Το πρόβλημα δεν είναι ένα πέναλτι!

Εντυπωσιακή εμφάνιση, προσπάθεια για σωστό κυριαρχικό ποδόσφαιρο και ταλέντο που ξεχωρίζει από μακριά. Καμία σχέση με τους χθεσινούς τους αντιπάλους, ούτε από άποψη ατομικής ποιότητας ούτε τακτικά. Πραγματικά, αυτή η φουρνιά αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.

Δεν αργεί η στιγμή που πολλά παιδιά από αυτά που έπαιξαν σήμερα θα τα δούμε στην πρώτη ομάδα με την απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια ότι θα συνεχίσουν την σκληρή δουλειά. Συγχρόνως, ένα πολύ μεγάλο μπράβο στους επιτελείς των ακαδημιών του ΠΑΟΚ. Αξιοθαύμαστο να βλέπεις παιδιά σε αυτή την ηλικία να παίζουν τόσο στρωτό ποδόσφαιρο, με ψηλά την άμυνα, κοντά τις γραμμές, με της επιθέσεις να ξεκινούν από πίσω, κοκ.

Πάμε στο προκείμενο τώρα. Το θέμα δεν είναι το πέναλτι. Η προσωπική μου άποψη μάλιστα είναι ότι δεν υπάρχει πρόθεση από τον διαιτητή να αδικήσει τον ΠΑΟΚ. Στον ύπνο πιάστηκε σε συνδυασμό με το ότι είχε λάθος θέση. Ο επόπτης βέβαια είναι άλλη ιστορία. Γιατί όμως στην τελική να παρέμβει εφόσον γνωρίζει το καθεστώς που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ΚΕΔ;

Κάνε το κορόιδο σου λέει και ποιος ξέρει μπορεί και συ να γίνεις Μανούχος, Τζήλος ή Καραντώνης και να φτάσεις τους 200 ορισμούς τη σεζόν κάποια μέρα. Για να τελειώνουμε με αυτό, διαιτητικά λάθη μπορώ να δεχτώ ακόμα και τα πιο χοντρά. Χθεσινοί δεν είμαστε ούτε τίποτα υστερικοί σαν τους περισσότερους οπαδούς-δημοσιογράφους του ΠΟΚ να βγάζουμε ολόκληρες ιστορίες από ένα σφύριγμα.

Ξέρουμε πότε κάποιος έχει πρόθεση. Ξέρουμε πότε κάποιος θα δώσει μόνο τα σπόρια ξέρουμε και πότε μπαίνει Ταλιμπάν. Κι αυτό δεν φαίνεται από ένα σφύριγμα αλλά από όλη τη διαιτησία του. Ακόμα κι αν αυτό το σφύριγμα, καθόρισε τον πρωταθλητή.

Αυτό που με απασχολεί εμένα είναι πως φτάνει ένα παιδί στο σημείο να καταγράφει νέο ρεκόρ στην κατηγορία Παίδων στο άλμα εις μήκος κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα. Το θέμα είναι η επιστημονική προσέγγιση της εξαπάτησης από ένα ολόκληρο οργανισμό που έχει και την ευθύνη τρομάρα του να διαπαιδαγωγήσει αυτά τα παιδιά, έναν οργανισμό που αποδεδειγμένα είχε στη δούλεψη του καθηγήτρια υποκριτικής η οποία παρέδιδε μαθήματα στους παίκτες.

Το θέμα είναι πως γαλουχεί ολόκληρες γενιές αυτό το σωματείο. Πως η μπαμπεσιά και η ατιμία αναδεικνύονται ως αξίες και εφόδια επιτυχίας. Και για τους νικητές και για τους ηττημένους. Σε αυτό το σωματείο αντανακλάται όλη η βρωμιά και η σαπίλα της κοινωνίας μας. Νίκη με κάθε τρόπο αντίστοιχα του επικράτηση στην αγορά με κάθε τρόπο, επικράτηση στον επαγγελματικό στίβο με κάθε τρόπο.

Ή στα πιο ποδοσφαιρικά νομιμοποίηση της «μαγκιάς του προέδρου που ελέγχει το παρασκήνιο», αποθέωση του παίκτη «που κέρδισε έξυπνα το πέναλτι κι ας μην ήταν». Συγχρόνως, ουαί τις ηττημένοις. Ή κατά το πιο σύγχρονο victim blaming. Ο κυρίαρχος, ο φυσικά ανώτερος δεν έχει λόγο να απολογηθεί. Επιβάλλει την κυριαρχία του με κάθε τρόπο και μέσο.

