Καλή αντάμωση Γιώργο!

Από μια μεγάλη παρεξήγηση...

Από λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν και όμως μεταφέρθηκαν...

Μια σύγκρουση αρχικά, μερικές αμοιβαίες εξηγήσεις στη συνέχεια και τέλος δύο αντρίκιες κουβέντες από τον καθένα μας...

"Και γιατί δε γουστάρεις ρε Χρήστο δηλαδή;

Μπορούμε να κάνουμε κάτι πολύ καλό για τον Π.Α.Ο.Κ.

Έχεις πολύ καλές ιδέες που πρέπει να περάσουν μέσα στην ψυχή του κάθε Παοκτσή...

Άμα νομίζεις ότι μπορεί να γίνει κάτι καλύτερα έλα και κάντο! Κανείς και τίποτα δεν σε εμποδίζει.

Όχι λόγια αλλά έργα"...

Καρμική συνάντηση σίγουρα και η συνέχεια είναι γνωστή...

Τι κι αν σταμάτησε ο "ΠΑΟΚΤΣΗΣ" να κρέμεται στα μανταλάκια των περιπτέρων το Δεκέμβρη του 2000, αυτά που ζούσαμε νυχθημερόν, σφυρηλάτησαν μια σχέση ζωής που θα κρατήσει για πάντα...

Ήσουν πάντα εκεί, βράχος ακλόνητος, στήριγμα, ασπίδα, αλλά και καμπανάκι εκκωφαντικό κάθε φορά που πήγαινα να ξεφύγω από τα όρια...

Σκαρφιζόσουν τα πάντα για να μη με κακοκαρδίσεις, ακόμα και την ύστατη στιγμή στο κρεβάτι της εντατικής...

Θα μπορούσα να γράφω μέρες ολόκληρες για σένα και πάλι θα ένιωθα ότι σε αδικώ... Ότι κάτι μου ξέφυγε...

Άλλωστε δεν υπάρχει λόγος αφού αυτοί που πρέπει, σε γνώριζαν πολύ καλά και σε ευγνωμονούν...

Είναι όμως και δύο τρία γεγονότα που γνωρίζω από πρώτο χέρι και νιώθω ότι είναι χρέος μου να τα μάθουν και οι πολλοί... Έτσι για να ξέρουν...

Μου έλεγες συχνά ότι "έντιμος δεν είναι εκείνος που έτυχε απλά να μην τα "πάρει", αλλά εκείνος που αποδεδειγμένα τον παρακαλούσαν να το κάνει και τους τα πέταξε στη μούρη" και εμείς οι δυο το κάναμε ουκ ολίγες φορές...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση στο πρόσωπο του επιχειρηματία που ήθελε να εξαγοράσει τη σιωπή μας για να γίνει εκείνο το σούπερ μάρκετ στη θύρα 5, όταν του είπες: "Πόσα λεφτά έχεις ρε; Όσα κι αν είναι εμάς δεν μπορείς να μας αγοράσεις..."

Ούτε όταν μας πρότεινε ο Λάκης Αλεξόπουλος να κάνουμε την εφημερίδα καθημερινή και να γίνουμε επαγγελματίες δημοσιογράφοι και να "ξενοιάσουμε"για να λάβει πληρωμένη την απάντηση: "Άσε τον ΠΑΟΚΤΣΗ ήσυχο, δεν είναι για πούλημα..."

Αλλά ακόμα και όταν βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο, κατηγορούμενοι για παραβάσεις του νόμου περί τύπου...

Ναι τότε που ο εισαγγελέας απήγγειλε με στόμφο από την έδρα τα γραφόμενα του ΠΑΟΚΤΣΗ και εμείς παραληρούσαμε από ηδονή στο ειδώλιο...

Τότε ήταν που μας έτεινε χείρα "παρεμβατικής" βοήθειας γνωστός πολιτικός, εννοείται ζητώντας στήριξη ως αντάλλαγμα και η απάντηση σου ήταν: "Χίλιες φορές να πάμε φυλακή παρά να μας βοηθήσεις..."

"Είμαστε μπατίρηδες από επιλογή" μου έλεγες καμαρώνοντας και δεν είχες καθόλου άδικο...

Δε ρουφιάνεψες ποτέ κανέναν,δε μιζέριασες, δεν έγλυψες και ήσουν πάντα ΑΝΘΡΩΠΟΣ ξεχωριστός ανάμεσα σε ανθρωπάκια...

Σε έπνιγε αυτή η δουλοπρέπεια αυτής της πόλης, όπως ακριβώς πνίγει και τον Π.Α.Ο.Κ κοντά έναν αιώνα τώρα...

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, πριν λίγες μέρες γνωρίζαμε και οι δύο ότι αποχαιρετιόμαστε, αλλά κανείς μας δεν έδειξε να συμβιβάζεται με αυτό...

Είπαμε ότι θα ξαναπάμε στην αγαπημένη μας γωνιά στο Άμστερνταμ, από οπού και η φωτογραφία και θα βλέπουμε τα χρυσά φώτα του δρόμου πίνοντας τις μπύρες μας, λέγοντας ιστορίες και γελώντας ξένοιαστα όπως τότε...

Την επόμενη φορά που θα πάω,το ξέρω ότι θα είσαι εκεί και θα βλέπεις από ψηλά και θα χαμογελάς...

Θα στα πω ξανά γιατί ξέρω ότι θα ακούς...

Αλίμονο σε εκείνους που έφυγαν από την ζωή, χωρίς να προλάβουν να αγαπήσουν τον Π.Α.Ο.Κ. όσο εσύ, γιατί δεν θα μάθουν ποτέ τους πόσο ομορφότερη θα μπορούσε να είναι...

Ναι τον Π.Α.Ο.Κ., τον "δικό μας" Π.Α.Ο.Κ. που δεν υπάρχει και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ούτε θα χάσει ποτέ, ούτε κανένας θα μπορέσει να τον βλάψει...

Είσαι για μένα, χωρίς ίχνος υπερβολής, ο μεγαλύτερος ΠΑΟΚΤΣΗΣ που έχει περάσει από την υφήλιο...

Καλή αντάμωση Γιώργο!