδρειο;

All in all, όλοι βοήθησαν, από τον Καμπερίδη (σίγουρα το όφελος της χρονιάς- εγώ μόνο τον αδερφό του είχα για καλό παίκτη), τον Pekovic Κακλαμανάκη, τον αλύγιστο beech (καλά λέμε και καμία...), τον διεθνή Βαγγέλη, τον (πολύ ωραίους γύρους κάνετε στην Θεσσαλονίκη) Κονάτε και τον αρχηγό της αγέλης Malcolm Griffin.

E ρε και να 'χαμε και δυο εξτρα γκαρντς ε; Χατζόπουλε ακούς; Μπαα, κλείσε τα αυτιά σου στις σειρήνες του paokmania. Κανείς δεν δικαιούται σήμερα να ξεχάσει τον προορισμό του.