Λυπόμαστε ή χαιρόμαστε;

Η μόνη εύκολη, ανέξοδη, ανενδοιάστη και δικαιολογημένη, ως ένα βαθμό, αντίδραση μετά από μια ΑΠΟΤΥΧΙΑ ή ένα ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ αποτέλεσμα, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά γενικά στη ζωή είναι η ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ η ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΗ κριτική η αναζήτηση ευθυνών και υπευθύνων, η ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ αξιών και προσφοράς, μια γενικευμένη ΑΠΑΞΙΩΣΗ.

Μετά την ΑΠΟΤΥΧΙΑ του Σαββάτου, όλα τα παραπάνω έκαναν την εμφάνισή τους, τουλάχιστον σε επίπεδο σχολίων, στο site. Ειπώθηκαν φοβερά πράγματα, που πραγματικά σε κάνουν να αναρωτιέσαι μέχρι ποίου σημείου μπορεί να σε φτάσει μια ανυπόφορη στεναχώρια.

Γράφτηκε π.χ ότι ο ΠΑΟΚ δεν έχει παίκτες! Δηλαδή όταν πήγαινε να πάρει το διπλό στο κοκκαλισκάκη, είχε; Όταν έχει 5 Έλληνες διεθνείς παίκτες τον αρχηγό της Χιλής , διεθνή Ρουμάνο και διεθνή Κολομβιανό, τον Βιερίνια, δεν έχει παίκτες; Θα μου πει κάποιος: και πού τους έχει, ποιο είναι το αποτέλεσμα αφού στην εντέκατη αγωνιστική είμαστε 15 πόντους μακριά από την κορυφή. Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Ποιο είναι αυτό: το να μην μπορείς να κερδίσεις την Κέρκυρα, που τα προηγούμενα χρόνια την κέρδιζες με χαμηλώτερο ποιοτικά ρόστερ, είναι θέμα ποδοσφαιρικής ικανότητος ή ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας;

Εκτιμώ πως δεν θα διαφωνήσει κανείς στην άποψη, ότι αν ο ΠΑΟΚ ήθελε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ το τρίποντο το Σάββατο, θα το έπαιρνε, αλλά ο ΠΑΟΚ δεν αντιμετώπισε ΣΟΒΑΡΑ το παιχνίδι. Δεν εξηγείται διαφορετικά η ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ συμπεριφορά του ΜΠΟΛΟΝΙ σ' όλο το παιχνίδι. Αλλά ακόμη και να συμφωνήσει κάποιος με την διάθεση πειραματισμού και rotation, στο 30ό λεπτό ΦΑΙΝΟΤΑΝ ξεκάθαρα ότι το πείραμα ΔΕΝ ΑΠΟΔΙΔΕΙ. Συνεπώς η αντίδραση στο αποτυχημένο πείραμα έπρεπε να είναι ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΗ. Από την άλλη μεριά αναλογίζομαι: είμαστε σε περίοδο προετοιμασίας και κάνουμε πειράματα;

Δεν θέλω να καταφύγω σε εκ των υστέρων «σωστές» προπονητικές κινήσεις, ούτε ΑΜΦΙΣΒΗΤΩ τον ΜΠΟΛΟΝΙ, παρά την πίκρα και την απογοήτευση που νιώθω. Ωστόσο πιστεύω ότι το ζήτημα δεν είναι το παιχνίδι του Σαββάτου. Το ζήτημα είναι γενικότερο. Προσωπική μου εντύπωση είναι ότι το όλο ζήτημα έγκειται στο ότι ο ΚΑΤΑΞΙΩΜΕΝΟΣ ΜΠΟΛΟΝΙ, εμφορούμενος από την κυνική ευρωπαϊκή φιλοσοφία, θεωρεί «ότι ένα παιχνίδι παίζεται, χάνουμε, πάμε στο επόμενο.»

