Έχουμε δρόμο ακόμα...

Και γιατί ως γνωστόν ένα παιχνίδι τελειώνει μόνο όταν σφυρίξει η χοντρή...Είδαμε αρκετά και απόψε και δοθείσης της ευκαιρίας θα πάω σε μία ανάλυση του τι παρακολουθήσαμε.

Αρχικά, νομίζω πως υπερτιμήσαμε την Άλκμααρ και το πρώτο λάθος για μένα είναι του ότι στην προσπάθεια να διαβάσουμε το παιχνίδι τους, τους δώσαμε όλο το κέντρο αμαχητί. Εδώ το χάσαμε το παιχνίδι ξεκάθαρα. Πέραν αυτού το κέντρο μας δεν ήταν λειτουργικό και πάλι σε αντίθεση με την Ολλανδική τριάδα που μας κατάπιε. Αυτός είναι εν πολλοίς και ο λόγος που ο ΠΑΟΚ παρουσιάζει μία πτωτική πορεία στα τελευταία παιχνίδια. Ο Λάζαρ είναι εκτός ρυθμού και δείχνει φοβικότητα στο να αναλάβει πρωτοβουλίες, ο Τζιώλης κουράζεται υπερβολικά στο transition game από το κέντρο προς τα μπροστά, έχω παρατηρήσει πως σχεδόν αποκλειστικά παίρνει αυτός την πρώτη μπάλα από την άμυνα. Ο Νίνης για μένα είναι πολύ ανέτοιμος ακόμα για το ρόλο του playmaker.

Ο Λούκας είχε κάποιες καλές στιγμές αλλά και πάλι δεν ήταν σταθερός. Ο Στοχ στα τελευταία παιχνίδια προσπαθεί να πείσει το σφιχτό Σαββίδη να παραμείνει σφιχτός για την πάρτι του. Παρά τη δεδομένη της ποιότητα, η μεσαία γραμμή έχει ανάγκη από περισσότερα τρεξίματα (λείπει ο παίκτης Κάτσε), καθώς και από μεγαλύτερο πνεύμα (λείπει η προσωπικότητα και η αντίληψη του Γκαρσία).

Επειδή, όμως, η ομάδα είναι νέα στη ραχοκοκαλιά της απαιτείται χρόνος για να δούμε ομοιογένεια και συνοχή. Στην άμυνα είδα στιγμές που δε μου άρεσαν. Νεκρά διαστήματα στο σημείο που αντίπαλος ανέβασε απότομα ρυθμό και πολλά μα πάρα πολλά ατομικά λάθη για τέτοιο επίπεδο που θεωρητικά δε συγχωρούνται. Ας είναι καλά η επιθετική τσαπατσουλιά των Ολλανδών. Παρ' όλη τη, γενικά, σωστή αμυντική συμπεριφορά η τετράδα πίσω εκτέθηκε πολλές φορές.

Ελλείψει καθαρού μυαλού, έγιναν πολλά αβίαστα λάθη. Το κυριότερο, όμως, δεχτήκαμε πολλές φάσεις στο κέντρο της άμυνας. Όταν μία ομάδα αμύνεται, το κάνει συνολικά, θυμηθείτε επί Σάντος τον Βιερίνια που έτρεχε να μαρκάρει μέχρι το σημαιάκι. Η αλήθεια είναι πως τα μεσοεπιθετικά μας άκρα δε μαρκάρουν και δεν προσφέρουν της επιθυμητές βοηθειες στα ακραία μπακ. Επιπρόσθετα, μετά το 60' ο Τζιώλης παρέδωσε πνεύμα, ο Λάζαρ, δυστυχώς, δεν πήρε ποτέ την πρώτη μπάλα και δείχνοντας να βρίσκεται τρικυμία εν κρανίω, παρότι είναι από τους πιο καταρτισμένους μέσους αυτού του ρόστερ.

