Ο Μήτσος της εθνικής κι ο δικός μας Μήτσος

Διέπρεψε προχθές κόντρα στους Ρουμάνους και πραγματοποίησε την καλύτερη εμφάνισή του (ή έστω μία από τις καλύτερες) με την εθνική. Γκολ, ασίστ, τρεξίματα, βοήθειες στην άμυνα... ψυχή και πνευμόνι! Ο πρωτεργάτης της νίκης, όπως σχεδόν πάντα, σε όλα τα τελευταία κρίσιμα ραντεβού της εθνικής Ελλάδος.

Αυτό που επιτείνει την αρχική απορία είναι ότι, ο ρόλος του είναι ο πάνω-κάτω ο ίδιος! Κατά κόρον στην δεξιά πτέρυγα. Πάνε οι εποχές που έπαιζε κατά βάση στην κορυφή. Και η αριστερή πλευρά ποτέ δεν ήταν η αγαπημένη του. Έπαιζε μόνο όταν ήταν η επιταγή του προπονητή του από τον πάγκο, για να αλλάξουν πτέρυγες για λίγο τα εξτρέμ για να μπερδέψουν τον αντίπαλο, να δοκιμάσουν να συγκλίνουν και να σουτάρουν με το καλό το πόδι.

Βέβαια, δεν είναι ίδιες οι δυο ομάδες και πιθανότατα το επίπεδο του ΠΑΟΚ σε όλη τη δεξιά πτέρυγα να υπολείπεται από το αντίστοιχο της εθνικής μας ομάδας και, εν γένει, ας δεχτούμε ότι η εθνική σαν ομάδα είναι ανώτερη. Πιο συχνές οι επιστροφές και οι βοήθειες στα μετόπισθεν του ΠΑΟΚ και αυτό δικαιολογεί έναν κάποιο αποσυντονισμό και μία παραπάνω κούραση του Δημήτρη. Σίγουρα κάποιος ειδικός μπορεί να εντοπίσει καλύτερα τις διαφορές του αγωνιστικού στυλ των ομάδων, όμως εγώ δεν είμαι, και έτσι δεν θα σταθώ εδώ.

Θα σταθώ σε κάτι που θεωρώ εξίσου σημαντικό και που εξηγεί μία πτυχή του «μυστηρίου» αυτού. Και αυτό το κάτι δεν είναι τίποτα άλλο από την ψυχολογία του ποδοσφαριστή μια και ο Μητσάρας μας είναι ο ορισμός του παίκτη ψυχολογίας.

Ας γυρίσουμε λίγο το χρόνο πίσω και να θυμηθούμε γρήγορα κάποια γεγονότα της εποχής εκείνης. Χρόνια δύσκολα και πέτρινα για τον ΠΑΟΚ, με την ομάδα να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και την ανάγκη για οικονομική ανάσα επιτακτική! Η μετεγγραφή του Σάλπι στην Αθήνα μονόδρομος για να πάρει η ομάδα το φιλί της ζωής! Δεν υπήρξε κανένας που να μην είχε στεναχωρηθεί τότε που ένα γνήσιο γέννημα-θρέμα παιδί του ΠΑΟΚ κατηφόριζε στην Αθήνα και άλλαζε στολή. Ο κόσμος προσπαθεί να τον μεταπείσει. Γίνεται συναυλία, μαζεύονται χρήματα για να πάρει ο ποδοσφαιριστής μέρος των δεδουλευμένων (είπε αργότερα ότι δεν ήξερε από πού προέρχονταν αυτά τα χρήματα)... ήταν, όμως, αργά, πολύ αργά για να γίνει κάτι.

Εν χορώ τα «κοσμητικά» επίθετα απ' όλο το γήπεδο κάθε φορά που ανέβαινε σαν αντίπαλος. Δεν μπορούσαμε να δεχτούμε ότι ένα δικό μας παιδί παράτησε την ομάδα και φόρεσε τα μισητά πράσινα. Τι κι αν δήλωνε παντού και πάντα ΠΑΟΚτσής! Τι και αν αργότερα εξήγησε και δικαιολόγησε τη συμπεριφορά του για όλα όσα κατηγορήθηκε! Για τα χρήματα της συναυλίας της Νεάπολης, για το αεροδρόμιο, για το πέναλτι, για το σσσς...

Τέσσερα χρόνια πέρασαν και τα δεδομένα στην ομάδα άλλαξαν. Η ομάδα είναι ήδη, εδώ και χρόνια, με διοίκηση πρωτοδικείου και τα χρέη προς το δημόσιο παγωμένα. Ο κόσμος έχει κάνει τα τελευταία χρόνια απίστευτα ρεκόρ με τα εισιτήρια διαρκείας και στηρίζει την προσπάθεια του Θοδωρή. Ο Θοδωρής και ο Σάντος τον θέλουν πίσω διακαώς! Κόκκινη γραμμή για αρκετούς η επιστροφή του «προδότη». Η θέληση, όμως, διοίκησης και ποδοσφαιριστή για επιστροφή, μεγάλη. Και ο «γάμος» γίνεται!