Πρέπει να του πει κάποιος ότι στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι «ακριβώς έτσι». Πρέπει να του πει ότι στον ΠΑΟΚ υπάρχει δίψα και πάθος για διάκριση, για επιτυχίες, για τίτλους, για νίκες. Πρέπει να του πει ότι, ειδικά στην ΤΟΥΜΠΑ, ο ΠΑΟΚ δεν βγαίνει με το κεφάλι κατεβασμένο. Πρέπει να του πει κάποιος ότι το μέταλλο/κύτταρο της ομάδος είναι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΝΤΑΣΗ και ΠΑΘΟΣ.

Καλή η κυκλοφορία της μπάλλας , καλή η ολοκληρωτική κατοχή, αλλά να συνδυάζεται με ΟΥΣΙΑ και όχι να αφήνει την αίσθηση μιας ανούσιας φλυαρίας. Δεν νοείται να κατανοεί ο ΜΠΟΛΟΝΙ την 11η αγωνιστική ότι έχουμε πρόβλημα στην τελική προσπάθεια. Δεν νοείται να είναι ευχαριστημένος από την συγκομιδή βαθμών μ' αυτούς τους αντιπάλους.

Και ποιος θα του τα πει όλα αυτά; Μα φυσικά οι διοικούντες. Εκτός αν γνωρίζουν ότι στην παρούσα φάση αυτό δεν είναι εφικτό, οπότε να ενημερώσουν τον κόσμο, να οπλιστούμε με υπομονή για τ' αποτελέσματα σαν του Σαββάτου.

Επαναλαμβάνω ότι ο ΜΠΟΛΟΝΙ δεν είναι υπό αμφισβήτηση, σαν προπονητής. Προσωπικά αμφιβάλλω ζωηρά όμως, αν έχει συναισθανθεί και αν έχει κατανοήσει τις ιδιαιτερότητες του πρωταθλήματος και της ομάδος που προπονεί.

Ο πρωταθλητισμός πλέον μοιάζει όνειρο απατηλό, ωστόσο η πρόκριση στον επόμενο ευρωπαϊκό γύρο και η διάκριση στο κύπελλο, δεν θα πρέπει ν' αντιμετωπισθούν με ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΥΣ. Ειδικά η ευρωπαϊκή διάκριση θα πρέπει να επιδιωχθεί με όλους τους τρόπους.

Όσον αφορά, εμάς στους οπαδούς πρέπει να κάνουμε διαχείριση της απογοητεύσεως και της στεναχώριας που νιώθουμε, με σύνεση και ωριμότητα. Οι αναθεματισμοί και οι κατάρες δεν ωφελούν, ούτε η αναζήτηση φαντασμάτων αποφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Τελικά, ένα αποτυχημένο αποτέλεσμα, μας στενοχωρεί, μας λυπεί και μας απογοητεύει ή μας δίνει τη ... χαρά να «επιβεβαιώσουμε» τις εμμονές μας στις προσωπικές μας συμπάθειες η αντιπάθειες; Μας υποχρεώνει να «σπάσουμε» το κεφάλι μας για να βρούμε τι φταίει ή μας δίνει την αφορμή που περιμένουμε ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ να καταφερθούμε «επί δικαίων και αδίκων»;

Προσωπικά, παρά την απογοήτευσή μου, όταν βλέπω ισοπεδωτικά και απαξιωτικά σχόλια, τείνω ν' ασπασθώ την κυνική ευρωπαϊκή φιλοσοφία του ΜΠΟΛΟΝΙ και θα ήθελα να ήμουν σαν τον οπαδό της ΒΡΕΜΗΣ για παράδειγμα, που γέμιζε το γήπεδο και όταν πήρε το πρωτάθλημα και όταν, πέρυσι, απειλήθηκε με υποβιβασμό, με τον ίδιο προπονητή.

Όμως πάλι σκέφτομαι ότι όποια ομάδα του κόσμου και να υποστηρίξεις ακόμη και τη μεγαλύτερη (προφανώς τη ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ), είτε τρελαίνεσαι από νεύρα που χάνεις από τον Aστέρα είτε από χαρά που κερδίζεις την Αρσεναλ και την Τότεναμ, τίποτα δεν μετριέται με την ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΗΔΟΝΗ να χορεύεις στα τσιμέντα της ΤΟΥΜΠΑΣ στο ρυθμό του ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ « εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια................»