Έτσι μάθαμε από παιδιά...
SHARE:
Με τις πίκρες να περισσεύουν και τις χαρές να σπανίζουν. Λίγες μεν, πλην όμως σπουδαίες, μεγάλες, τεράστιες στιγμές... πολύτιμες σαν μαργαριτάρια που κουβαλάει με μεγάλη περηφάνια η μνήμη πολλών ΠAOKτσήδων. Και η δική μου μνήμη σήμερα οργιάζει και με ταξιδεύει 40 και πλέον χρόνια πίσω.
Ριγώ και μόνο με τους συνειρμούς που μου έρχονται στο μυαλό στο άκουσμα της λέξης «κύπελλο». Κάθε φορά σε διαφορετικό μέρος... πιτσιρίκος, τότε. Σα σκηνές φλας μπακ από ταινίες κινηματογραφικές. Εικόνες θολές, σχεδόν ξεβαμμένες οι περισσότερες... όμως κάποιες στιγμές θαρρείς και είναι βγαλμένες όμως από έναν κόσμο όπου κάποια πράγματα έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα μέσα στο μυαλό. Θα μου επιτρέψετε να θυμηθώ και να μοιραστώ σήμερα μαζί σας κάποια από αυτά.
Οι τελικοί στην Αθήνα! Όλοι! Τι κι αν το καλύτερο γήπεδο της Ελλάδας για χρόνια ήταν το Καυταντζόγλειο Στάδιο. Οι τελικοί έπρεπε να παίζονται κάτω... Στην... «Ελλάδα»! Εδώ πάνω μένανε τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού!
Νέα Καλλικράτεια το 1972. Τηλεόραση μόνο σε πέντε-έξι σπίτια και μία από αυτές – ευτυχώς – στο καφενείο του χωριού. Κόρνες, φωνές, πανηγύρια και χαλασμός κόσμου! Με πιάνει από τις μασχάλες και με πετάει ψηλά στον αέρα φίλος οικογενειακός και φωνάζει κι αυτός δυνατά: «ΠΑΟΚ... τσα-τσα-τσα»! Αρειανός ο κ. Δημήτρης, παρακαλώ πολύ!
Χμμμ... Ε, ναι! Δεν υπήρχαν τότε, τόσο πολύ αυτά που υπάρχουν σήμερα! Τότε ο κόσμος καθότανε στις περισσότερες θύρες στα γήπεδα δίπλα-δίπλα! Με τα καπελάκια του τα χάρτινα, τα κωνοειδή που έκαναν αυτόν που τα φορούσε να μοιάζει με... τουρίστα άρτια αφιχθέντα από το... Πεκίνο! Ασπρόμαυρα, κιτρινόμαυρα, γαλανόλευκα... κοκκινόμαυρα! Ρε σεις, θυμάστε εκείνες τις στρόγγυλες τις πορτοκαλάδες; Που μοιάζανε με «βομβίτσες»; Εκείνες τις Σινάλκο κόλα; Ξέφυγα... ΟΚ, επανέρχομαι πάραυτα!
