Το ΟΧΙ (πρέπει να) ειναι καθημερινό ...

Εντάξει εθνική επέτειος αλλά δεν πιστεύω να θεωρείς ότι η εθνική επέτειος σχετίζεται με τον ΠΑΟΚ, ώστε να υπάρχει ανάλογη αρθρογραφία σε οπαδικό σάιτ.

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ και λογικό και πραγματικό αλλά και επιστημονικό λάθος, αυτό που συχνά συμβαίνει δηλαδή να προσπαθούμε να προσεγγίσουμε την ατμόσφαιρα και τα δρώμενα παλαιοτέρων εποχών, με βάση τα σημερινά δεδομένα και ισχύοντα.

Λειτουργώντας κατ' αυτόν τον τρόπο θα πω ότι ναι μεν η εθνική επέτειος αντιμετωπίζεται σαν μία μέρα εορτής, χαράς, ξεγνοιασιάς και αργίας, πλην όμως μόνο τέτοια δεν είναι.

Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι μία πολύ δύσκολη, μια πολύ δραματική, μια πολύ λυπητερή αλλά συνάμα και μία εξαιρετικά σημαντική ημερομηνία. Κι αυτό γιατί μπορεί σήμερα να θριαμβολογούμε και να εορτάζουμε και να ζητωκραυγάζουμε για τους ήρωες, όμως αυτό γίνεται εκ του ασφαλούς. Το ζήτημα, το μεγάλο ζήτημα είναι: αν ήμασταν εμείς στην θέση τους θα καταφεύγαμε στις ηρωικές πράξεις εκείνων, με αφορμή τις οποίες σήμερα αργούμε και χαχανίζουμε;

Η 28η Οκτωβρίου 1940 έφερε τον Έλληνα σ' ένα κρισιμότατο δίλημμα, το οποίο διαχρονικά το έχει αντιμετωπίσει αρκετές φορές ο Ελληνισμός. Ποιο ήταν το δίλημμα;

Αυτοκυριαρχία ή δουλεία, εθνικός αυτοσεβασμός ή υποτέλεια, ατομική ευδαιμονία ή θυσία, φιλοσοφική πλαδαρότητα ή αντίσταση , Φασισμός η Ελευθερία;

Η απάντηση είναι εύκολη, αν καλείσαι να την δώσεις σε καφενεία, σε πάνελ , σε τηλεοπτικά παράθυρα, σε μπαλκόνια, σε καναπέδες και σε ουζερί. Γιατί; Γιατί ΔΕΝ ΚΑΛΕΙΣΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΛΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΤΙΜΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΟΥ.

Τι γίνεται όμως όταν για την επιλογή σου αυτή καλείσαι να πληρώσεις ένα πολύ ακριβό τίμημα;; όταν καλείσαι να δώσεις την ζωή σου, το αίμα σου;

Ο Έλληνας λοιπόν διάλεξε να κάνει την εύλογη και την αυτονόητη επιλογή, επιλέγοντας να καταβάλλει και το ΑΚΡΙΒΟ αντίτιμο. Γνωρίζοντας τις συνέπειες, γνωρίζοντας τις απώλειες, γνωρίζοντας την κατάληξη.

Και μπορεί για λόγους , ενδεχομένως, ιστορικής ευπεψίας αυτή η επιλογή ν' αποτυπώθηκε με το «ΟΧΙ» αλλά η ακριβής απάντηση είναι ακόμη πιο γενναία και δεν συνιστά μια απλή άρνηση, μια οργισμένη αντίδραση αλλά μια θετικη συμπεριφορά όντος, που γνωρίζει τι ακριβώς του συμβαίνει. Ο Έλληνας λοιπόν όταν του ετέθη το τελεσίγραφο απάντησε: «ώστε έχουμε πόλεμο...»

