Ξένοι στην ίδια πόλη

Μετά από αρκετές συνεδριάσεις, η καταδίκη των κατηγορούμενων ήρθε, λίγο – πολύ, ως αναμενόμενη.

Είναι τόσο μεγάλη η απέχθεια και ο αποτροπιασμός από αυτή την υπόθεση, ώστε σχεδόν κανείς δεν μπορεί να τη δει αντικειμενικά.

Ταυτόχρονα, ειδικά για εμάς στην ασπρόμαυρη οικογένεια, είναι και τόσο μεγάλη η οργή για το γεγονός πως ένα τσούρμο κακοποιοί χρησιμοποιούν το όνομα του ΠΑΟΚ ως ασπίδα και ως αφορμή για τις πράξεις τους. Φορτώνουν έναν τεράστιο σύλλογο με την ανάγκη να «ντρέπεται», να απολογείται, να βρίσκεται κατηγορούμενος και αυτός.

Είναι προφανές, πως άνθρωποι οι οποίοι δολοφονούν, δεν έχουν θέση στον ΠΑΟΚ.

Άνθρωποι που χρησιμοποιούν το σύλλογο για τέτοιες πράξεις, είναι απλά ξένοι.

Ο ΠΑΟΚ, εξ ορισμού επαναστατικό, αντισυστημικό, βαθιά λαϊκό σωματείο, γεννήθηκε και πορεύεται πάντα έχοντας στον νου την ανάγκη να πετάξει στα σκουπίδια οτιδήποτε άρρωστο, καταπιεστικό, απάνθρωπο. Αποτέλεσε και θα αποτελεί καταφύγιο κατατρεγμένων.

Από αυτά ή από παρεμφερή στοιχεία είναι που βγήκε στην επιφάνεια η «μαχητικότητα», η «επαναστατικότητα» των οπαδών του.

Είναι βέβαιο πως στα μυαλά ορισμένων, όχι μόνο των συγκεκριμένων κατηγορούμενων, αυτές οι έννοιες έχουν παρεξηγηθεί.

Δεν με απασχολούν ούτε στο ελάχιστο οι γελοίες κόντρες συμμοριών στους δρόμους των πόλεων, στο όνομα «ομάδων». Ένα φαινόμενο παγκόσμιο μεν, ιδιαίτερο δε στην Ελλάδα όπου είναι γνωστό πως υπάρχουν παιδιά και αποπαίδια, αφού κάποιοι σύλλογοι στιγματίζονται με ευκολία και άλλοι όχι.

Έστω κι έτσι όμως, ο ΠΑΟΚ παραμένει σε πρώτο πλάνο για εμάς.

Και είναι προφανές πως στον ΠΑΟΚ τέτοιες καταστάσεις δεν χωρούν.

Με τέτοιες καταστάσεις, με τέτοιους ανθρώπους, είμαστε ξένοι. Στον ΠΑΟΚ λοιπόν, που και δικοί του οπαδοί έχουν δεχτεί δολοφονικές επιθέσεις εδώ και δεκαετίες, χωρούν πολλών ειδών «ξένοι». Πρόσφυγες, μετανάστες, περιθωριακοί, εθισμένοι, φτωχολογιά, αποδρώντες τρελάδικων.

Όχι όμως αυτοί.