Ένας ΠΑΟΚ αφελής

Η σωρεία χαμένων ευκαιριών στο πρώτο ημίχρονο, αλλά και οι αρκετές καλές στιγμές στο δεύτερο μέρος, θα έπρεπε υπό άλλες συνθήκες να έχουν οδηγήσει σε ένα πολύ πιο ξεκούραστο τρίποντο. Αντ' αυτού, ο ΠΑΟΚ αγχώθηκε, κουράστηκε, ανησύχησε. Και εξακολουθούμε να μην καταλαβαίνουμε γιατί.

Γιατί ο φετινός ΠΑΟΚ δείχνει τόσο αφελής;

Τόσο ανισόρροπος;

Τόσο εύκολα παρασυρόμενος από το παιχνίδι των αντιπάλων του;

Ναι, υπάρχουν στιγμές που παίζουμε καλό ποδόσφαιρο. Και στιγμές που παίζουμε ελεύθερα, επιθετικά.

Όμως αυτό συνήθως δεν συνοδεύεται από εύκολες νίκες. Και το κυριότερο, συνοδεύεται από πολλή αφέλεια τόσο στον επιθετικό, όσο και στον αμυντικό τομέα.

Φαίνεται πως τελικά η παρουσία και μόνο ενός «ισορροπημένου» και τακτικιστή προπονητή στην άκρη του πάγκου, δεν αρκεί για να δούμε συγκεκριμένα πράγματα από την ομάδα.

Ποιος θα περίμενε άραγε πως με τον Ραζβάν Λουτσέσκου στον πάγκο, ο ΠΑΟΚ θα έπαιζε περίπου ένα «όσα πάνε κι όσα έρθουν» στυλ ποδοσφαίρου;

Γιατί κάτι τέτοιο είδαμε και σήμερα για περίπου 40 αγωνιστικά λεπτά, από το 30' μέχρι το 70'+. Και αναρωτιόμαστε αν αυτές ήταν οι εντολές της ομάδας ή αν απλά η έλλειψη ποιοτικών λύσεων στον πάγκο, ή η έλλειψη προσωπικότητας και εμπειρίας, έφεραν αυτή την εικόνα.

Ο ΠΑΟΚ μπήκε στο ματς δυνατά και υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να κερδίζει 0-3 στο 20ο λεπτό. Δεν το κατάφερε όμως, παρά τις κραυγαλέες του ευκαιρίες. Αυτό όμως δεν αποτελεί ούτε λόγο, ούτε δικαιολογία για το «τουρλουμπούκι» που είδαμε σε μεγάλο διάστημα του αγώνα.

Ας ελπίσουμε πως η ομάδα περνάει μια φάση «ωρίμανσης» και τέτοιου είδους παιχνίδια βοηθούν παίκτες και επιτελείο στο να διακρίνουν και να διορθώνουν λάθη και τρύπες.

Τα play off αλλά και οι ευρωπαϊκοί αγώνες είναι πολύ κοντά. Καλώς ή κακώς δεν έγιναν πολλές προσθήκες στο ρόστερ.

Ελπίζουμε λοιπόν να δούμε έναν ΠΑΟΚ σοβαρό, μετρημένο, που να ξέρει "που πατάει και που βρίσκεται". Γιατί η επιτυχία με την αποτυχία σε αυτό τον κύκλο αγώνων, δεν απέχουν πολύ...