Το δίδυμο Βίτορ-Κατσουράνη δε βρέθηκε σε καλή μέρα και δε πήρε και τις απαραίτητες βοήθειες. Ο Τζαβέλλας πρέπει να μάθει να παίζει με τη μπάλα κάτω και πρέπει να βελτιωθεί στο μαρκάρισμα ένας εναντίον ενός. Πρέπει να καταπίνει τον αντίπαλο. Μέχρι τότε ο καλογυμνασμένος και 37χρονος Λίνο θα είναι η πρώτη επιλογή για αριστερά. Ο Κίτσιου ήταν στους διακριθέντες. Θα γράψω κάτι για αυτόν εν ευθέτω χρόνο. Τσαμπουκάς, με προσωπικότητα έκανε δύο-τρία μπασίματα από δεξιά στην επίθεση φοβερά. Αλλά έκανε και αρκετά λάθη. Ο Χακόμπο ήταν από τους MVP και αυτό πρέπει να προβληματίζει το Στέφενς. Έβγαλε πολλά και είχε καλές τοποθετήσεις. Εκτίθεται στη φάση του γκολ από το συνολικό τρόπο που αμύνεται η τετράδα και που μαρκάρουν τα κεντρικά χαφ.

Επιθετικά η ομάδα έχει πρόβλημα στο τελείωμα μιας κι ο Κλάους είναι ντεφορμέ. Παρά ταύτα είναι εξαιρετικά βελτιωμένος στον τρόπο που σπάει μπάλα κι επιτέλους μαρκάρει σα σκύλος μπροστά. Αλλά απαράδεκτο να τον καταπίνουν τόσο μέτρια σέντερ μπακ. Ήρθε η ώρα του Νέτσιντ. Ο Σαλπιγγίδης πρέπει να πάψει να είναι το εξιλαστήριο θύμα όταν στραβώνει η φάση. Αυτός είναι κι ας το χωνέψουμε. Άτεχνος, δε σου γεμίζει το μάτι, τελειώματα κάτω του μετρίου, αλλά game winner. Έχει πάψει να είναι ο φορ περιοχής καιρό απ' όταν πάτησε τα άντα. Θα είναι πάντα, ωστόσο, αυτός που θα λατρεύεις...να μισείς.

Το ζητούμενο για την ομάδα είναι να αρχίσει να αφομοιώνει τις αρχές του Στέφενς στο παιχνίδι της έτσι ώστε να φανερώσει σε ένα παιχνίδι αρχή, μέση και τέλος. Θέλει υπομονή, θέλει δουλειά, θέλει ταπεινότητα και όχι μεγαλοστομίες. Ας μην πνιγούμε στην σκοπιμότητα κι ας μην εθελοτυφλούμε σε απατηλές φιλοδοξίες και άκαιρους εγωισμούς. Τα θεμέλια τώρα πρέπει να μπουν ούτως ώστε αυτή η ομάδα να νομιμοποείται όνειρα πρωταθλητισμού. Γιατί πολλές φορές οι ατομικές προσδοκίες που έχει ο καθένας από εμάς και δη αυτοί που έχουν την ιδιότητα και τη νομιμότητα της πένας, έρχονται σε κόντρα με το συμφέρον αυτού που αγαπάμε. Και το συμφέρον της ομάδας αυτής είναι η δουλειά του προπονητή της, το χτίσιμο και η ανάπτυξη της ομάδας εν καιρώ.

ΥΓ.1. Είδαμε ωραία και χορταστική μπάλα σήμερα γιατί: ο διαιτητής άφησε το physical game εκατέρωθεν χωρίς να επεμβαίνει στο ρυθμό του αγώνα. Μαθήματα για την ελληνική διαιτησία...

ΥΓ.2. Μία μέτρια Ολλανδική ομάδα, με μέτριο ποιοτικά ρόστερ αλλά εξαιρετική τακτική και συνολικά ποδοσφαιρική παιδεία. Τέτοιες βραδιές ας γίνονται μάθημα για τους επίδοξους μάστερ της ελληνικής προπονητικής.

Υ.Γ.3. Η ομάδα παλεύει τα παιχνίδια μέχρι τέλους! Δύο γκολ winner στο 90 φεύγα με Σαχτιόρ και Αλκμάαρ που δείχνει την νοοτροπία ενός προπονητή. Θετικός οιωνός.

The Outlaw.

paokmania member