Bizim ΠΑΟΚ

Από στόμα σε στόμα, έγινε και λίγο μόδα, διατήρησε όμως όλη τη βαρύτητά της. Ο δικός μας ΠΑΟΚ λοιπόν άλλαξε. Και μια και δυο φορές. Και αλλάζει και σήμερα.

Δεν χρειαζόταν το τραγικό συμβάν για να το καταλάβουμε. Όσοι δεν είμαστε περαστικοί, ξέρουμε πως ο σύλλογος περνάει μακρά περίοδο αλλαγών εδώ και αρκετά χρόνια. Όχι μόνος του βέβαια. Και η Θεσσαλονίκη το ίδιο.

Κάποιοι τυχάρπαστοι γκεμπελίσκοι τόλμησαν να καταγγείλουν πως γι' αυτό ευθύνεται ο Σαββίδης. Έγκλημα. Εις βάρος της πόλης και εις βάρος της αλήθειας. Ένα πράγμα είναι να μη βλέπεις το πρόβλημα, πολύ χειρότερο όμως να το χρεώνεις όπου σε βολεύει για τα συμφέροντα που υπηρετείς. Εντελώς τυχαία είναι οι ίδιοι που επί τριάντα χρόνια τα έβλεπαν όλα καλώς καμωμένα μέσα στην παρακμή και τη διαφθορά που αποδεδειγμένα βίωνε η περιοχή.

Ο δικός μας ΠΑΟΚ λοιπόν σήμερα βρίσκεται μπροστά σε δύσκολες αποφάσεις. Καλείται να μετασχηματιστεί άμεσα, γιατί κατάφερε να τραβήξει τα αρνητικά φώτα της δημοσιότητας. Θαρρείς πως δεν ήταν έτοιμος να αφομοιώσει και να εκμεταλλευτεί σωστά την ακμή που έφερε ο Σαββίδης. Ήρθαν τίτλοι, ήρθαν διακρίσεις, ήρθε και ποιότητα σε υποδομές. Έγιναν όλα τέλεια; Σίγουρα όχι. Έγιναν εκατομμύρια λάθη; Σίγουρα ναι.

Μεγαλύτερο λάθος όμως απ' τον ωχαδερφισμό, το νεοπλουτισμό, την απαξίωση προς τον σύλλογο (συμπεριφορές που επιφυλάσσει ένα κομμάτι του κόσμου εδώ και χρόνια), δεν υπάρχει.

Όλα αυτά, άνοιξαν κερκόπορτες. Σε εξωγενείς παράγοντες. Σε τρίτα συμφέροντα. Σε πολιτικά μορφώματα που εισχώρησαν στον κόσμο.

Είπαμε, αυτά είναι προφανές πως θα υπήρχαν σε μια Θεσσαλονίκη υπό κατάρρευση εδώ και δεκαετίες. Και θα περίμεναν υπομονετικά να βρουν ευκαιρία για να «χωθούν» στο μαζικότερο κίνημα της περιοχής. Τον ΠΑΟΚ.

Σήμερα, μετά και το τελευταίο επεισόδιο που παίχτηκε στην Τούμπα με την τουλάχιστον ατυχή έμπνευση ενός πανό, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα:

Δεν είναι ο ΠΑΟΚ που έχει το πρόβλημα. Είναι ο κόσμος του. Συλλογικά. Θα μου πεις, «ΠΑΟΚ είναι ο λαός του». Σωστά.

Μόνο που πλέον φαίνεται ότι περάσαμε απ' το στάδιο που αυτό το σύνθημα αποτελούσε πηγή έμπνευσης και στήριγμα για τον σύλλογο. Περισσότερο τροχοπέδη μοιάζει. Όχι επειδή φταίνε όλοι οι οπαδοί για όλα τα στραβά. Ούτε επειδή ντε και καλά φταίνε όλοι οι οργανωμένοι.

Αλλά επειδή ο ξεπεσμός και κυρίως η αδιαφορία του κόσμου του «μυρίζει» και μάλιστα άσχημα, εδώ και πολλά χρόνια. Προτού έρθει ο Σαββίδης. Έχει πολλά χρόνια που η Τούμπα στηρίζεται στην ηρωική και βαθιά ΠΑΟΚτσήδικη επαρχία (που συνεχίζει να πιστεύει σε «ξεπερασμένες» και μπανάλ ιδέες).

Γιατί της Θεσσαλονίκης «κάτι της φταίει», αδιαφορεί και εμφανίζεται μόνο στα πανηγύρια. Μόνο που ο ΠΑΟΚ δεν είναι φρου-φρου κι αρώματα. Είναι μάχη και θυσία.

Κι όλα αυτά νομίζω γιατί απλά χάσαμε το νόημα και τον στόχο. Χάσαμε την ιδέα του ΠΑΟΚ και την επαναστατική ελπίδα που εξ ορισμού φέρει μέσα του. Στηριχθήκαμε πιο πολύ σε «τσιτάτα» και ωραία λόγια, παρά σε ουσία. Πιστέψαμε τόσο τις ιστορίες για την θρυλική Τούμπα μιας άλλης εποχής, ώστε προσπαθήσαμε να την αναπαράγουμε μένοντας μόνο στις εντυπώσεις. Πυρσοί, ναρκωτικά, βία. Όποιος πιστεύει ότι αυτά έκαναν την Τούμπα μεγάλη, δεν είναι ΠΑΟΚ.

Ο δικός μας ΠΑΟΚ, όποιος κι αν είναι αυτός, είναι ξεκάθαρο ότι μας χρειάζεται. Καιρός να αναρωτηθούμε αν κι εμείς χρειαζόμαστε αυτόν.

Και να φερθούμε ανάλογα.