Καθήκον των άλλων να αποδέχονται τη μοίρα τους ως φυσική εξέλιξη. Κι όταν αυτή η κυριαρχία ή η νομιμοποίησή της αμφισβητείται, βγαίνουν τα παπαγαλάκια να μιλήσουν για κόμπλεξ, κατωτερότητα και τοξικότητα(!!). Θα σε κλέψουμε και θα βγάλεις και το σκασμό με λίγα λόγια, με το αξίωμα αυτό να γίνεται συνείδηση στις μάζες. Δεν φταίει ο εργοδότης που δεν τηρεί την νομοθεσία, φταίνε οι εργαζόμενοι που διεκδικούν το δίκιο τους. Δεν φταίει ο βιαστής, φταίει το θύμα που προκάλεσε. Αντίστοιχα και χθες δεν φταίει ότι κέρδισαν ένα κάλπικο τρόπαιο, φταίνε οι τοξικοί ΠΑΟΚτσήδες που τολμούν και το καταγγέλλουν.

Μη ξεγελιέστε, δεν είναι τυχαίο όλο αυτό που συνέβη χθες, από το θέατρο του παιδιού μέχρι και τις απαράδεκτες δηλώσεις και την αντιμετώπιση του θέματος από τον Τύπο ηλεκτρονικό και έντυπο. Δεν έτυχε, πέτυχε. Έτσι διαπαιδαγωγούν αυτά τα παιδιά, η νίκη όπως και να ρθει επικροτείται-επιβραβεύεται, η ήττα δεν είναι ανεκτή. Το ίδιο μήνυμα περνάν και στους ηττημένους που μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία μέσα από την εμπειρία τους, ότι η νίκη όπως και να ρθει αποτελεί τη μοναδική αξία, καταλήγοντας στο τέλος όσοι θέλουν να διακριθούν να πιστεύουν ότι μόνο υιοθετώντας μία τέτοια στάση θα τα καταφέρουν.

Όπως είπε άλλωστε χθες ο προπονητής και αναπαρήγαγαν τα μέσα τους, μίλησε η καρδιά του πρωταθλητή. Δεν έχει σημασία ο τρόπος, σημασία έχει η επικράτηση. Αντί να κάνουν το αυτονόητο και παιδαγωγικά σωστό, να παραδεχθούν το λάθος το οποίο συνέβη ως αναπόσπαστο κομμάτι του παιχνιδιού, δημιουργούν την νέα γενιά Αλεξανδρήδηδων που θα κλέβει και τα παιδιά της για να κερδίσει πουλώντας ταυτόχρονα αφηγήματα περί ανωτερότητας και χλευάζοντας όσους αδικούνται.

Ακόμα και οι λέξεις που χρησιμοποιούν οι εκφραστές τους είναι ενδεικτικές του τι εκφράζουν. «Υπάνθρωποι» οι αντίπαλοι, «πονεμένοι», «που κλαίνε όλο το χρόνο». Ρητορική που θα ζήλευαν και οι πιο ακραίες οργανώσεις. Δεν υπάρχουν γι αυτούς αντίπαλοι στον αγωνιστικό χώρο, υπάρχουν εχθροί που αν μπουν στο δρόμο τους πρέπει να «εξοντωθούν» με κάθε τρόπο.

Πάνω σε ένα βαθιά ρατσιστικό και αντιανθρώπινο αφήγημα του αιώνιου ελέω Θεού πρωταθλητή, έχουν καταφέρει να αναγάγουν ως κανονικότητα την σκύλευση του πτώματος του ελληνικού αθλητισμού σε κάθε άθλημα και σε κάθε ηλικιακή κατηγορία.

Ή κατά το λαϊκότερο να καταστήσουν το «ο Ολυμπιακός να κερδάει κι οι άλλοι να παν να γ....» ως βασικό αξίωμα και στάση. Χρέος του ΠΑΟΚ και των ΠΑΟΚτσήδων, πιστοί σε αυτά που πρεσβεύουν, να πολεμήσουν μέχρι τέλους αυτό το έκτρωμα. Όχι μόνο για ότι έχουμε να κερδίσουμε εμείς ως σύλλογος αλλά και για να νιώσουν δικαιωμένοι επιτέλους όλοι όσοι προσπάθησαν να σηκώσουν κεφάλι και κατά την προσφιλή τους συνήθεια τους το έκοψαν από τη ρίζα.

Για να σωθούν τα παιδιά μας (ανεξαρτήτου ομάδας) από την πραγματική τοξικότητα και την ανηθικότητα, τις οποίες μπολιάζει στην ελληνική κοινωνία εδώ και χρόνια αυτός ο σύλλογος. Η συμβολή αυτού του σωματείου στην ελληνική κοινωνία, μέσω του αθλητισμού, πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Κι αυτό αφορά τους πάντες ακόμα και τους ίδιους τους Ολυμπιακούς.