Νέα χρονιά με παλιά προβλήματα

Τα αγωνιστικά ζητήματα του ΠΑΟΚ είναι πλέον, λίγο ή πολύ, γνωστά σε όλους. Φίλους, εχθρούς (κρίνοντας από το πόσο εύκολα «μπλόκαραν» τον ΠΑΟΚ σε πολλούς αγώνες) αλλά και σε απλούς παρατηρητές. Χαρακτηριστική είναι η ατάκα συνταξιούχου γυναίκας που σπάνια ασχολείται με ποδόσφαιρο, η οποία βλέποντας στιγμιότυπα από τον αγώνα Ιωνικός ΠΑΟΚ, αναφώνησε «έλεος πια αυτός ο ΠΑΟΚ, πάλι τα ίδια;».

Ναι, πάλι τα ίδια. Άλλωστε η φράση «θα πεθάνουμε από ΠΑΟΚ και δεν θα ξέρουν τι είχαμε», είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες.

Είναι όμως τόσο άσχημα τα πράγματα; Προφανώς και όχι. Άλλωστε, ξέραμε όλοι πως η χρονιά αυτή αποτελεί συνέχεια των -πολύ- προβληματικών προηγούμενων. Η ομάδα δεν είχε και δεν έχει στόφα νικητή, δεν έχει λύσεις σε κρίσιμα σημεία του γηπέδου, δεν έχει να περιμένει πολλά από πολλούς. Θέλει εκκαθάριση και ταυτόχρονα στήσιμο σοβαρών βάσεων για το μέλλον. Τούτο βέβαια δεν αναιρεί τις ευθύνες, ούτε αφαιρεί την υποχρέωση να είμαστε ανταγωνιστικοί και σχετικώς πετυχημένοι ήδη από φέτος. Απλά «ξεθολώνει» τη δική μας σκέψη, των οπαδών.

Η έλευση του Ζοζέ Μπότο αποτελεί λόγο να ελπίζουμε. Γνήσιος ποδοσφαιράνθρωπος, με εμπειρίες από κλαμπ που έχουν ιδιαίτερο βάρος και δικτύωση στην αγορά. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως μπορεί να συνεργαστεί αποτελεσματικά με την αυστηρή, ιδιαίτερη, πολλές φορές ακαταλαβίστικη οικογένεια Σαββίδη, που όμως αποδεδειγμένα είναι πάντα έτοιμη να πιστέψει στην ομάδα και να τη στηρίξει.

Οι θεωρίες για αγρίους, περί πώλησης, εγκατάλειψης, ασθενειών κλπ. που οργίασαν το προηγούμενο διάστημα (ευγενική χορηγία των γνωστών τίμιων και ευγενών αντιπάλων σε αγαστή συνεργασία με «αντικειμενικά» ΜΜΕ της Βορείου Ελλάδος) έχουν τυπικά αλλά και έμπρακτα, διαψευστεί. Ο Σαββίδης έβαλε το χέρι στην τσέπη, ασχολήθηκε ο ίδιος με το ζήτημα της υποστελέχωσης και έφερε στην Τούμπα τον δεύτερο μεγάλο ποδοσφαιράνθρωπο μετά τον Άρνεσεν. Και τότε, και τώρα, οι ελπίδες ήταν μεγάλες, αλλά και οι δυσλειτουργίες γνωστές.

Θέλω να πιστεύω πως ο ΠΑΟΚ έπαθε, έμαθε, μεγάλωσε και ωρίμασε. Καιρός να το αποδείξει.

Έχουμε περάσει το στάδιο που υστερικά όλοι κραύγαζαν «ένα πρωτάθλημα ρε παιδιά». Τίτλοι ήρθαν. Κάμποσοι. Όχι αρκετοί, βάσει μεγέθους του συλλόγου αλλά και της πρωτοφανούς, σχεδόν εκτός λογικής, επένδυσης που έχει γίνει. Ο στόχος πλέον είναι και πρέπει να είναι οι σωστές βάσεις, η σταθερή ανάπτυξη του συλλόγου και της εταιρείας, ώστε ο πρωταθλητισμός να έρχεται πιο αβίαστα, πιο συχνά και λιγότερο κοστοβόρα.

Στον αγωνιστικό τομέα, πιθανώς δεν υπάρχει οπαδός του ΠΑΟΚ που να μην βλέπει «εφιάλτες» όταν η μπάλα πάει στον τερματοφύλακα, «τρύπα» στο δεξί άκρο της άμυνας, «σκασμένους» τους παίκτες στα χαφ, «έλλειψη έκρηξης και τεχνικής» στα εξτρέμ και «κενό» στη θέση του φορ. Όλα αυτά, λίγο ή πολύ, τα δεχόμαστε όλοι. Για κάποια, όπως για τον φορ, υπάρχουν δικαιολογίες. Για άλλα, όχι.

Οι μεταγραφικές περίοδοι Ιανουαρίου είναι διαχρονικά περίεργες. Εφόσον έχεις ξεκάθαρους στόχους, τεχνογνωσία και χρήματα, μπορείς να βρεις εξαιρετικές λύσεις. Εφόσον πας στα τυφλά χωρίς προεργασία, τότε «δεν ενδείκνυται για σοβαρές αλλαγές».

Στο χέρι του ΠΑΟΚ είναι να μας δείξει που στοχεύει, τουλάχιστον για φέτος. Με το πρόγραμμα των ερχόμενων μηνών να παραμένει βαρύτατο, οι κινήσεις που θα γίνουν τώρα θα ορίσουν σε μεγάλο βαθμό, τι θα αντέξει η ομάδα και τι όχι.