Πολίχνη το 1974. Στου θείου Τάκη εμείς και όχι μόνο! Μαζεμένη εκεί, επίσης, και όλη η γειτονιά... κάπου πίσω από του Στρεμπενιώτη. Καμιά εικοσαριά νοματαίοι! Τηλεόραση ακόμα εμείς γιοκ! Ο θείος SABA! Γερμανίας! Με το μεγάφωνο στη διαπασών να τρίζει για τα καλά, αλλιώς που να ακουστεί μέσα στη βαβούρα, το καημένο! Και το σαλόνι μέσα στην ομίχλη από την κάπνα. Πιάνει ένα πέναλτι ο συγχωρεμένος ο Στέφας, το βάζει το τελευταίο ο Κούλης, στο καναβάτσο ο γαύρος και όλοι εμείς ένα κουβάρι κανονικό! Τρεις ώρες κάναμε να γυρίζουμε στο σπίτι. Δυο ώρες μόνο ήταν το Πολίχνη-Αριστοτέλους με το 29 (αν θυμάμαι καλά το νούμερο του αστικού, τότε). Στους δρόμους ο χαμός ο πραγματικός!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα ημερολόγιο της εποχής εκείνης με την αφίσα του ΠΑΟΚ, που ήταν σε ένα ΠΡΟΠΟ πίσω από το πρώην σινέ Ηλύσια, δίπλα στο γαλακτοζαχαροπλαστείο του θείου Απόστολου, που πήγαινε και έπαιζε καμιά φορά ο πατέρας κάτι οκτάστηλα με αυτοσχέδια μεταβλητή ανάπτυξη 6-7 διπλών, που έγραφε από πάνω: «ΠΑΟΚ, ο κυπελλούχος που χτυπά τον τίτλο». Ο εμπνευστής της ατάκας είχε δεδομένο το κύπελλο, αλλά δεν ήξερε ακόμα ότι λίγο αργότερα ο τίτλος θα είχε χτυπηθεί για τα καλά! Του είχε μείνει η πικρία με την Παναχαϊκή, βλέπετε και αρκούνταν στη διαπίστωση ότι τον τίτλο τον χτυπάμε, αλλά το κύπελλο το παίρνουμε...
Κάποιες προκρίσεις χάθηκαν στα πέναλτι. Αγώνες μονοί τότε. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι πάντα το κύπελλο. Ο θεσμός των εκπλήξεων! Σε μονό αγώνα ο γηπεδούχος, ο μικρός να έχει πιο πολλές πιθανότητες να αποκλείσει τον μεγάλο φιλοξενούμενο. Και το αντίθετο αν και πιο σπάνια, βέβαια! Το 1976 και το 1978, θαρρώ. Τη δεύτερη ήταν πολλά τα πέναλτι που χτυπήθηκαν. Στο τέλος χτύπησε ο Πουπάκης και το έβαλε. Σειρά του Φορτούλα και η μπάλα στα ουράνια. Παγωμάρα!
Δυο χρόνια μετά κανείς δεν μας λογάριαζε κάτω στο Καραϊσκάκη. Η ομάδα με πολλούς νεαρούς, με τους «Κουλούρηδες» της εποχής εκείνης, τα τσικό που λέγαμε: Αλεξανδρίδης(πω πω, ρε συ, ίδιος ο Παρίδης αυτός ο «μαύρος»!), Σίγγας (α, ρε Πετσάι), Βασιλάκος, Ορφανός (αν και είχε μεγαλώσει κάπως αυτός). Και άλλοι μικροί, που δεν θυμάμαι τώρα, αλλά κατάφεραν και γύρισαν πίσω με την πρόκριση. Τι κι αν είχανε τρία δοκάρια οι άλλοι! Η ντροπή τους μεγάλη που τους απέκλεισαν οι «μπέμπηδες». Παραδόξως, το έδειχνε η TV ζωντανό.
Έρχεται ο τελικός την επόμενη χρονιά που χάνουμε με το αυτογκόλ του Γιάνναρου του Δαμανάκη, που όμως κατάφερε να το «ξεχρεώσει» όταν μείωσε στο δεύτερο ημίχρονο σε 2-1. Όμως η πίκρα δεν ήταν μεγάλη για το τρόπαιο που χάθηκε, όσο για το ότι ένα δικό μας παιδί που είχε μετακομίσει κάτω (είχαν αρχίσει οι αγελάδες να είναι ισχνές, τα συμβόλαια επαγγελματικά, οι δωδεκαετίες και οι οκταετίες να ανήκουν στο παρελθόν και τα παιδιά μας να φεύγουν για κάτω), πανηγύριζε σαν τρελό ένα γκολ, καθαρό επιθετικό φάουλ στον Γούναρη, που πέτυχε! Με χειρονομίες... αδικαιολόγητες! Ε, τι να κάνουμε, τώρα; Αυτά μου έμειναν!
