Η κοκκινο...νίτσα!

Η ομάδα του Ελληνικού Δημοσίου, την οποία καλούμαστε να σκίσουμε την Κυριακή, είναι ότι πιο βρόμικο στο χώρο του ποδόσφαιρου έχει να επιδείξει αυτός ο τόπος και όλα τα Βαλκάνια γενικότερα.

Σφαγές, κλοπές, παράγκες, μεθοδεύσεις, στησίματα... θα χρειάζονταν να γράψει κανείς τόμους ολόκληρους, εάν ήθελε να αναφερθεί σε όσα δεινά έχει υποστεί εξ' αιτίας τους η ομάδα μας. Μίχας, Φακής, Τσουκαλαδέλης, Πλατόπουλος, Παπαπέτρου και τόσοι άλλοι, είναι μερικά από τα εντεταλμένα όργανα του αλαζόνα και υπερόπτη συμπολίτη του Εθνικού Πειραιώς (μπορώ, ε Αρκάδα;), τα οποία έχουν χειρουργήσει στο παρελθόν την ομάδα μας με συνοπτικές διαδικασίες.

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τα κλεμμένα πρωταθλήματα ειδικά την εποχή της χούντας και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης με την ΟΜΑΔΑΡΑ του Κούδα, του Σαράφη, του Αποστολίδη, του Τερζανίδη, του Ιωσηφίδη και των άλλων παιδιών να παίρνει ΜΟΝΟ ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα; Η καλύτερη Ελληνική ομάδα όλων των εποχών! Το στήσιμο της καρ ιόλας της Κουγιαχαϊκής το 1973; (βάζω και κάποια παρανήσια κενά για να μην μου τα κόψουν στο πιεστήριο). Τα κύπελλα και τους τελικούς του αίσχους και της ντροπής που γίνονταν όλοι κάτω (ισονομία, γαρ!!!); Η παραχάραξη της ιστορίας του Ελληνικού ποδοσφαίρου σε όλο της το μεγαλείο με αρχιπαραχαράκτες αυτούς και τους άλλους, τους πράσινους κερατάδες!

Θα θυμίσω σήμερα δύο από τα πιο χαρακτηριστικά γεγονότα έχουν διαδραματιστεί παλαιότερα με πρωταγωνιστή τον γκέι.

Η πρώτη είναι η περίφημη ιστορία της προσπάθειας για την αρπαγή του Κούδα. Ήταν Ιούλιος του 1966. Δεν είχε καν κλείσει τα 20 του χρόνια ο «Μεγαλέξανδρος» του Ελληνικού ποδοσφαίρου, όταν ο αχόρταγος μονοφαγάς τον έβαλε στο μάτι και δελέασε ότι καλύτερο υπήρχε εκείνη τη στιγμή στον ΠΑΟΚ. Ένα από τα μεγαλύτερα και γνήσια ποδοσφαιρικά ταλέντα που ανέτειλαν ποτέ σε αυτόν τον τόπο, ο Γιώργαρος ο ΚΟΥΔΑΣ, ήταν η αιτία που η κόντρα ΠΑΟΚ και γρύλου άρχισε να παίρνει διαστάσεις εκρηκτικές. Από έντεκα χρονών στα τσικό της ομάδας, ήταν ήδη ο αγαπημένος των φιλάθλων.

Η ασυνέπεια της διοίκησης του ΠΑΟΚ (εποχές οικονομικής δυσπραγίας και ανέχειας... και τότε!) να βοηθήσει τον πατέρα του, τον συγχωρεμένο τον κυρ. Γιάννη (κάποτε, αρχές του '80, αγοράζαμε από το πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ που είχε στην Αγ. Σοφία εισιτήρια για τους αγώνες), στο άνοιγμα ενός ουζερί που του είχε τάξει, είχε δημιούργησε ένα χρέος 150.000 δραχμών, το οποίο επιβάρυνε την οικογένεια του Κούδα. Εκεί πάνω πάτησαν οι παμπόνηρες ύαινες και ήχησαν στ' αυτιά του οι βρόμικες «σειρήνες» τους, που τον κάλεσαν στον Πειραιά.

