Συνεχίζουμε, γιατί ΠΑΟΚ είσαι!

Ο ΠΑΟΚ συνήθως στους τελικούς δεν κερδίζει, μάλλον χάνει και το πιό σπουδαίο πράγμα που είχε και θα έχει είναι ο κόσμος του. Εάν οποιαδήποτε άλλη ομάδα είχε τόσες λίγες επιτυχίες, οι οπαδοί της μάλλον δεν θα γέμιζαν ΚΤΕΛ. Φαντάσου ότι ξεκίνησα να τον υποστηρίζω έντεκα χρονών μετά από ένα χαμένο τελικό ο οποίος με έκανε να κλαίω όλο το βράδυ, εμένα, τον Μπανε και ποιος ξέρει πόσους άλλους. Φτάνει σε τελικούς και τους χάνει, αλλά ζω για τον έναν που θα κερδίσει και θα μου δώσει τη χαρά εκατό μαζεμένων.

Κάποιες φορες αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι τύποι που βλέπω στο γήπεδο είναι σαν και μένα, αν αξίζει να αγωνίζονται πιο πολύ απ' το να πετυχαίνουν, αν θέλουν η προσπάθεια τους να σκεπάσει το αποτέλεσμα τόσο ώστε κάνεις ποτέ να μην τους ρωτήσει πόσο ήρθε.

Λίγο πριν την έναρξη του ματς λοιπόν (πάμε και στη στιγμή μου) οι απέναντι βγάλαν και κουνούσαν κάτι σημαιάκια. Εντυπωσιακό αλλά εμείς σημαιάκια δεν είχαμε. Δεν ξέρω που ξεκίνησε, ποιος το σκέφτηκε ούτε πως συνέβη αλλά 20.000 άνθρωποι (όλοι φοραγαμε μαύρα) βγάλαμε τις μπλούζες και τις κάναμε σημαιάκια. Και έβρεχε και φωνάζαμε τόσο όσο δεν βγαίνει άλλο. Τι να το κάνεις το αποτέλεσμα μετά, κερδίσαν οι άλλοι αλλά ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι, μάλλον το χρειάζονταν περισσότερο το ως νόημα στη παρουσία τους, ως νόημα στη ζωή τους.

Εμείς θα συνεχίσουμε, γιατί ΠΑΟΚ είσαι! Όχι στη μπάλα μόνο ρε ηλιθιε! Στη ζωή πάνω απ όλα!