Δυο χρόνια αργότερα στο νεόδμητο ΟΑΚΑ με τον ΠΑΟΚ να παίζει φανταστική μπάλα, αλλά η τύχη να μην μας κάνει τι χατίρι και να χάνουμε από την ΑΕΚ με 2-0 (και στο τέλος κινδυνεύσαμε, μάλιστα, να δεχτούμε κι άλλα γκολ).
H χρονιά της μοναδικής μας ευκαιρίας για νταμπλ, ήταν με τη μεγάλη Λάρισα και την απογοήτευση από το μεγάλο σκορ, που και πάλι, όμως, άλλα γεγονότα των προηγούμενων ημερών είχαν επισκιάσει. Η ανυπομονησία και η φιλαργυρία κάποιου που αναστάτωσε την ομάδα τις παραμονές του τελικού!
Η χρονιά του διπλού τελικού του 1992 που η ομάδα το πάλεψε όσο μπορούσε...
Το 2001, στη Ν. Φιλαδέλφεια ο τελικός. Εγώ στο χωριό να έχω ξεσηκώσει όλη τη γειτονιά με τις φωνές και τη θεία απέναντι να αναρωτιέται: «Ντο έπαθε αγούτος ο παιδιάς και ετσερίουνταν όλη νύχταν; Μου την πίστην ατουν... για τον ΠΑΟΚ επαλαλώθεν; Eζάντινε για τα καλά το γιαβρί μ'!» Το έβγαλε και το συμπέρασμά της και ήταν και σωστό, αφού όντως, την τρέλα με τον ΠΑΟΚ δεν μπορείς να την πεις και απόλυτα φυσιολογική!
Και το κύπελλο με τον Άρη το 2003, που παρ' ότι ο τελικός έγινε στην Τούμπα, δεν ήταν εύκολο το παιχνίδι, όπως εξελίχθηκε... ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο.
Πολλά, πάρα πολλά ακόμα μπορώ να θυμηθώ. Όπως π.χ. έναν αποκλεισμό στην Τούμπα από τον Απόλλωνα με τον Ντέμη να οργιάζει και το αποτέλεσμα να είναι δίκαιο, παρ' ότι ήμασταν ακλόνητο φαβορί για την πρόκριση στον τελικό!
Η ουσία είναι ότι πρόκειται για ένα θεσμό που πάντα μας ενδιέφερε και πάντα η ομάδα έδινε βάρος. Δεν είναι πρωτάθλημα, σίγουρα, αλλά είναι ένας τίτλος που μένει. Ένας τίτλος που γράφεται στην ιστορία. Είναι σημαντικός! Κόντρα στην κάπως απαξιωτική γενική εντύπωση που υπάρχει γύρω από το κύπελλο, σαν θεσμό, θέλω να εκφράσω απερίφραστα την αντίθετη άποψή μου. Με συναρπάζει και με συγκινεί! Έτσι, όπως είδατε, έμαθα από παιδί! Όταν κάτι σου προσφέρει τόσες αναμνήσεις, σου θυμίζει τόσα πολλά, ακόμα και δικούς σου ανθρώπους που δεν είναι πια στη ζωή, που όμως, μέσα σε όλα τα άλλα, σου κληροδότησαν την αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ και πέρασες μαζί τους πολλές στιγμές φωνάζοντας και αγωνιώντας για την αγαπημένη σου ομάδα, είναι δυνατόν να μην είναι σημαντικό; Όχι, βέβαια!
Πλήρης εμπιστοσύνη στις επιλογές του προπονητή, που είναι ο πλέον αρμόδιος για να κρίνει το βαθμό ετοιμότητας των παιδιών. Και πάθος από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές! Αυτό θέλω μόνο και όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους. Μάτια να γυαλίζουν!
Βρε, σκίστε τους...
ΠΑΟΚ , ΠΑΟΚ , ΠΑΟΚάρα μου,
ζω μόνο για σένα ομαδάρα μου!