Έταξαν στον κυρ Γιάννη νέο ουζερί στο Μικρολίμανο και πολύ καλό μισθό στον Κούδα. Ο Κούδας πείστηκε - κυρίως από τον πατέρα του - και πήρε το δρόμο για την πρωτεύουσα. Οι αντιδράσεις στη Θεσσαλονίκη πολλές. Ο κόσμος ξεσηκωμένος! Ευτυχώς, τότε, δεν μπορούσε να πάρει μεταγραφή ποδοσφαιριστής χωρίς την έγκριση της ομάδας του.

Ο Κούδας μένει στον Πειραιά για δύο χρόνια, αλλά παίζει μόνο σε κάτι φιλικά, στην αρχή, γιατί ο ΠΑΟΚ αντέδρασε και η ΕΣΑΠ (η τότε ΕΠΟ) τον τιμώρησε με 15νθήμερο αποκλεισμό και από την τιμωρία αυτή και μετά δεν ξαναφόρεσε τη φανέλα του γαύρου. Κάθε φορά που ανέβαινε στην Τούμπα ο θρήνος γίνονταν σωστή κόλαση. Μέχρι και σε αγώνα της εθνικής ενόπλων πήγαν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ για να αποδοκιμάσουν τον Κούδα, που υπηρετούσε τότε τη θητεία του στο λιμενικό σώμα.

Ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού της χούντας, ο Κων. Ασλανίδης, απειλούσε ακόμα με εξορία τον γενικό γραμματέα του ΠΑΟΚ, τον αείμνηστο Γιώργο Παντελάκη, προκειμένου να συναινέσει στη μεταγραφή αυτή. Πρότεινε, μάλιστα, να παίξει για δυο χρόνια στον ΠΑΟΚ και μετά να πάρει μεταγραφή για την χαϊδεμένη της χούντας. Ο Παντελάκης, γνωρίζοντας το μεγάλο ταλέντο του Κούδα, το αρνείται κατηγορηματικά και σθεναρά.

Ο Κούδας αποφασίζει να επιστρέψει για να κάνει τελικά αυτό που αγαπούσε από μικρό παιδί. Να παίξει μπάλα στον ΠΑΟΚ. Για την απόφασή του αυτή, θα πει αργότερα πως έκανε 12 χρόνια να μιλήσει με τον πατέρα του! Επιστρέφει τον Αύγουστο του 1968. Το νέο κυκλοφορεί γρήγορα και κλείνουν οι δρόμοι από τον κόσμο που τρέχει να τον υποδεχτεί στα γραφεία της ομάδας, στην Παύλου Μελά, τότε.

Το ταλέντο του αστείρευτο, αρχίζει ξανά να ξεδιπλώνεται φορώντας το δικέφαλο στο στήθος και πετώντας μια για πάντα τη φανέλα του μπουκωμένου έφηβου. Ο σαγηνευτής, ο μάγος, ο μαέστρος, ο χορευτής... ζωγραφίζει στο καμβά του γηπέδου και ο ΠΑΟΚ γίνεται ο φόβος και ο τρόμος του ολόκληρου του ποκ. Τα πρώτα κύπελλα έρχονται στα γραφεία του συλλόγου και το 1976 γίνεται το ακατόρθωτo (λόγω της βρόμας και της δυσωδίας των Αθηνών) : Ο Γιώργαρος και η παρέα του μας φέρνουν το πρωτάθλημα!

Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη γερή αντιπαράθεση με τη ΔΕΚΟ του Πειραιά, έλαβε χώρα 3 χρόνια πριν από την υπόθεση Κούδα.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 1963. 10η αγωνιστική της περιόδου 1963-64, και ο ΠΑΟΚ έχει ήδη μπει σφήνα στο αθηναϊκό κατεστημένο και είναι μόλις 3 βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο κωλόγαυρο. Ο αγώνας της Νέας Φιλαδέλφειας (στο Καραϊτάβλι γινόταν έργα) ανάμεσα στις δύο ομάδες αυτοδίκαια έπαιρνε τον χαρακτηρισμό του ντέρμπι. Στο 27' ο θρήνος προηγήθηκε και μόλις 3 λεπτά αργότερα έγινε η φάση που ξεγύμνωσε στα μάτια όλων των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων το πραγματικό πρόσωπο εκείνων που κρατούσαν από τότε τις τύχες του Ελληνικού ποδοσφαίρου στα χέρια τους. Ο αμυντικός του Δικέφαλου Τάκης Ραπτόπουλος σούταρε στην ανυπεράσπιστη εστία, για να συμβεί το απίστευτο: Ο αμυντικός της ΔΕΚΟ Σημαντήρης βγάζει τη μπάλα με το χέρι σαν τερματοφύλακας ΜΕΣΑ από την εστία, και στη συνέχεια ένας συμπαίκτης του τη βγάζει κόρνερ. Τι υπέδειξε ο διαιτητής; Άουτ!

