Ας ζητήσουμε παραπάνω!

Να φωνάξει για την αγαπημένη του ομάδα και παρ' ότι πονάει και ματώνει καθημερινά για το νοικουριό του, μια νίκη της αγαπημένης του ομάδας είναι ικανή να του αλλάξει τη διάθεση.Τουλάχιστον μέχρι το επόμενο στραπάτσο. Και νομίζω πως πιο κοντά με αυτό το αίσθημα της ατομικής περηφάνειας, αναφορικά με το ποδόσφαιρο, ήρθαμε μετά και την επιτυχία του EURO 2004.

Αυτή την επιτυχία, όμως, δεν την εκμεταλλευτήκαμε ποτέ. Αντί να αδράξουμε την ευκαιρία και να προχωρήσουμε αναπτυξιακά, μείναμε στάσιμοι με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε ένα μίζερο, παρηκμασμένο και με λιγοστό ενδιαφέρον πρωτάθλημα. Για τους λόγους θα κάνουμε κουβέντα σε άλλο κείμενο.

Η βιομηχανία του θεάματος της μπάλας είναι μία αλυσίδα. Για παράδειγμα ας πάρουμε ένα σαν μοντέλο ιεραρχίας ενός συλλόγου. Έχουμε τον πρόεδρο ή ιδιοκτήτη του κλαμπ, έχουμε τους παράγοντες, τους προπονητές, τους ποδοσφαιριστές και τελικώς τους φιλάθλους. Για να συνεχίζει η φάμπρικα να είναι κερδοφόρα χρειάζεται όλους τους επιτελείς της παραπάνω αλυσίδας.

Ένα από τους βασικούς λόγους που δεν προχώρησε βήματα μπροστά το σπορ στην Ελλάδα, έχει να κάνει με το επίπεδο μόρφωσης και εκπαίδευσης των αθλητών του. Είναι αλήθεια, άλλωστε, πως η πλειοψηφία τους έχει ένα εικονικό κι επιφανειακό απολυτήριο λυκείου στα χερια της. Πολλοί, από αυτούς, μάλιστα, Έλληνες διεθνείς. Χωρίς τη στοιχειώδη κατάρτιση ή στην καλύτερη των περιπτώσεων με ελλεπή, οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές γίνονται έρμαια ενός ονείρου που έθρεψαν με λάθος ή με καθόλου βάσεις. Πνιγμένοι στη μελαγχολία του φαίνεσθαι προσπαθούν να αρπάξουν την ευκαιρία και να εκμεταλλευτούν την εφημεριότητα, όταν έχουν limit up. Υψηλή ραπτική, διακριτική και σήμα κατατεθέν φράτζα-γνωστό κούρεμα, τατουάζ άνευ σημασίας που γεμίζουν το σώμα, λοιπές καταχρήσεις. Είναι μία πρόσκαιρη ικανοποίηση μιας περιέργειας όχι μόνο των ίδιων των ποδοσφαιριστών αλλά γενικότερα όποιου ενδεχόμενα βρισκόταν σε ανάλογη θέση.

Ένας ποδοσφαιριστής για να ξεχωρίσει και να σημειώσει επιτυχία (μάλλον να παίξει μπάλα εξωτερικό) πέρα από την απαραίτητα ικανότητα ή τον κατάλληλο μάνατζερ, χρειάζεται και μια φιλοσοφία. Χρειάζεται τη φιλοσοφία που θα ενισχύσει την προσωπικότητά του. Συγκεκριμένα, πρέπει να έχει αυτοπειθαρχία, αποφασιστικότητα, υπομονή κι επιμονή, ανταπόκριση στην πίεση, θέληση, δύναμη, να δουλεύει όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά, να είναι σοβαρός και παθιασμένος με αυτό που κάνει. Αυτό είναι το status quo του επαγγελματία αθλητή. Γιατί τον άρτον ημών τον επιούσιον θα το βγάλει και με το παραπάνω. Το θέμα είναι τι κάνει πραγματικά ο ίδιος για να πετύχει ουσιαστικά. Το lifestyle ενός ποδοσφαιριστή είναι αρκετά ιδιόρυθμο. Εύκολα αντιληπτό αν παρατηρήσεις συμπεριφορές ακριβοπληρωμένων πριμαντόνων(βλ.Κ. Ρονάλντο).

Δεν είναι ο Κατίδης, δεν είναι ο Κάτσε, δεν είναι μια μαλακία που θα γράψει κάποιος Αθανασιάδης σε ένα site κοινωνικής δικτύωσης. Είναι το πως λειτουργεί εν τη γενέσει το σύστημα αυτό. Ένα σύστημα που παράγει ποδοσφαιριστές-μυαλά εκ προοιμίου περιορισμένων δυνατοτήτων. Απαίδευτους, ακατάρτηστους, πλήρως απροετοίμαστους να διαχειριστούν καταστάσεις υπερέκθεσης και υπερπροβολής. Την ίδια ώρα που η συνδρομητική προσπαθεί να υποβαθμίσει και να σαμποτάρει το ίδιο της το προιόν, τα ΜΜΕ ασχολούνται με στοχευμένες έριδες. Αναλωθήκαμε στο παρασκήνιο, παραμερίσαμε τα βασικά και ψάχνουμε για φύλα θύματα.

Είναι μια καλή κουβέντα που αφορά γενικά την ευρύτερη κοσμοθεωρία του γιατί βλέπουμε μπάλα. Και το κυριότερο ερώτημα αφορά το τι είδους ποιοτικές απαιτήσεις έχεις από το θέαμα που παρακολουθείς και ακολουθείς από τότε που ήσουν μικρό παιδί και σε μύησε ο πατέρας ή ο θείος σου. Οριοθέτησε, λοιπόν, τις απαιτήσεις σου. Μην είσαι υποκριτής, πες την αλήθεια.

Η περίπτωση του Κάτσε δεν είναι ούτε πολιτικό θέμα ούτε καν το μείζον θέμα της ελληνικής επικαιρότητας. Ευκαιρία για πολιτική προβοκάτσια παρουσιάστηκε. Όλοι έχουν τις ευθύνες τους. Από εκεί κι έπειτα το θέμα το χειρίζεται ο σύλλογος. Θεμιτή και η όποια αντιμετώπιση από το φίλαθλο κόσμο. Ας ρωτήσουμε, όμως, πρώτα καθαρά. Είναι αυτό το πραγματικό πρόβλημα; Κι αν ναι τι κάνουμε εμείς γι αυτό;

The Outlaw