Γιατί η μπάλα είναι η μικρογραφία μιας κοινωνίας

Γιατί παρότι η μεταπολίτευση εξευρωπάισε (μάλλον εξαμερικάνισε) το σύγχρονο Νεοέλληνα, το ποδόσφαιρο παραμένει ένα αμειγώς Βαλκανικό προϊόν εξυπηρέτησης πολιτικών συμφερόντων, βασικό μέσο για ξέπλημα μαύρου χρήματος.

Στο δια ταύτα, λοιπόν, η αγωνιστική που πέρασε άφησε χρήσιμα συμπεράσματα. Πρώτα, ήταν μια συνοπτική αποτύπωση του τι συνέβη συγκεντρωτικά όλη την χρονιά. Ομάδες δορυφόροι του "ενός" που κερδίζουν δια περιπάτου παιχνίδια μισής χρονιάς, διαιτητές εντεταλμένα πιόνια σε σκακιέρα, ανακοινώσεις για το θεαθήναι ή εκτός τόπου και χρόνου-τουλάχιστον γι' αυτούς που πιστεύουν σε ένα πρωτάθλημα αξιοκρατίας, αξιοπιστίας και ισονομίας. Με λίγα λόγια μια αγωνιστική-παλινωδία, ένα πρωτάθλημα-στημένο, ένα προϊόν-σάπιο και χωρίς ζήτηση.

Και φταίνε όλοι γι' αυτό που βλέπεις. Οι σύλλογοι, οι ποδοσφαιριστές, οι ιδιοκτήτες που καπηλεύονται ευκαιριακά το εκάστοτε έμβλημα, τα ΜΜΕ, ΕΣΥ (ο φίλαθλος του καναπέ που περιμένει κάθε Δευτέρα βράδυ για τις επίμαχες φάσεις και τη ΔΙΚΗ στο ΣΚΑΪ για να φωνάξει, να οργιστεί, να αγανακτήσει και εν τέλει να πάει για ύπνο γιατί αύριο...στάσου είναι άνεργος, εδώ δε φώναξε για άλλα κι άλλα). Φταίει, επίσης, ο ρομαντικός μεροκαματιάρης που ξοδεύει το χαρτζιλίκι του ή πάει με τα πιτσιρίκια του στο γήπεδο την Κυριακή. Και ποδηγετείται γιατί η βία του σάπιου, κατεστημένου και προμελετημένου προϊόντος τον κάνει να φωνάζει "ανάθεμα", ξεχνάει το χαβαλέ με τους φίλους του, δεν πέρνει τον κουμπάρο του τον Αρειανό να του κάνει "βρουμ βρουμ" ή να τον πειράξει λέγοντας πως στο επόμενο ΑΡΗΣ-ΠΑΟΚ υπόσχεται να πάρει το μετρό για "Χαριλάου".

Κι ο Σαββίδης παθαίνει ΤΩΡΑ πολιτισμικό σοκ. Ενώ όλη τη χρονιά ο Μαρινάκης του κάνει επίδειξη δύναμης και πολιτικά-στρατηγικά γυμνάσια με την εξόφληση του χρέους. Κάθε παιχνίδι κόντρα στον ΠΑΟΚ είναι ματς ζωής ή θανάτου για ποδοσφαιριστές απλήρωτους που πληρώνονται το πριμ εάν κόψουν βαθμούς. Κι όλα αυτά ενώ τα ΜΜΕ πέρασαν ήδη ντούκου την μετωπικη Σαββίδη, Βελλή-Μαρινάκη και ασχολούνται με το πόσα γκολ θα ρίξει η θρυλάρα στο Όλντ Τράφορντ-υπάρχει θεία δίκη, προσδοκώ ανάσταση νεκρών.

Η μπάλα, ναι, είναι η μικρογραφία μιας κοινωνίας. ΤΗΣ κοινωνίας εν προκειμένω. Κάποτε η Ρώμη χρησιμοποιούσε το Κολοσσαίο με τη λογική του προσφέρω "άρτον και θεάματα" για να αποπροσανατολίσω τον όχλο. Και το ερώτημα είναι το εξής:πόσο εκσυγχρονίστηκε ο όχλος;

ΥΓ.1. Όσο υπάρχει φίλαθλος που χαίρεται με αυτό που βλέπει είμαστε άρρωστοι.

ΥΓ.2. Ποιος επενδύει και ποιός συντελεί σε μια εικόνα αποδόμησης του θεάματος;

ΥΓ.3. Το κομματικό σύστημα συνδιαλέγεται με τους ιδιώτες. ΑΚΟΜΑ. Σε ένα διηνεκές σύστημα πελατειακών σχέσεων. Πού είναι η κάθαρση; Γιατί εκκρεμεί ακόμα η δικογραφία για τα "στημένα"; Η UEFA μας τρολάρει που μιλάει επιλεκτικά για "διεφθαρμένους αγώνες";

ΥΓ.4. Γιατί σταμάτησε τα tweets ο Αλαφούζος;

ΥΓ.5. Βρουμ, βρουμ, βρουμ. Άντε και καλή λευτεριά!

The Outlaw