Δεν έπεισε, αλλά κέρδισε!

Πάντα τα παιχνίδια που έρχονται μετά τα Ευρωπαϊκά, συνεπάγονται μεγαλύτερο βαθμό επικινδυνότητας. Πόσο μάλλον ένα παιχνίδι που έρχεται μετά από μια τετράδα αγώνων κόντρα σε Αμπερντίν (δις), ΑΕΚ και Ολυμπιακό στα οποία υπήρχε τεράστια πίεση.

Από την αρχή του χθεσινού παιχνιδιού, η ομάδα φάνηκε να μπαίνει χωρίς την απαραίτητη συγκέντρωση. Λίγο η κούραση των συνεχόμενων παιχνιδιών, λίγο το εκτενές rotation, οδήγησαν την ομάδα σε ένα ράθυμο τέμπο, το οποίο ο αντίπαλος εκμεταλλεύτηκε και προηγήθηκε νωρίς.

Από τη στιγμή αυτή και μετά και με το φάσμα μιας ενδεχόμενης γκέλας να ταλαιπωρεί άπαντες, ο ΠΑΟΚ ανέβασε ρυθμό και ταχύτητα και πραγματοποίησε για είκοσι λεπτά μια ισοπεδωτική εμφάνιση, με δύο γκολ ευκαιρίες και πολύ όμορφο ποδόσφαιρο.

Από εκεί και πέρα όμως, έκλεισε ο διακόπτης. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Δικέφαλος δεν έκανε πραγματικά τίποτα (όχι πως έκανε ο αντίπαλος κάτι),ωστόσο όταν προηγείσαι με μόλις ένα γκολ διαφορά, αρκεί μία άτυχη στιγμή για να γίνει το στραβοπάτημα, η οποία ευτυχώς χθες δεν ήρθε.

Από το χθεσινό παιχνίδι λοιπόν κρατάμε τους τρεις βαθμούς, την αγωνιστική άνοδο του Σαμάτα που είναι απαραίτητη, αλλά και τον ρέφερι, ο οποίος έκλεισε τα μάτια σε προφανή περίπτωση δεύτερης κίτρινης κάρτας του αντιπάλου και την έλλειψη VAR σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις ενδεχόμενου πέναλτι για τον ΠΑΟΚ.

Όσον αφορά το ανωνιστικό σκέλος, αυτό το συνεχές εκτενές rotation είναι μεν θετικό, διότι όλοι οι παίκτες είναι ενεργοί, αλλά από την άλλη στερεί από την ομάδα αυτοματισμούς και ομοιογένεια, στοιχεία πολύ σημαντικά για την αγωνιστική εικόνα. Ίσως βέβαια να οδηγήσει και σε θετικά αποτελέσματα, καθώς όλα κρίνονται στα play offs.

Τώρα είναι ώρα για διακοπή. Απαραίτητη για να καθαρίσει το μυαλό, να ενταχθεί ο πολύ ποιοτικός και σημαντικός Μάρκος Αντόνιο στην ομάδα, αλλά και να μπούμε στην τελική ευθεία του πρώτου μισού της σεζόν, με στόχο την πρώτη θέση στον όμιλο του Conference League και την μείωση της απόστασης από την κορυφή στην Ελλάδα.