Το έγκλημα του ΠΑΟΚ με τα «ταλέντα» του...

Ο υπεύθυνος επικοινωνίας της ΠΑΕ, Κυριάκος Κυριάκος, είχε δηλώσει δημόσια πως «ξέρουμε πλέον πως να φτιάχνουμε ομάδα πρωταθλητισμού, θα το ξανακάνουμε». Κάτι τέτοιο όμως δεν επιβεβαιώνεται ούτε σε βασικούς τομείς...

Κανείς βεβαίως δεν ξεχνά ούτε αμφισβητεί, τις ελεεινές και τρισάθλιες πρακτικές που ακολουθούν αντίπαλοι και φορείς εδώ και 3+ χρόνια για να πολεμήσουν ΠΑΟΚ και Ιβάν Σαββίδη. Το να στεκόμαστε όμως μόνο εκεί και να καταστρατηγούμε βασικούς κανόνες ποδοσφαιρικής λογικής, όχι μόνο δεν βοηθάει, αντιθέτως καταστρέφει τις προσπάθειές μας.

Ο ΠΑΟΚ υποτίθεται πως επέλεξε τον δρόμο της ορθής ποδοσφαιρικής ανάπτυξης, στηριζόμενος σε πρότζεκτ ταλέντων, αποφυγή μεγάλων συμβολαίων εντυπωσιασμού, που μεσοπρόθεσμα θα φέρει και αγωνιστικές επιτυχίες αλλά και οικονομική αυτάρκεια.

Ως εδώ, καλά. Θεμιτό και ωραίο το σενάριο. Και ανεκτές οι αποτυχίες, οι κατραπακιές και οι αναταράξεις στην πορεία μας. Απολύτως αναμενόμενες.

Το έγκλημα όμως του ΠΑΟΚ, είναι πως, λειτουργώντας ως αν να μην γνωρίζει το ίδιο του το μέγεθος, το βάρος της φανέλας του, κινείται σπασμωδικά και δεν αντιλαμβάνεται ότι για να αποδώσουν οι «νέοι», να μπορέσουν να εξελιχθούν σωστά και να διαχειριστούν την πίεση του ΠΑΟΚ και της Τούμπας, πρέπει να έχουν την απαραίτητη στήριξη και άνεση να το κάνουν. Όχι μόνο εκτός αλλά κυρίως ΕΝΤΟΣ αγωνιστικού χώρου.

Τα φιλικά και στοργικά χτυπήματα στην πλάτη, οι παροτρύνσεις και τα «πάμε παικταρά μου» είναι απλά σάλτσες. Ο χ νεαρός παίκτης που δεν έχει εμπειρία, ούτε έχει «ψηθεί» σε δύσκολες συνθήκες, χρειάζεται άμεση καθοδήγηση. Χρειάζεται συμπαίκτες ικανούς να προβλέψουν δυσκολίες, να νουθετήσουν σε «ζωντανή σύνδεση» την ώρα του αγώνα και να καλύψουν τρύπες.

Σαν σήμερα, στις 4 Νοεμβρίου το 2010, ο ΠΑΟΚ νίκησε τη Βιγιαρεάλ στην Τούμπα πραγματοποιώντας μέτρια εμφάνιση. Η ομάδα εκείνη είχε αρκετούς καλούς παίκτες, είχε σίγουρα το μέταλλο του ΠΑΟΚ, μα πάνω απ' όλα είχε ποδοσφαιρική λογική. Η οποία έλεγε πως μπορεί το ρόστερ σου να μην κοστίζει δισεκατομμύρια, όμως το πρωτεύον είναι η ισορροπία και η λογική στη σύνθεσή του. Ειδικά για μια ομάδα όπως ο ΠΑΟΚ, που δεν έχει στο DNA του να «κλέβει» παιχνίδια επειδή ένας παίκτης έκανε μια τρίπλα ή έβαλε ένα γκολ -φωτοβολίδα, αλλά θέλει να επιβάλλεται παντού.

Το βασικότερο στοιχείο που, τουλάχιστον για μένα, πρέπει να έχει μια ομάδα με την πίεση και τις απαιτήσεις του ΠΑΟΚ, είναι να συνδυάζει ορθή λογική και εμπειρία, ιδιαίτερα στον άξονα του γηπέδου. Το να έχεις παικταράδες στα άκρα και στο μέσον να έχεις «τρύπες», είναι λογική μικρομεσαίων ομάδων.