Μπα! Ανεπιθύμητος κυρίως για τη Θ4, αλλά και αρκετούς άλλους. Το γυαλί είναι ραγισμένο! Τι κι αν η πλειοψηφία του κόσμου χειροκροτεί... από εκεί ακούγονται έντονες αποδοκιμασίες. Σιγά-σιγά, όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότεροι αγκαλιάζουν ξανά το Μήτσο και οι αποδοκιμασίες ολοένα και φθίνουν. Από τα ζητήματα που έχουν διχάσει τον κόσμο του δικεφάλου τόσο πολύ, όσο κανένα άλλο! Τουλάχιστον δεν θυμάμαι εγώ κάνενα άλλο τόσο έντονο θέμα διαφωνίας!

Η απόδοση του Δημήτρη δεν είναι καλή τα πρώτα δύο χρόνια, καλύτερη πέρσι και πολύ καλύτερη φέτος, αλλά σίγουρα, μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι αυτή που θα ξεσηκώσει τον κόσμο. Η Θ4 με το ζόρι, τρόπον τινά, να πανηγυρίσει τα λιγοστά – είναι αλήθεια – γκολ του Σάλπι. Και ο ίδιος, βεβαια, κάθε φορά που σκοράρει στην εστία που βλέπει προς την Αγία Βαρβάρα, κάνει τα πάντα για να μην πάει προς τα κει. Επιλέγει είτε μία κούρσα προς τον πάγκο, είτε προς τη Θ3, είτε προς τη Θ5... ούτε σκέψη για Θ4Α...

Σήμερα έχουμε ήδη μπει στον τέταρτο χρόνο από την επιστροφή του Σαλπιγγίδη και σίγουρα τα πράγματα έχουν βελτιωθεί αρκετά. Δεν είναι και τέλεια, αλλά η βελτίωση του κλίματος είναι εμφανέστατη. Οι αμετανόητοι επικριτές υπάρχουν και σήμερα, αλλά είναι λίγοι... η συντριπτική μειοψηφία. Είναι, όμως, ηλίου φαεινότερο ότι η όλη κατάσταση έχει επηρεάσει την ψυχολογία του ποδοσφαιριστή και υπάρχει κάτι που είναι σα να του βαστάει πόδια, σα να του έχει γίνει έμμονη ιδέα από την οποία δεν μπορεί εύκολα να απεμπλακεί. Το άγχος! Αυτό το υπερβολικό άγχος!

Αυτό πιστεύω εγώ ότι είναι μία από τις σοβαρότερες αιτίες που δεν βλέπουμε τον ίδιο ποδοσφαιριστή στην ομάδα μας και στην εθνική. Το άγχος, εξ' αιτίας του οποίου το μυαλό δεν είναι πάντα τόσο καθαρό όσο θα έπρεπε και ώρες-ώρες τον επηρεάζει τόσο πολύ και τον κάνει αγνώριστο. Ευαίσθητος και συναισθηματικός δείχνει να μην μπορεί να ξεπεράσει τα γεγονότα εκείνα, παρά τα χρόνια που έχουν περάσει. Οφείλει, όμως, να το κάνει και να παίξει απελευθερωμένα, χωρίς φοβίες και ανασφάλειες. Έχει ακόμα αρκετά γόνιμα χρόνια μπροστά του, στα οποία θέλουμε και γνωρίζουμε ότι μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα.

Δεν νομίζω να υπάρχει κανένας που να αμφισβητεί το πάθος και τη μαχητικότητα του Σάλπι. Τεχνίτης και ντριπλέρ δεν ήτανε ποτέ! Όμως φιλότιμος και αγωνιστής ήταν πάντοτε. Ψυχή! Πραγματικός αρχηγός και πρέπει να βάλει καλά μέσα στο μυαλό του πως τα παλιά ανήκουν στο παρελθόν και πρέπει να τα ξεπεράσει. Οι εξηγήσεις έχουν δοθεί και ο ίδιος βρίσκεται βαθιά μέσα στην καρδιά της τεράστιας πλειοψηφίας του κόσμου. Αυτού του κόσμου που δέχεται και τις εξηγήσεις και τις συγγνώμες...

Όσο ελεύθερα και απελευθερωμένα παίζει με την εθνική, άλλο τόσο πρέπει να κάνει το ίδιο και με την ομάδα που αγαπάει και λατρεύει από μικρό παιδί... και να ξέρει ότι και μεις τον αγαπάμε...

Γειά σου, ρε Σάλπι, λεβένταρε...

Ντίνος Λαζαρίδης

ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚάρα μου,
ζω ΜΟΝΟ για σένα ομαδάρα μου!