Bring back that lovin’ feeling

Ένα καλό δεκάλεπτο. Τόσο μπορεί να βγεί και να παίξει αυτή η ομάδα. Το πρώτο δεκάλεπτο φυσικά, όταν το μυαλό είναι ακόμα καθαρό και ακάματο, όταν οι ανάσες βγαίνουν άκοπα. Όταν ο αντίπαλος μάς διαβάζει, όταν η κούραση αρχίζει και βγαίνει σιγά-σιγά στο παρκέ, ειδικά για τον Σόφο που από τα συνήθη του 15 λεπτά έχει πάει σχεδόν στο διπλάσιο χρόνο, τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους. Ο αντίπαλος μόνον αλλάζει, θα έλεγα ότι ούτε καν η δυναμικότητά του δεν παίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο. Απλά η φανέλα κάποιες φορές (και σχεδόν πάντα πολύ-πολύ δύσκολα) κερδίζει.

Ένα ελαφρυντικό μπορεί μόνον να γίνει αποδεκτό: να θεωρήσουμε ότι με την έλευση Σόφο όλη η στρατηγική μας στην επίθεση έχει αλλάξει ριζικά με συνέπεια η ομάδα να μοιάζει σε αγωνιστική ετοιμότητα σαν να είναι 3 Σεπτέβρη. Ας δούμε λοιπόν τα ματς μέχρι τις 28/12 ως φιλικά προετοιμασίας. Αρκεί να είναι ο Σόφο κανονικά στο ματς με τον Φάρο στο Κερατσίνι...

Προ Σόφο, η ομάδα είχε στήσει ένα παιχνίδι με βάση το pick@roll και το high-low, εκμεταλλευόμενη την ύπαρξη 2 mobile ψηλών στο post μας (με ταυτόχρονη απουσία post-up παιχνιδιού). Βασιζόταν στο γρήγορο διάβασμα και την άμεση και αποφασιστική εκτέλεση (με aggressiveness) από πολλούς παίκτες του ρόστερ: πρακτικά όποιος διάβαζε λάθος αλλαγή ή γενικά αντιμετώπιση στο pick των αντιπάλων ή miss-match (στα πόδια ή στο ύψος) το μπουμπούνιζε είτε έξω από τα 6 και 75 είτε από midrange απόσταση. Το spacing ήταν υποφερτό και αν η ομάδα έκανε καλύτερα screens και ήταν πιο κινητική, θα τρέχαμε μια επίθεση των 85 πόντων εύκολα σχεδόν σε κάθε μάτς. Στην άμυνα, ουδέν σχόλιο.

Στην εποχή του Σόφο πάμε να αλλάξουμε αρκετά το παιχνίδι μας στηριζόμενοι στο παιχνίδι πλάτης του. Μέχρι να περάσουμε σωστά (με σωστή γωνία πάσας, σωστή στιγμή και σωστό χώρο) τη μπάλα στον Σόφο και να έχουμε σωστό spacing ώστε να του δώσουμε χώρο κίνησης (αυτό το κάνουμε καλά ομολογώ) αλλά και να εκμεταλλευτούμε τα double teams επάνω του θα περάσει καιρός. Πρέπει επίσης να δουλέψουμε την ταχύτητα της πάσας μας και να μεταφέρουμε πιο γρήγορα τη μπάλα από την strong στην weak side και να βγάλουμε αμαρκάριστα σουτ. Στην άμυνα τα πράγματα έχουν βελτιωθεί σίγουρα (με πολλά κλεψίματα σήμερα από τους κοντούς αλλά και καλά heads out από τον Σόφο) αλλά στον τομέα των rebounds ή γενικά στην άμυνα ψηλά, ο βαθμός ετοιμότητάς μας είναι κάτω του μηδενός.

Κόουτς, όλα αυτά που περιγράφω είναι δική σου επιλογή. Εσύ επέλεξες να μην πάρεις ψηλό γιατί περίμενες τον Langford, εσύ επέλεξες να πάρεις τον βαρύ Σόφο με ημερομηνία λήξης (?) και τον βάζεις να παίζει σε χρόνους εξαντλητικούς για το κορμί και το μυαλό του, εσύ επέλεξες να πάρεις άσσο τον Hatcher που σήμερα κουτούλησε τουλάχιστον 2 φορές σε αιφνιδιασμό επάνω σε αντίπαλο και έχασε τη μπάλα (ξαναλέω σε αιφνιδιασμό, ξαναλέω αμερικανός κοντός σε αιφνιδιασμό), εσύ επέλεξες να πάρεις τον Tepic για άσσο και μετά από 7-8 αγώνες δεν τον βάζεις στον άσσο ούτε για ΜΙΑ επίθεση, εσύ επέλεξες να δίνεις σούτ στον Βασιλειάδη μετά από περιστροφή χωρίς μισό down ή up screen (!!!), εσύ επέλεξες τον Uros για combo και αυτός πρέπει να χει συμπληρώσει 2-3 ματς που δεν έχει δημιουργήσει ούτε ΦΑΣΗ από ντρίμπλα, εσύ επέλεξες τον Μάρκοβιτς που σε κάποιες φάσεις στο Post θυμίζει τεχνική Balaban γαρνιρισμένη με αποφασιστικότητα Νίκου Καλλέ. Εσύ πρέπει να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα και να προχωρήσεις σε βαθείς αλλαγές. Εσύ μόνον μπορείς να μας φέρεις πίσω εκείνο το συναίσθημα.

Βring back that lovin' feeling, 'cause it's gone, and I can't go on, noooo...

PS: Δεν μπορώ να πώ ότι δεν ζήλεψα την ομάδα της Ζενίτ. Ομάδα με 8-9 Ρώσους στην πλειοψηφία κάτω των 25, πλαισιωμένους από 2 αστέρες αμερικανούς και έναν 23χρονο Λετονό θρασύτατο μαχητή. Γρήγορη επίθεση, κλασσική Eremin-style θα έλεγα (που είναι και ο τεχνικός δ/ντής της ομάδας δίπλα στον κοουτς Καράσεφ), με πολλά σκρην παντού και σε κάθε στιγμή, συνεχή κίνηση και περιστροφή των παικτών, γρήγορες πάσες και τρομερή αποφασιστικότητα στο σουτ.