Αυτό ήταν! Οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ μη ανεχόμενοι την κοροϊδία, και παροτρυνόμενοι από τον Ούγγρο προπονητή του Δικέφαλου, Μπαμπολτσάι, και τον γενικό αρχηγό, Λάζαρο Τσώμο, αποχωρούν από το γήπεδο Ήταν πραγματικά μεγάλο τόλμημα την εποχή εκείνη μια τέτοια κίνηση, γιατί όχι μόνο για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου συνέβαινε κάτι τέτοιο, αλλά γιατί είχε επιτέλους βρεθεί ένας σύλλογος, που είχε το θάρρος και το ηθικό ανάστημα να εναντιωθεί των νεκροθαφτών του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Κάτι που επαναλήφθηκε και το 1990 από τον αείμνηστο Θωμά Βουλινό στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ με το βάζελο.

Διαιτητής του αγώνα ήταν ένας Βούλγαρος, ονόματι Ρουμέντσεφ. Ήταν διεθνής διαιτητής, με σήμα της FIFA, άρα καθόλου άσχετος περί στοιχειωδών κανονισμών ποδοσφαίρου. Οι φωστήρες της ΕΠΟ της εποχής κουβαλούσαν την εποχή εκείνη ξένους διαιτητές, όχι βέβαια για κανενός είδους αναβάθμιση, αλλά για να τους έχουν πιο εύκολα του χεριού τους.

Ήταν κοινό μυστικό ότι οι ξένοι διαιτητές, ειδικά από τις τότε Ανατολικές χώρες, τα άρπαζαν εντελώς αβασάνιστα. Η παρουσία του Βούλγαρου επί μία εβδομάδα (!!!) στην Αθήνα πριν τον αγώνα, σίγουρα κάτι μαρτυρά. Μάλλον δεν είχε κατέβει νωρίτερα για να επισκεφτεί τη Ακρόπολη και για να πάει ένα ταξιδάκι στους Δελφούς και στην Επίδαυρο, ε;

Τον αγώνα εκείνο είχε συνοδεύσει κι ένα ακόμη σκανδαλάκι, που μετά απ' όσα επακολούθησαν φάνταζε ωχρό. Ο αγώνας εκείνος επρόκειτο να γίνει 3 ημέρες νωρίτερα, την Κυριακή, όπως και όλοι οι υπόλοιποι της αγωνιστικής. Οι χαϊδεμένοι όμως παίκτες του καρπαζοεισπράκτωρα της Ευρώπης αισθανόταν. . . κουρασμένοι (την προηγούμενη Τετάρτη έπαιζαν με τη Λυών για το Κυπελλούχων και έφαγαν τεσσάρα), ζήτησαν μετάθεση του αγώνα, κάτι που απαγορευόταν ρητά σύμφωνα με τους κανονισμούς της εποχής. Και η κούλα είχε ζητήσει τέτοια μετάθεση επειδή έπαιζε με τη Μονακό και της το αρνήθηκαν! Και ενώ η απόφαση της μετάθεσης πάρθηκε, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ειδοποιήσει τον ΠΑΟΚ, η αποστολή του οποίου ήταν ήδη στην ώρα της στη Νέα Φιλαδέλφεια!

Αναγκάστηκε η ομάδα μας στη συνέχεια να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη και να επανέλθει τρεις ημέρες αργότερα, κι επειδή τα οικονομικά την εποχή εκείνη δεν ήταν καθόλου ανθηρά, χρειάστηκε η συμβολή της ΕΠΣΜ για να καλυφθούν εκ νέου τα έξοδα μετακίνησης.

