Για να είμαστε το Μάιο καλά...

Λίγες βραδιές πιο πίσω, στην ευρωπαϊκή σκηνή, ο ΠΑΟΚ φρόντιζε για το πρεστίζ του, κερδίζοντας την πρόσεξη του ευρωπαϊκού κοινού με το επιβλητικό 6-1 επί της, άσημης στο διάβα του, Ντιναμό Μίνσκ. Τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά, μήνας Σεπτέμβριος ακόμη και δεν έχει κλείσει. Οι κακές οι γλώσσες βάζουν οικειοθελώς πιπέρι στο στόμα κι από πλεκτάνη πλέκουν, πλέον, το εγκώμιο αυτού του παλιομοδίτη, "τρελού" και γραφικού τύπου. Τούμπα, στη κυριολεξία.

Δεν ξέρω αν το Μάιο θα είμαστε καλά. Ξέρω πως, ήδη, δείχνουμε καλύτερα. Κατά τι υγιέστεροι. Πρώτα απ' όλα, χαίρομαι που δεν ακούω, δε βλέπω, δε μυρίζω ρωσικό μπαρούτι. Ο Σαββίδης δεν μιλάει πια. Και αυτό είναι μία επιτυχία. Στην απερχόμενη διετία, ζήσαμε σουρεαλιστικές στιγμές, ενδεικτικό ανοργανωσιάς του αγωνιστικού τμήματος, προϊόντος του διοικητικού. Και το αγωνιστικό, πλέον, είναι ανεξάρτητο του διοικητικού. Είναι βασικό. Οι σχέσεις παρεμβατικότητας της διοίκησης στο αγωνιστικό περιορίζονται στον τρόπο καταβολής του μηνιάτικου, όπως ορίζει η εργασιακή σχέση, δηλαδή.

Η σύγκριση Στέφενς-Αναστασιάδη, αλλά και του περσινού ρόστερ με το φετινό, είναι αδόκιμη και άτοπη. Μου αρέσει, άλλωστε, που ο τωρινός προπονητής έκοψε ευθύς εξ αρχής την καραμέλα των δικαιολογιών. Την περασμένη σεζόν ο ΠΑΟΚ έχτισε ένα κάστρο στην άμμο και το οικοδόμημά του βρέθηκε προ των ευθυνών του πολύ πριν το Μάιο. Ακριβό ρόστερ, προπονητής-όνομα με μεγάλη τεχνογνωσία, αλλά, δυστυχώς, με έλειψη τεχνοτροπίας, κλίμα πυρηνικό εσω-αγωνιστικά και εξω-αγωνιστικά, μέλλον θολό και βραχύ. Κάτι άλλαξε, όμως.

Ο τύπος που κρατάει τα κομποσκίνια κι επικαλείται καταχρηστικά, ιδιοτελώς και με γραφικότητα την Παναγιά ξέρει que est-ce que c'est ΠΑΟΚ. Ξέχωρα, πως δεν είναι και χτεσινός στο κουρμπέτι. Είναι ξεροκέφαλος, ισχυρογνώμων, χαμηλο-μπαλίτης ό,τι χρειάζεται, δηλαδή, αυτή η ομάδα που ψήλωσε ξαφνικά. Ο Αναστασιάδης δεν πουλάει φούμαρα στον Τύπο ή στους παίκτες του. Φαίνεται κουλ στην press conference, αλλά το πρωί στην προπόνηση πάλι χαμηλά τη μπάλα θα κρατάει. Σαν γνήσιος ποιμένας. Αυτή είναι η δουλειά του. Και το κυριότερο, ξέρει το μηχανισμό που λειτουργεί γύρω και μέσα στον ΠΑΟΚ.

Τα πρώτα δείγματα γραφής είναι αρκετά καλά. Η ομάδα λειτουργεί επιτέλους ως Ομάδα. Αυτό το τετριμμένο "όλοι για ένα και ένας για όλους". Old-fashion, αλλά η πετυχημένη πεπατημένη που δένει πάντα το γλυκό. Η ομάδα έχει αρχές στο παιχνίδι της, έχει πάθος, δυναμισμό και αθλητικό τσαμπουκά, ενώ σε καμία περίπτωση δεν παρουσιάζει τον περσινό κομπασμό, αυτήν την ενοχλητική υπεροψία, την "ανωτερίλα", τον κομπλεξισμό. Δεν υποτιμάει τον αντίπαλο, ας θεωρήσουμε δεδομένο πως το επίπεδο του πρωταθλήματος συνολικά είναι χαμηλό. Ναι, υστερεί σε μονάδες, σε ποιότητα. Είναι, όμως, τίμια, εργατική και ξέρει τι ζητάει όταν μπαίνει στο γήπεδο. Είναι βασικό. Δεν μπερδεύεται, έχει στόχο στο παιχνίδι της και προσπαθεί να καλύψει τις αδυναμίες της. Στο χθεσινό παιχνίδι, έβγαλε κούραση, δεν ήταν καθόλου παραγωγική στο β' μέρος, είχε προβλήματα στην ανάπτυξη. Είχε, όμως, το σκεπτικό του ότι απόψε πρέπει να κερδίσω. Χτίζεις μία ομάδα με μέταλλο, όταν της μαθαίνεις να νικάει και στην κακή της μέρα. Και στην μη παραγωγική της μέρα.

Κλείνοντας, η "δουλειά" το καλοκαίρι έβγαζε ρίσκο. Πολλά "στοιχήματα" που σιγά-σιγά κάνουν απόσβεση. Και το κυριότερο, σε αυτό το ρόστερ, όλοι οι παίκτες είναι χρήσιμοι στα μάτια του προπονητή. Χτίζεται μία σχέση εμπιστοσύνης. Βέβαια, όταν έρθουν οι πρώτες "στραβές", γιατί δεν ήρθαν ακόμα, τότε θα φανεί η ομάδα. Γιατί, οι μεγάλες ομάδες φαίνονται στον τρόπο που διαχειρίζονται τις κρίσεις τους, την πίεση, την ήττα. Τότε, θα φανεί αν ο "παλιομοδίτης" ξέρει τη δουλειά του κι εκσυγχρονίζεται με αυτή. Τότε, θα φανεί αν η ομάδα αυτή έχει χαρακτήρα. Και το κοινό, από κοντά. Με ψυχραιμία και παλμό. Γιατί, ο μήνας Σεπτέμβριος δεν ενδείκνυται για συμπεράσματα. Ο μήνας Μάιος δείξει αν θα είμαστε καλά.

ΥΓ.1. ΑΕΚ, Μαρούσι, Ηρακλής, Πανελλήνιος, Σπόρτινγκ...και ο ιστορικός Πανιώνιος. Δυστυχώς, το ελληνικό μπάσκετ ζει και αναπνέει μόνο για τη κόντρα του αλληλοσπαραγμού και της μιζέριας, Γιαννακόπουλοι-Αγγελόπουλοι. Όπου ο φτωχός κι η μοίρα του.

ΥΓ.2. Σεβασμό στον αρχιτέκτονα Σούλη Μαρκόπουλο και σε ανθρώπους που συνεχίζουν να αγαπάνε την ιδέα του μπασκετικού ΠΑΟΚ (Μπάνε-Μάτζικ-Τέλης). Δίχως, την όρεξη και τη διάθεση αυτών, η κατάληξη της ομάδας θα συνακολουθούσε τους "κρεμασμένους".

ΥΓ.3. Δεν περιμένω από Σκωτζέζο την κάθαρση...

The Outlaw