A, ρε δάσκαλε…

Όπως δάσκαλος είναι και ο προπονητής. Πολύ δε περισσότερο ο προπονητής των ακαδημιών του κάθε αθλήματος. Το ίδιο φυσικά και ο προπονητής των ακαδημιών ποδοσφαίρου. Κι όλοι όσοι έχουν κάποια σχέση με το χτίσιμο και τη διαμόρφωση χαρακτήρων.

Δάσκαλοι είναι κι αυτοί.

Τότε λοιπόν, στα γυμνασιακά μου χρόνια, είχαμε έναν καθηγητή-δάσκαλο, ο οποίος ερχόταν τα απογεύματα στην αλάνα ή την αυλή του σχολείου και έπαιζε μαζί μας, αλλά το ρόλο του διαιτητή.

Τότε όμως το διακύβευμα δεν ήταν το σκορ , το πόσα γκολ θα βάλει η κάθε ομάδα, αλλά ποια ομάδα θα δείξει χαρακτήρα και θα χρησιμοποιήσει λιγότερες φορές, τη γνωστή και δυστυχώς μη εξαιρετέα λέξη.

Δώσε πάσα ρε ... Σούταρε τώρα ρε ...Που βαράς ρε...Και πολλές ακόμα παραλλαγές της γνωστής λέξης.

Τότε λοιπόν μας έκανε πολύ μεγάλη έκπληξη, αλλά και εντύπωση. Τι νόημα έχει το ήθος και η ευγένεια με το αποτέλεσμα, άρα και με το ποιος είναι ο νικητής.

Κι όμως.

Υποτίθεται ότι και το ποδόσφαιρο είναι μέρος της αθλητικής ιδέας.

«Νους υγιής εν σώματι υγιεί». Αυτό δεν μας μάθαιναν οι δάσκαλοί μας;

Η άσκηση του σώματος ήταν πάντα συνυφασμένη με την άσκηση του πνεύματος και της ψυχής. Πράγμα που θ 'άπρεπε να ισχύει και σήμερα. Δυστυχώς όμως.

Τα γράφω όλα αυτά παίρνοντας αφορμή από τα όσα έγιναν στον αγώνα ποδοσφαίρου της κατηγορίας Κ15, μεταξύ των ομάδων του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού.

Τα γεγονότα είναι γνωστά. Το παραδέχτηκε το λάθος κι ο διαιτητής. Το ομολόγησαν και παίκτες του Ολυμπιακού. Έστω κι αν η ομάδα τους φρόντισε να «διαγράψει» τις αποδείξεις.

Το αρρωστημένο όμως κλίμα και τα συμπτώματα σήψης του συγκεκριμένου club, που κατά πώς φαίνεται το διατρέχει από την κορυφή ως τα νύχια, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια μιας έντιμης και αθλητικής συμπεριφοράς.

Είναι κάτι που μας προβληματίζει. Μας ανησυχεί ιδιαίτερα. Βαδίζει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Εθίζει και εθίζεται στο ψέμα και την παραπληροφόρηση. Συμβάλλει σε μια τοξικότητα, κάτι που είναι αχρείαστο στο χώρο του αθλητισμού.

Στην ποδοσφαιρική ορολογία και διάλεκτο έχει επικρατήσει η έκφραση fair play , μόνο που για κάποιους δεν έχει και μεγάλη διαφορά από το unfair. Αγράμματοι; Πονηροί; Μήπως και τα δύο;

Είναι γνωστό σε όλους μας, αλλά περισσότερο στους γονείς με μικρά παιδιά, πως μια βασική επιλογή στις εξωσχολικές δραστηριότητες είναι η συμμετοχή των παιδιών στις ακαδημίες ποδοσφαίρου των ομάδων.

Και μόνο η χρήση της λέξης «Ακαδημία» θα έπρεπε να παραπέμπει στην έννοια της εκπαίδευσης. Κάτι τέτοιο όμως, κατά πως φαίνεται δεν ισχύει για όλους. Οι ευθύνες είναι τεράστιες.

Δεν αγιάζει τα μέσα ο οποιοσδήποτε σκοπός.

Η χαρά του παιχνιδιού από μόνη της, αξίζει πολλά.

Κι όταν το αποτέλεσμα έρχεται μέσα από το παιχνίδι, είναι καλοδεχούμενο.

Δεν χρειάζεται καμιά έξωθεν παρέμβαση. Και μάλιστα με τόσο, άγαρμπο τρόπο.