Για την ιστορία να πούμε πως ο ΠΑΟΚ μηδενίστηκε και έχασε το ματς με 2-0, άνευ αγώνα, όπως και το παιχνίδι της επόμενης αγωνιστικής με αντίπαλο τον Απόλλωνα Αθηνών (0-2 άνευ αγώνα σ' ένα ματς που επρόκειτο να γίνει στην Τούμπα, αλλά δεν έγινε ποτέ).

Η τιμωρία βέβαια εκείνη δεν ήταν τίποτα μπροστά στα όσα επακολούθησαν τα επόμενα χρόνια και τις σφαγές που έχουμε υποστεί. Ήδη ο μεγαλύτερος σύλλογος της Ελλάδας, έμπαινε για τα καλά στο μάτι της Αθήνας!

Αυτή η ομάδα έχει αυτοαποκληθεί ως... «θρύλος»! Τρομάρα τους! Η μόνη ομάδα που είχε τόσες συμμετοχές στην Ευρώπη μέχρι ακόμα και τη δεκαετία του 1990 και κατείχε το παγκόσμιο ρεκόρ του αποκλεισμού από τους δύο πρώτους γύρους (κυρίως από τον πρώτο) από τα κύπελλα πρωταθλητριών, κυπελλούχων και ουέφα. Μια «θρυλική» επίδοση για... τους αντιπάλους της, που όποιος κληρώνονταν με την καλύτερη εταίρα της Ευρώπης, έκανε πάρτι από τη χαρά του γιατί σίγουρα θα περνούσε έναν γύρο μπάι.

Αυτήν την ομάδα έχουμε κατατροπώσει στην Τούμπα, κάνοντας το εκπληκτικό ρεκόρ των 22 νικών και μίας ισοπαλίας σε 23 παιχνίδια από το 1969 έως το 1992. Η κοκκινο που τανίτσα μας, που έχανε κάποτε από τα Τέμπη και έτρεμε σαν το φτερό στον άνεμο όταν πάταγε στην Τούμπα.

Ας όψεται η Ελληνική δικαιοσύνη που δεν της επέβαλε την παραμικρή ποινή για το ξέπλυμα χρήματος που έκαναν οι Κοσκωτοσαλιαρέληδες, όντες πρόεδροι αυτής της ομάδας. Ας όψεται το Ελληνικό κράτος με τις χορηγίες του που είναι πολλαπλάσιες αυτών που παίρνουμε εμείς και οι άλλες ομάδες, με νομικίστικα τερτίπια που καταστρατηγούν κάθε έννοια του δικαίου και της ισονομίας. Εγώ ρε μπαγλαμάδες, γιατί να πληρώνω την ΕΡΤ και η ΕΡΤ να τα δίνει απλόχερα σ' αυτούς; Ντεμέκ τηλεθέαση και παπαριές! Γιατί ο ΟΠΑΠ να δίνει περισσότερα σ' αυτούς για την ίδια διαφήμιση; (Βρε βάλτε το «στοίχημα» στο σορτσάκι... εκεί μπροστά στα κάκαλα! Ιβάν φέρε μας τη GazProm!). Μάλιστα κύριοι... αυτή είναι η ΔΕΚΟ του Πειραιά!

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα που δεν θα γράψω σήμερα, απλά... ΞΕΣΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ! Κάντε μας περήφανους!

ΥΓ. Προσπάθησα επιμελώς να μην αναφέρω την λέξη του ονόματος αυτής του μιάσματος. Θέλω να ζητήσω ένα συγγνώμη από όσους δεν κατάλαβαν σε ποια ομάδα αναφέρομαι, αλλά μου έχει απαγορευτεί ρητώς από το site η χρήση υβριστικών εκφράσεων και λέξεων (γι' αυτό και τα κενά σε κάποιες λέξεις... μη με καρφώσετε, πάντως!)

Π.Α.Ο.Κ., Π.Α.Ο.Κ., Π.Α.Ο.Κ.άρα μου,
ζω ΜΟΝΟ για σένα ομαδάρα μου !