Αν λοιπόν μέσα στο κλίμα της ευφορίας και της αργίας πρέπει να κάτι να κρατήσουμε αυτό είναι το εξής: τελεσίγραφο σαν αυτό της Ιταλίας , ο καθένας μας αντιμετωπίζει καθημερινά, αλλά με πολύ πιο ύπουλο και συγκεκαλυμμένο τρόπο. Οι φασιστικές ή και οι φασίζουσες νοοτροπίες και συμπεριφορές, εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας και τις βιώνουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Κι επειδή κάθε τέτοια νοοτροπία έχει στόχο το άτομο, η τεχνική επιβολής της είναι πολύ απλή. Δεν απευθύνεται ατομικά στον καθένα γιατί τότε το παιχνίδι ήταν χαμένο, ούτε απευθύνεται με δυναμικό τρόπο γιατί τότε το παιχνίδι θα ήταν σίγουρα χαμένο. Απευθύνεται σε σύνολο ατόμων που προσδιορίζονται ως «λαός» συνολικά και σε επί μέρους υποσύνολα όπως π.χ οπαδοί κωμάτων, ομάδων, μέλη συλλόγων...

Στόχος ό,τι και το 1940. Η επιβολή του ενός και μετατροπή του ατόμου σε δούλο, σε ραγιά, σε υποχείριο, σε πιστό σκυλί, χωρίς φωνή, χωρίς ψυχή, χωρίς προσωπικότητα.

Αν τώρα αρχίσω να παραθέτω τις φασίζουσες νοοτροπίες και συμπεριφορές θα τελειώσω σε ένα χρόνο. Δύο, κατά την γνώμη μου, είναι οι κεφαλαιώδεις:

ΠΡΩΤΟΝ: Όλοι έχουμε ακούσει την φράση «πολιτική ευθύνη» ως και την βαρύγδουπη σύλληψη «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη». Ο μέσος άνθρωπος έχει συνδέσει την έννοια ευθύνη με την έννοια «συνέπειες». Όταν π.χ μιλάμε για ποινική ευθύνη σημαίνει ότι απειλείται τιμωρία φυλακίσεως, όταν μιλάμε για αστική ευθύνη σημαίνει ότι υπάρχει συνέπεια αποζημιώσεως .

Διερωτώμαι λοιπόν: όταν μιλάμε για «πολιτική ευθύνη» ποιες είναι οι συνέπειες; Δηλαδή αυτός που αναλαμβάνει την ευθύνη τι συνέπειες θα υποστεί; Το απόλυτο τίποτε.

Κι έτσι λοιπόν ο πολίτης ενώ ατομικά για κάθε πράξη η παράλειψή του πάντα κινδυνεύει με τον καταλογισμό συνεπειών, ο πωλητικός που τον κυβερνά, ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ με τον καταλογισμό καμίας ευθύνης και καμίας συνέπειας(εκτός αυτών που επιβάλλουν μεταξύ τους για δικούς τους λόγους)

Δεν υπάρχει κατά την γνώμη μου πιο ολοκληρωτική και πιο φασιστική αντίληψη για την διαχείριση επιλήψιμων πράξεων η παραλείψεων, μεταξύ πολίτηκαι πωλητικών απ' αυτήν που προανέφερα.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Μέχρι την λήξη του Β' Παγκοσμίου Κυπέλλου η έννοια «φασισμός» προσδιοριζόταν ως εξής :"Ο φασισμός είναι ριζοσπαστικἠ αυταρχική εθνικιστική πολιτική ιδεολογία και μαζικό κίνημα που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών ή/και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα»

