Αλλού η μπάλα, αλλού οι… άμπαλοι

Ένα καλοκαίρι που έμοιαζε αποπνικτικό και στείρο φτάνει στο τέλος του, με τον πλέον λογικό τρόπο. Διότι, δεν γίνεται άλλα να σπέρνεις και άλλα να περιμένεις να θερίσεις. Ή μήπως όχι;
Η χθεσινή εμφάνιση της ομάδας ήταν το κερασάκι στην τούρτα της μιζέριας του Δικεφάλου. Μια μιζέρια που μετράει πλέον, πολλούς μήνες. Χρόνια.
Σίγουρα υπάρχουν πολλά να πει κανείς για το παιχνίδι του Κισινάου. Στον αγωνιστικό τομέα, πάντα για μια ήττα υπάρχουν πολλές εξηγήσεις. Κακές επιλογές του προπονητή εξ αρχής, ακολουθήθηκαν από ακόμα χειρότερες αλλαγές. Κακές παρουσίες παικτών, αντικαταστάθηκαν από την κούραση που φυσιολογικά ήρθε από ένα σημείο κι έπειτα.
Κι αν σε όλα αυτά προσθέσουμε την έλλειψη επιλογών στον πάγκο, μια δόση... ατυχίας στη ροή του ματς αλλά και το γεγονός ότι ήταν το πρώτο επίσημο παιχνίδι του ΠΑΟΚ, τότε το γλυκό «δένει».
Σίγουρα υπάρχει η πίστη και η προσμονή πως η πρόκριση θα έρθει, την άλλη εβδομάδα στην Τούμπα. Δεν προκάλεσαν φόβο οι αντίπαλοι.
Φόβο όμως μου προκαλούν αυτά που κάνει ο ίδιος ο ΠΑΟΚ στον εαυτό του.
Γιατί, δεν είναι δυνατό να προσπαθούμε να βρούμε τους φταίχτες μόνο στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Όλα όσα προκαλούσαν την αντίδραση του κόσμου τόσο καιρό, χτες απλά επιβεβαιώθηκαν μέσα στο γήπεδο. Όλα αυτά που βλέπαμε ως προβλήματα στα φιλικά, τα είδαμε και στο επίσημο.
Γιατί λοιπόν ο ΠΑΟΚ έχει αυτές τις αδυναμίες; Και το κυριότερο, γιατί δεν έγινε καν προσπάθεια να καλυφθούν;
Κι αν ακόμα υπήρχε η πίστη στο υπάρχον ρόστερ, ή απλά η... «κάνουλα» έκλεισε και μεταγραφές δεν γίνονται, γιατί δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να μας το πει;
Δυστυχώς, όσο κι αν το μένος του κόσμου ψάχνει στόχο στα πρόσωπα των παικτών για να ξεσπάσει, το πρόβλημα είναι αλλού. Μπορεί το «δοκάρι και έξω» να είναι η αφορμή, αλλά τα αίτια είναι αλλού.
Δυστυχώς στον ΠΑΟΚ, οι... άμπαλοι, δεν είναι οι παίκτες. Πιθανώς να μην είναι καν οι προπονητές (αν και η ευθύνη Αναστασιάδη είναι ακέραια εφ όσον μονίμως υποστηρίζει πως η υπάρχουσα ομάδα είναι μια χαρά).
Σίγουρα όμως το πρόβλημα για τη δημιουργία όλης αυτής της μίζερης κατάστασης, εστιάζεται αλλού. Πλέον, ακόμα και μέσα από την ίδια την ομάδα, εκφράζεται η απορία «μα γιατί δεν μιλάμε;». Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ο ΠΑΟΚ έφτασε τέλη Αυγούστου κι ακόμα δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα αν ο Αναστασιάδης δεν θέλει παίκτες ή η διοίκηση δεν αγοράζει!
Αν όλα αυτά είχαν προβλεφθεί, αν υπήρχε η στοιχειώδης ενημέρωση του κοινού ως προς τα πλάνα του ΠΑΟΚ, τότε ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Να ξέραμε τουλάχιστον ΤΙ προσπαθούμε να πετύχουμε.
Μια οικονομική εξισορρόπηση για τα περυσινά... σπασμένα; Δεκτόν
Μια κόντρα με το κύκλωμα των μάνατζερ που φουσκώνει τις τιμές ύποπτα; Τόσο το καλύτερο.
Δυστυχώς, τώρα ακόμα και ο... Ροναλντίνιο να έρθει, κανείς δεν θα πιστεύει τίποτα. Γιατί όλοι θεωρούν πως οι κινήσεις θα γίνουν λόγω ήττας στο Κισινάου. Θα θεωρηθεί πως οι υπεύθυνοι ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΘΗΚΑΝ από τη γύμνια της ομάδας και τρέχουν να συμμαζέψουν την κατάσταση.
Αυτή καθεαυτή η έλλειψη καθαρού πλάνου, έχει εγκαταστήσει την καχυποψία, τη μιζέρια και τη δυσπιστία στο κοινό και κατ επέκταση και μέσα στην ομάδα. Οποιαδήποτε λοιπόν ατυχία στα επόμενα ματς, απλά θα κολλάει το καράβι πιο βαθιά στη λάσπη.
Κύριοι, μετά από μήνες που το φωνάζουμε , ήρθε η ώρα των πράξεων. Βρείτε λύση, ή αναλάβετε τις ευθύνες σας.