Το -ασπρόμαυρο- ποδοσφαιρικό μεγαλείο του Λέο Μάτος

Πρόσφατα, σε μια τυχαία κουβέντα που είχα με στέλεχος του ΠΑΟΚ, τόλμησα να ξεστομίσω πως οι Ρονάλντο και Μέσι δεν μου... λένε και πάρα πολλά. Γιατί οι περισσότεροι στέκονται κυρίως στα "στατιστικά" τους. Πόσο έπαιξαν, πόσα "έβαλαν", πόσα "σήκωσαν". Και γιατί διαχρονικά στήριζα τις ομάδες και τους παίκτες που είχαν αληθινή χάρη, άποψη και μεγαλείο στο παιχνίδι τους.

Ξέρω ότι στην εποχή μας αυτό δεν είναι ιδιαίτερα «δημοφιλές», ενώ προφανώς δεν γίνεται να είναι όλοι οι παίκτες «φινετσάτα» ή αρχηγικά δεκάρια παλαιάς κοπής. Όμως οι μεγάλοι παίκτες, αυτοί που αφήνουν τη σφραγίδα τους στα γήπεδα, επιβάλλεται να έχουν «αέρα» και χαρακτήρα στο παιχνίδι τους.

Στην Τούμπα για πολλά χρόνια, δεν βλέπαμε πραγματικούς παικταράδες. Η κατάσταση άλλαξε λόγω Ιβάν, όμως και πάλι περισσότερα εκατομμύρια πήγαν... κουβά, παρά μεταφράστηκαν σε στιγμές μαγείας στο χορτάρι. Κάποια στιγμή όμως το «κουμπί γύρισε» και η ομάδα άρχισε και να παράγει ποδόσφαιρο, αλλά και να παίρνει τίτλους. Αυτό οφείλεται σε αρκετά δεδομένα και παίκτες, ιδιαίτερα όμως σε τρείς. Τον Πρίγιοβιτς, τον Βιερίνια και, βεβαίως, τον Λέο Μάτος.

Τα όσα συνεισέφεραν οι πρώτοι δυο, είτε σε στατιστικά είτε σε «χαρακτήρα» για την ομάδα, δεν είναι της παρούσης.

Η σημερινή όμως είδηση της «συνταξιοδότησης» του Μάτος, δεν είναι δυνατό να περάσει στα ψιλά γράμματα. Δεν γίνεται να μας αφήσει ασυγκίνητους.

Ο θεόμουρλος Βραζιλιάνος, με το εκρηκτικό, αέρινο, υψηλού επιπέδου και έντονου πάθους παιχνίδι του άφησε έντονη σφραγίδα στην Τούμπα και έβαλε πάρα πολύ ψηλά τον πήχη για τα δεξιά μπακ του μέλλοντος.

Κανείς δεν ξεχνά πως όταν ήρθε στην ομάδα και ξεκίνησε προετοιμασία, οι «ρεπόρτερ» της ομάδας δεν μπόρεσαν να διακρίνουν την ποιότητα του παίκτη. Δεν ήταν άλλωστε μυστικό πως ο Λέο στις προπονήσεις απλά έκανε τα βασικά. Ίσως καμιά φορά ούτε και αυτά. Έτσι φημολογούνταν.

Στους αγώνες όμως απελευθέρωνε το ποδοσφαιρικό «θηρίο» που έκρυβε μέσα του, τσακίζοντας κάθε λογής αντιπάλους. Από χωριά κατώτερων κατηγοριών, μέχρι τον φορμαρισμένο Άγιαξ του 2019. Δεν υπήρξε άμυνα να τον σταματήσει, αντίπαλος να τον φρενάρει και τακτική να τον «εγκλωβίσει».

Δεν υπήρξε άλλος παίκτης στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας που να διασχίζει στην κυριολεξία όλο το μήκος του γηπέδου, προβλέποντας με ακρίβεια την εξέλιξη των φάσεων ώστε να βρεθεί λίγα δευτερόλεπτα μετά να συναντά τη μπάλα με το κεφάλι ή την άκρη του ποδιού, για να μπει με αυτή στα δίχτυα. Ένας οδοστρωτήρας που σε έκανε να ξεχνάς τις αμυντικές αδυναμίες του, δίνοντας με το... κιλό, νίκες και πόντους στην ομάδα. Ένα μηχανάκι που, όντας εξοργιστικά ασυμβίβαστος με την ήττα, πίεζε και σκύλιαζε μέχρι το τελευταίο σφύριγμα των αγώνων, ψάχνοντας τη δικαίωση.

Ναι, το πάθος του αυτό έκανε τους αντιπάλους μας να τον μισούν και συχνά τον ίδιο να παίζει στα όρια του αντιαθλητικού. Σπάνια όμως τον είδαμε να χτυπά επικίνδυνα ή να επιδιώκει σκληρά τάκλιν.

Ο Λέο Μάτος σταματά το ποδόσφαιρο και προσωπική μου άποψη είναι πως χάνεται ένα ακόμα κομμάτι μιας πιο αυθεντικής εποχής, αφού είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να βρεις τα χαρακτηριστικά του.

Θα ελπίζαμε ήδη από το 2018 ο ΠΑΟΚ να έχει βρει άξιο συνεχιστή του Μάτος, να τον γαλουχήσει και να τον ρίξει στην αρένα όταν θα ερχόταν η ώρα. Δεν το έκανε, και χρόνια τώρα ψάχνεται.

Ψαχνόμαστε όλοι να βρούμε αυτόν που θα αλλάξει τις ισορροπίες ενός χαμένου αγώνα. Αυτόν που θα ξεκλειδώσει καταστάσεις. Αυτόν που θα τρέμουν οι άμυνες όταν έρχεται από την -πολύ- πίσω ζώνη για να καρφωθεί στα δίχτυα. Αυτόν που θα βάλει φωτιά στην Τούμπα.

Αυτόν, που θα μας θυμίζει γιατί αγαπάμε το ποδόσφαιρο.

Γιατί οι τακτικές, τα συστήματα και οι ισορροπίες, είναι καλά μέχρις ότου καταλάβεις πως εγκλωβίστηκες, και ψάχνεις έναν ήρωα να σε σώσει.

Αυτό ήταν άλλωστε και το ποδοσφαιρικό μεγαλείο του Λέο Μάτος. Από τη μέρα που γεννήθηκε μέχρι σήμερα που αποσύρθηκε.

Ασυγκράτητο, ανισόρροπο, ηρωικό.

Γι' αυτό και ήταν ασπρόμαυρο.

Photo credit: PAOK FC