Η δημιουργία μιας ομάδας «μπετόν» στον άξονα του γηπέδου είναι κάτι που θα φέρει ηρεμία, κυριαρχία στο γήπεδο (που τόσο αγαπά ο τωρινός προπονητής) και όχι σπασμωδικές, φοβικές αντιδράσεις όταν τα ματς στραβώνουν. Το να έχεις παίκτες άψητους, σωματικά αδύναμους (λόγω ίσως ηλικίας) σε κρίσιμες θέσεις, είναι η συνταγή της αποτυχίας. Χρησιμοποιώντας λοιπόν το ίδιο παράδειγμα εκείνης της ομάδας του 2010, θα πω ότι για κάθε μεγάλο ταλέντο ή ακόμα ακόμα και για κάθε ρολίστα μέτριου βεληνεκούς και φτηνού συμβολαίου, χρειάζεσαι δίπλα του έναν Κοντρέρας, ένα Γκαρσία, έναν Ιβιτς, ίσως ακόμα και έναν Τσιρίλο. Σίγουρα δεν ήταν τέλειοι παίκτες και χαρακτήρες. Είχαν όμως συγκεκριμένα στοιχεία.

Παίκτες άξονα, με τσαγανό και εγωισμό πάνω απ' όλα.

Αν ξεκινάς ανάποδα, στηρίζοντας το οικοδόμημα σε στοιχήματα, άγουρα ταλέντα και παίκτες που χρειάζονται.. πέντε προετοιμασίες για να καταλάβουν τι ζητάει ο προπονητής, τότε όχι μόνο έχεις πολλές και άμεσες βαθμολογικές απώλειες, κυρίως όμως κινδυνεύεις να τινάξεις στον αέρα όλα τα ενδιαφέροντα «πρότζεκτ» και «ταλέντα». Αυτό ισχύει σε όλες τις ομάδες, πολλώ δε μάλλον στον ΠΑΟΚ, η πίεση του οποίου είναι αφόρητη ακόμα και σε χρονιές όπως αυτή που διανύουμε, όπου κανείς δεν περιμένει τίτλους και επιτυχίες άμεσα.

Ο χειμώνας πλησιάζει, οι κατραπακιές έχουν ήδη έλθει. Ο ΠΑΟΚ οφείλει κυρίως στον εαυτό του να δει την πραγματικότητα και να αναθεωρήσει τις ρισκαδόρικες λογικές πάνω στις οποίες έχτισε ένα ανισόρροπο, αδιέξοδο και ανεπαρκές ρόστερ.

Η επανεκκίνηση ενός συστήματος δεν γίνεται απλά τραβώντας τη πρίζα. Θέλει χρόνο και συντεταγμένες κινήσεις. Αλλιώς, «καίγεται». Ως έχουν σήμερα τα πράγματα, και αν οι αγωνιστικές αποτυχίες συνεχιστούν, τότε πιθανότερο είναι να καταστραφεί η προσπάθεια και να «καούν» καριέρες ποδοσφαιριστών, παρά να δικαιωθεί η προσπάθεια της ομάδας.

Αυτό θα είναι και κρίμα, και άδικο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραπάνω λογικής, είναι η περίπτωση του Φελίπε Σοάρες. Ο οποίος κάνει «μπαμ» από χιλιόμετρα ότι είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση ενός χαφ που έχει όλα τα στοιχεία να ξεχωρίσει, στον ΠΑΟΚ όμως δεν έχει προσφέρει απολύτως τίποτα. Βεβαίως οφείλει ο ίδιος να βελτιωθεί σε ατομικό επίπεδο, για μένα όμως είναι προφανές πως ο παίκτης δεν έχει καν καταλάβει τον ρόλο του στο γήπεδο και στην ομάδα. Δεν ξέρει τι παίζει και γιατί. Πως περιμένουμε να αποδώσει;

Πιστεύω ακράδαντα πως με πιο ξεκάθαρες επιλογές, με πιο ξεκάθαρους «βασικούς» και «αναπληρωματικούς», τόσο αυτός όσο και άλλοι παίκτες μας θα απελευθερωθούν, θα δουν πιο καθαρά την δομή και τις απαιτήσεις της ομάδας και εν τέλει θα προσφέρουν πολύ περισσότερα.

Το μεγαλύτερο λοιπόν πρότζεκτ που πρέπει ο ΠΑΟΚ να κυνηγήσει αυτό τον καιρό, λέγεται «επιστροφή της ποδοσφαιρικής λογικής». Ακόμα και χωρίς εκατομμύρια, χωρίς μεγάλα ονόματα και έξοδα.