Καημοί ενός ρομαντικού φιλάθλου...

Κάποτε μία ρομαντική φωτογραφία Κυριακής μεσημέρι στο γήπεδο, πλέον μία φθαρμένη κι αλλοτροιωμένη σκοπιμότητα, μπίζνα, το καλύτερο "πλυντήριο" για άτομα επιφανή, πλούσια, με δύναμη κι εξουσία.

Είναι το μέσο και το όχημά τους για να κάνουν νομίμως παράνομα τις δουλειές τους.

Το πρόβλημα με τη μπάλα εδώ είναι ότι όταν βλέπεις έναν αγώνα δεν έχεις πλέον την ίδια αγωνία. Ξέρεις. Όλοι ξέρουν. Είναι, πια, προβλέψιμο και βαρετό. Γιατί το αποτέλεσμα έχει ήδη κριθεί και προμελετηθεί στο παρασκήνιο."Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάν κι οι υπόλοιποι ας παν να γ@μηθούν". Το χορτάρι δεν έχει πια την ίδια αξία. Κι ο ποδοσφαιριστής ο ίδιος αρχίζει να κουράζεται, μετά το φίλαθλο. Αναζητεί ένα κίνητρο. Για το γαμώτο. Για τον εγωισμό του.

Η υπόθεση με τα στημένα παιχνίδια έχει αλλάξει καμια δεκαριά εισαγγελείς. Έχει φτάσει πολύ βαθιά. Πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά. Γι' αυτό ακόμα χωλαίνει. Ανάθεμα κι αν κλείσει ποτέ ο φάκελος. Η απόδειξη πως όλα είναι αλυσίδα. Και πως το μεγαλύτερο ξέπλημα μαύρου χρήματος γίνεται μέσω του ποδοσφαίρου. Το τέλειο cover, ένα καλό άλλοθι.

Ο Ολυμπιακός έχει καλή ομάδα. Έπρεπε να γκελάρει, όμως, σε όσα παιχνίδια γκέλαρε και ο ΠΑΟΚ. Δεν το έκανε. Το σιγοντάρανε με τον Αστέρα Τρίπολης, "that's a terrible call" για όσους θυμούνται εκείνη την επική αγγλική περιγραφή, το σπρώξανε με τον ΠΑΣ με γκολ οφσάιντ και πέναλτι σχολής Στέλιου Γιαννακόπουλου, με όλη μου τη συμπάθεια κι εκτίμηση στη σχολή Καραγκούνη, είχε αβανταδόρικη διαιτησία με τον Πανθρακικό, ενώ στην Κρήτη με τον Πλατανιά οι ευγενείς φίλαθλοι εξέφραζαν συναισθηματικά την αποστροφή τους "Ντροπή, Ντροπή". Στη μία και μοναδική απώλεια βαθμών, ο διαιτητής πήγε σπίτι του και δε ξαναβγήκε για καιρό. Με τον ηρωικό Παναιτωλικό.

Τα παιχνίδια εναντίον του Ολυμπιακού προσφέρονται για δοκιμές σε τακτική, σε πρόσωπα, παιχνίδια προετοιμασίας για τις ουσιαστικές μάχες. Ή όχι. Άνετες νίκες-διθύραμβοι για εσωτερική κατανάλωση σε λαϊκές εφημερίδες και μέσα. Τριάρες, τεσσάρες και πεντάρες. Λεβαδειακός, Εργοτέλης, Άρης, Απόλλων Αθηνών (Σμύρνης). Ο Ολυμπιακός πείθει τους πάντες για την ποιότητά του. Για την ανωτερότητά του. Τότε γιατί να συνεχίζει να ευνοείται; Γιατί να μη δούμε πιο ανταγωνιστικά παιχνίδια; Έχει καλή ομάδα. Πού είναι η σιγουριά και η νοοτροπία νικητή. Παίρνει τα ματς αμαχητί. Χωρίς κόντρα. Να δω το πάθος του Βελλίδη, του Τζόρβα, του Διούδη, των Κρητικών, να κερδίσουν τον Ολυμπιακό. Πάθος. Να κόψουνε βαθμούς από τους πρωταθλητές κι από την ομάδα των ρεκόρ της Ευρώπης.

