Ήταν ανώτερος, αλλά το αποτέλεσμα μετράει

Είναι αλήθεια πως κάθε χρόνο το παιχνίδι αυτό είναι πολύ σημαντικό και ιδιαίτερης σημασίας. Ωστόσο, φέτος είχε το έξτρα κίνητρο πως με νίκη ο Δικέφαλος θα μείωνε σημαντικά την διαφορά από την κορυφή και θα εξαντλούσε τις όποιες πιθανότητες για το φετινό πρωτάθλημα, κάτι το οποίο δεν συνέβη.

Και δεν συνέβη, όχι γιατί η ομάδα παρουσιάστηκε κατώτερη του αναμενομένου, ούτε επειδή δεν έκανε όσα μπορούσε. Το 4-2-3-1 του Λουτσέσκου κυριάρχησε απόλυτα στον αγωνιστικό χώρο απέναντι στο αμυντικογενές 3-4-3 του Μαρτίνς.

Ο ΠΑΟΚ όχι απλά είχε την υπεροχή και την κατοχή της μπάλας σε συντριπτικό ποσοστό (70-30), αλλά δημιούργησε και πολλές ευκαιρίες με τους Ίνγκανσον, Μπίσεσβαρ και Τσιγγάρα να αστοχούν σε κλασικές ευκαιρίες, πριν έρθει το προβάδισμα, αλλά και η «κρύα» ισοφάριση στη μόνη φορά που ο αντίπαλος απείλησε και μάλιστα από μια «στραβοκλωτσιά» και όχι από μια οργανωμένη προσπάθεια.

Στην επανάληψη το σκηνικό δεν άλλαξε, με τον ΠΑΟΚ να απειλεί (σε μικρότερο βαθμό), τον Ζίφκοβιτς να μην μπορεί να νικήσει τον αντίπαλο τερματοφύλακα και τον Τσιγγάρα να σημαδεύει το οριζόντιο δοκάρι πριν έρθει η λήξη αφήνοντας μας με την πικρή γεύση της ισοπαλίας..

Μετά το τέλος το αγώνα, υπήρχαν ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μία υπήρχε η ικανοποίηση λόγω της νοοτροπίας της ομάδας και της κυριαρχικής εμφάνισης της σε μεγάλα διαστήματα του αγώνα και από την άλλη η πίκρα. Όχι όμως πίκρα που η ομάδα δέχθηκε ακόμη ένα «φτηνό» γκολ. Αυτά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Πίκρα που η ομάδα έχει καταφέρει να είναι στο μείον εννέα από αυτό τον τραγικό Ολυμπιακό. Πίκρα που η ομάδα με στοιχειώδη σχεδιασμό το προηγούμενο Καλοκαίρι θα χτυπούσε με μεγάλες πιθανότητες τον τίτλο.

Και αυτό γιατί τα πρωταθλήματα χάνονται στα 0-1 από τον ΠΑΣ, 2-0 στο Περιστέρι, 3-2 στη Νίκαια, 0-1 από τον Άρη, 4-4 με το Βόλο..

Υ.Γ: Οφείλει η ομάδα να τα δώσει όλα για όλα και να πάει ως το τέλος, ελπίζοντας για το καλύτερο.