Σήμερα η έννοια της λέξης "φασισμός" χρησιμοποιείται πολλές φορές «για να χαρακτηρίσει πρόσωπα, θεσμούς ή καταστάσεις που μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση με την αρχική έννοια του όρου. Το ουσιαστικό "φασισμός" και το επίθετο "φασίστας" χρησιμοποιούνται σήμερα πολλές φορές, εκτός από τον αρχικό ορισμό, την εθνικιστική και φυλετική πολιτική ιδεολογία που πρωτοεμφανίζεται στην Ιταλία του Μουσολίνι και αναπτύσσεται από τους Γερμανούς Ναζιστές και άλλους και που προτείνει έναν απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης, από έναν συγκεκριμένο Αρχηγό, που θα συνενώσει όλες τις τάξεις σε ένα Έθνος, που μάλιστα είναι το ανώτερο έθνος και έχει προορισμό να κυριαρχήσει στα άλλα, "κατώτερα" έθνη και φυλές), και σε μια πολύ ευρύτερη έννοια, προσδιορίζοντας ως "φασισμό" γενικά κάθε άδικη, αντιδημοκρατική και βίαιη πράξη, ιδεολογία, συναίσθημα, συνήθεια στο χώρο της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικογένειας, και των σχέσεων..."

Με τα δεδομένα αυτά στα πλαίσια τα αθλητικά και τα ευρύτερα κοινωνικά διερωτώμαι:

• Είναι ή δεν είναι φασισμός να παίρνει μια ομάδα 22 από τα 26 τελευταία πρωταθλήματα;

• Είναι ή δεν είναι φασισμός οι διαδικασίες μέσα από τις οποίες ... κατακτά αυτά τα πρωταθλήματα;

• Είναι ή δεν είναι φασισμός να αποκαλούνται οι βορειοελλαδίτες εν χορώ Βούλγαροι;

• Είναι ή δεν είναι φασισμός δύο και ήμισυ ομάδες να έχουν κατακτήσει το 98% των πρωκταθλημάτων στην Ελλάδα;;

• Είναι ή δεν είναι φασισμός να επιχειρείς με επιλήψιμους επικοινωνιακούς τρόπους να προσηλυτίζεις με "ποδοσφαιρικές πρωτιές" αθώες παιδικές ψυχές;

• Είναι ή δεν είναι φασισμός "εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια" να διεξάγονται οι Τελικοί Κυπέλλου στην έδρα και στην πόλη του φιναλίστ;

• Είναι ή δεν είναι φασισμός να δέρνονται δημοσιογράφοι και ποδοσφαιριστές σε γνωστό γήπεδο και όλα να γίνονται γαργάρα, ενώ σε άλλο γήπεδο ακόμη και «στραγάλι να πέσει» που λέει και μια ψυχή, πέφτουν τα πρόστιμα βροχή;

• Είναι ή δεν είναι ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΑΙΣΧΙΣΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ όλα αυτά να γίνονται στη βάση της έννοιας της «καλύτερης» και «ποιοτικότερης» και «πολυπληθέστερης» ομάδος;

• Είναι ή δεν είναι φασισμός "πρώτης ποιότητος" να θεωρείται επικίνδυνη σωματική βλάβη η ρίψη χαρτιού και να προκαλείται φόβος ... από φωτογραφία;

Αυτόν τον Φασισμό ο ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟΚτσής έχει ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ν' αντισταθεί και να ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ. Το χρωστάει στην Ιστορία του, στις καταβολές του, στους ΗΡΩΕΣ ποδοσφαιριστές του που έπεσαν το 1940-1941, στις αξίες και στις αρετές που ξεχωρίζουν τον ΑΝΘΡΩΠΟ από το δίποδο και ενέπνευσαν ακόμη και ξένους μουσικούς.

Και η παραίνεση αυτή δεν έχει ένα γενικό και αφηρημένο περιεχόμενο. Έχει σαφή και συγκεκριμένη μορφή και παράδειγμα. Τον ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ Γιώργο ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ που όταν το ολοκληρωτικό καθεστώς της εποχής και η ομάδα του λιμανιού, ζήτησαν ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΑ και ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ το «δελτίο του Γιώργου ΚΟΥΔΑ», αυτός προφανώς γνωρίζοντας ότι ο φασισμός χτυπιέται ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ τους απάντησε: «Κύριοι , ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ.......»

Και τον κέρδισε ...