Σ' ένα πρωτάθλημα που υπάρχει ο ένας που αποφασίζει για τις τύχες των άλλων. Ποιος θα πέσει κατηγορία, ποιος θα στηριχθεί, σύμφωνα με τις φιλίες πάντα. Ο Ολυμπιακός Β', μεταγραφές ποδοσφαιριστών, ποικιλία και φιγούρα, επίδειξη δύναμης και δημοσίων σχέσεων από τον ένα, παίκτες που μετακινούνται από εδώ και από εκεί σαν μαριονέτες. Στηρίζοντας την επένδυση του κατεστημένου. Στηρίζοντας το σύστημα αυτοεξυπηρέτησης της εύκολης και γρήγορης, πολυδάπανης, ωστόσο, επιτυχίας. Χωρίς θεσμικό έλεγχο, χωρίς καταγγελία για τις σχέσεις μεταξύ των συλλόγων. Χωρίς υπόνοια για την υποτίμηση και υποβάθμιση του προϊόντος που η NOVA προστατεύει και προμοτάρει ανεπιτυχώς. Περιμένοντας μια νομοθεσία για ένα όριο στους δανεικούς ποδοσφαιριστές. Περιμένοντας για έλεγχο στην αξιοπιστία και την αξιοκρατία του θεάματος. Γιατί η μπάλα εγώ ξέρω ότι είναι τζόγος. Τύχη. Κάποιοι, όμως, δεν αντέχουν στα ρίσκα και στην πραγματική σύγκριση δυνάμεων. Οι 10 βαθμοί διαφοράς που χωρίζουν τον ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό είναι πλασματικοί και πέρα για πέρα ουτοπικοί. Ο Ολυμπιακός απαγορεύεται να γκελάρει. Απαγορεύεται να κοντράρεται. Απαγορεύεται να δυσαρεστείται. Απαγορεύεται να αμφισβητείται.

Ο ΠΑΟΚ έχει καλύτερη συγκομιδή βαθμών ακόμα και από το πρωτάθλημα του '85. Κι όμως είναι 2ος και καταϊδρωμένος, με εσωτερική φαγούρα και μουρμούρα παρ' ότι καινούργια ομάδα που τώρα αφομοιώνει μία νέα κουλτούρα ενός μεγάλου προπονητή. Παρ' ότι σφύζει από οικονομική υγεία, που πριν από μερικά χρόνια δεν είχε μαντήλι να κλάψει και χρώσταγε σ' όποιον μιλούσε ελληνικά και ξένες γλώσσες. Και δέχεται και δήθεν καλοπροαίρετη-κράξιμο γαρ-κριτική από τα αθλητικά media, περνώντας στα ψηλά τις νίκες και την απόδοση της ομάδας, αναδεικνύοντας λαϊκίστικα θέματα όπως του Κάτσε, του Γκαρσία. Και γίνεται λόγος για κράξιμο της κερκίδας σε ποδοσφαιριστές της ομάδας όπως ο Σαλπιγγίδης. Εν ολίγοις, η θεματολογία αναφορικά με τον ΠΑΟΚ περιορίζεται στα εξωαγωνιστικά και στα πιπεράτα και η θεματολογία του Ολυμπιακού στην αγωνιστική ανωτερότητα εναντίον όλων και στη σύγκριση με το ποδοσφαιρικό μεγαθήριο Μάντσεστερ Γιουν., πόσο βλάσφημοι και φαιδροί μπορούμε να καταντήσουμε. Μεγαλομανίες, συμπλέγματα, ξιπασμός.

Ο Μαρινάκης θέλει να κάνει μπίζνες στην Αγγλία και να συνεχίσει εκεί τις δουλειές του. Ο Σαββίδης εγκαθίσταται επιχειρηματικά στη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία, αναμένοντας ακόμα στη διευθέτηση του χρέους της ΠΑΕ ΠΑΟΚ απέναντι στο ελληνικό δημόσιο. Και περιμένει. Ακόμα. Για να πληρώσει. Με μετρητά. Ο ένας δημιουργεί κατεστημένο που εκφυλίζει και εξευτελίζει το θέαμα. Ο άλλος ζητά αξιοκρατία και 50-50 και ισορροπία. Αντέχεις; Απέδειξε.

ΥΓ.1 Πέρασε τόσο στα ψηλά η νίκη ΠΑΟΚ και ΠΑΟ για τον απίθανο κανονισμό περί "σιωπής" των ΠΑΕ. Αμφότεροι, εμπορικά μεγάλα ονόματα, απείλησαν για απόσυρση από το πρωτάθλημα-φαρσοκωμωδία. Η ΕΠΟ και η διοργανώτρια αρχή σε μία προσπάθεια ελέγχου της ελευθερίας του λόγου και φίμωσης της αντίθετης άποψης. Και τα ΜΜΕ ασχολούνται με το γιατί δε γουστάρει το Γκαρσία ο Στέφενς και λοιπές σαπουνόπερες.

ΥΓ.2. Είμαστε αυτοί που θα αθωώσουν το Ψωμιάδη και θα λέμε ανατρεπτικό τον Κούγια.

ΥΓ.3. Με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα ασχολούνται είτε κομπλεξικοί νεόπλουτοι είτε πραγματικά επικίνδυνοι άνθρωποι.

Καλά Χριστούγεννα και Καλές γιορτές!