Αγάπη αληθινή ή συμβατική...;

Πολύς ντόρος και μεγάλη αναφορά γίνεται για τη στάση που κρατάει ο καθένας μας απέναντι στην ομάδα μας, ανεξαρτήτως τμήματος και πως βρίσκει τρόπο να επιβραβεύει ή όχι την προσπάθεια που γίνεται φέτος στον ΠΑΟΚ.

Ξεκινώντας την κουβέντα μας θα ήθελα να τονίσω ότι δεν με αφορά αν κάποιος είναι μεμονωμένος ή οργανωμένος για αποφυγή παρεξηγήσεων προς πάσα κατεύθυνση. Το πρόβλημά μου και οι ενστάσεις μου αφορούν όλο το λαό του ΠΑΟΚ, όπου και αν βρίσκεται αυτός. Με άλλα λόγια, γιατί θα πρέπει να περιμένω το ντέρμπυ για να ανηφορίσω στην Τούμπα αδέλφια; Γιατί ο ΠΑΟΚ μου αποκτά αξία και δίνει κίνητρο σε κάποιους μόνο όταν θα παίξω με φιορεντίνα και όχι με τον πλατανιά ή αντίστοιχα θα πρέπει να παίξω στην Πυλαία με το βάζελο για να μαζευτούμε 4-5 χιλιάδες οπαδοί;

Σίγουρα οι εποχές και οι προτεραιότητες είναι άλλες και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε την οικονομική κρίση που περνά η χώρα μας και τα προβλήματα που ταλανίζουν καθημερινώς τη ζωή μας. Μέχρι εδώ είναι απόλυτα δικαιολογημένη η απουσία κάποιας μερίδας οπαδών που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο βαρύ οικονομικό φορτίο της καθημερινότητας. Το ζήτημα όμως αποκτά άλλη διάσταση όταν παρατηρούμε φαινόμενα διάσπασης του κόσμου σε άλλους χώρους για να δούνε ματς, πληρώνοντας πάλι.

Οι καφετέριες γεμίζουν την ώρα διεξαγωγής του ματς και ο ΠΑΟΚτσης λείπει από το γήπεδο. Τη μέρα που γιορτάζουμε στην Τούμπα μας με όλα τα αδέλφια παρέα, εσύ και εγώ πάμε στην καφετέρια για να δούμε ΠΑΟΚ με αλλόθρησκους. Είμαστε σοβαροί ρε μάγκες; Και μην ακούσω δικαιολογίες του τύπου μα ο καφές έχει 2 ευρώ και το γήπεδο θέλει 10 γιατί ξέρω ότι λίγοι μένουν στον έναν καφέ ή στη μια μπύρα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αν είναι κάτι για το οποίο ξεχωρίζει ο ΠΑΟΚτσης είναι γιατί ξέρει να γουστάρει στο γήπεδο, γουστάρει τη ρετσίνα του πριν το ματς, θα φάει θα πιει, θα κάνει το χαβαλέ του και θα ξεκινήσει μαζί με τα άλλα αδέλφια για το γήπεδο. Όχι ότι αυτό δε συμβαίνει αλλά γιατί να λείπουμε οι υπόλοιποι από το γήπεδο;

Είναι δυνατόν να είμαι 10 λεπτά από το γήπεδο και να μη σηκώνομαι να πάρω το κασκολάκι μου και να ανηφορίσω για Τούμπα ή παλατάκι; Θεωρώ ότι η επαρχία δίνει πολύ περισσότερα στον ΠΑΟΚ μας παρά η ίδια του η πόλη. Ως πότε θα συμβαίνει αυτό περήφανε λαέ του ΠΑΟΚ; Δηλαδή είμαι μάγκας και στέλνω 5.000 κόσμο στην Ιταλία και δεν μπορώ να γεμίσω το παλατάκι μια φορά στις 15; Και να πω ότι τα τμήματά μας δεν πάνε καλά...

Τι άλλο περιμένουμε για να αγαπήσουμε ουσιαστικά την ομάδα μας; Μας χαρίζει πολλά το να μιλάμε και να επικαλούμαστε συνέχεια τον ΠΑΟΚ. Αυτό όμως δε δείχνει αγάπη ουσιαστική αλλά μια μεσοβέζικη συμβατική λύση η οποία πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Οι ομάδες μας δείχνουν ένα ιδιαίτερα σοβαρό πρόσωπο τη φετινή χρονιά και είναι πρωταγωνίστριες σχεδόν σε όλα τα τμήματα, ιδιαίτερα στα λαοφιλή (ποδόσφαιρο, μπάσκετ) όπου βρίσκονται στην πρώτη θέση.

Ας αφήσουμε στην άκρη τις διαφωνίες μεταξύ μας, τα γεγονότα και τις καταστάσεις που μπορεί να μας απομακρύνουν από το γήπεδο και ας ωθήσουμε την ομάδα μας στην κορυφή. Όλοι μπορούμε να βρίσκουμε μία πρόφαση για να μην δίνουμε το παρόν στο γήπεδο π.χ. εγώ δε γουστάρω τον Άγγελο, δε θέλω να βλέπω το σάλπι δεξί εξτρέμ, αλλά τα θεωρώ πολύ μικρά για να με απομακρύνουν από την Τούμπα. Η ομάδα μας κάνει μεγάλη προσπάθεια και το κυριότερο αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, διότι απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό από παιδιά του φυτωρίου της. Αυτή η προσπάθεια οφείλεται να υπερασπισθεί με νύχια και με δόντια από εσένα εμένα και από όλους.

Ο ΠΑΟΚ μας χρειάζεται όλους δίπλα του όχι μόνο στον τελικό, ούτε μόνο στο ντέρμπυ της αγωνιστικής αλλά σε μόνιμη βάση. Ας ξεκαθαρίσει ο καθένας στο μυαλό του τι θέλει από τον ΠΑΟΚ και ας πράξει με το χέρι στην καρδιά. Είμαι σίγουρος ότι τότε ο ΠΑΟΚ θα έχει πετύχει το στόχο του.

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που μου έζησα προσωπικά όταν βρέθηκα στο εξωτερικό σε άλλη ήπειρο ανήμερα του ματς με τη φιορεντίνα. Μεσημεριανή ώρα ήταν, οι περισσότεροι δούλευαν και εν τέλει βρεθήκαμε με κάποια μέλη του Paokmania για να δούμε το ματς. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι δεν υπάρχει το συναίσθημα που ζούνε αυτοί οι άνθρωποι βλέποντας τον ΠΑΟΚ να αγωνίζεται. Δεν υπάρχουν δουλειές, κατεβασμένα κινητά η προσοχή στον ΠΑΟΚ και τίποτα άλλο. Αυτό είναι αγάπη αληθινή. Μπορούνε και το κάνουνε... Για το πόσες φορές άκουσα «αχ να ήμουνα μέσα τώρα». Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα.

Παράδειγμα προς μίμηση η αντιμετώπιση όλων όσων είναι μακριά του ΠΑΟΚ. Ελπίζω να δείξουμε το ίδιο πρόσωπο όσοι είμαστε και κοντά, αρχής γενομένης από την Κυριακή. Εδώ θα είμαστε ξανά σε λίγο καιρό για να τα ξαναπούμε.

Ως τότε καλά να είμαστε και μην ξεχνάτε:

ΠΑΟΚ εδώ ΠΑΟΚ εκεί ΠΑΟΚ θα είμαι μια ζωή...
Για τον δικέφαλο αετό και τον τρελό σου το λαό...