ΠΑΟΚΤΣΗ... Ξύπνα!

Και σαν ΠΑΟΚ, με ένα μεγαλομέτοχο που είναι αν μη τι άλλο... θρήσκος, που έχει σαν σήμα του το Δικέφαλο Αετό με τα κλειστά φτερά, θλιμμένο σύμβολο της χαμένης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του Παγκόσμιου Ελληνισμού και Χριστιανισμού, ίσως είναι μια καλή ημέρα να ανοίξουμε λίγο το μυαλό μας και να δεχτούμε το φώς...

Πριν από τρία περίπου χρόνια ήρθε η ελπίδα. Όχι ελπίδα γιατί βρήκαμε κάποιον «ποδοσφαιράνθρωπο» που θα μας φτιάξει «ομαδάρα», όχι ελπίδα γιατί βρήκαμε κάποιον διευθυντή που θα στρώσει τα προβλήματα της «εταιρείας», αλλά ελπίδα γιατί –επιτέλους- ο ΠΑΟΚ θα είχε αυτό που του έλειπε για χρόνια. Οικονομική σταθερότητα. Φώς στο τούνελ.

Μα φέρνει όμως το χρήμα την ευτυχία; ΟΧΙ. Και για αυτό, όταν δίνουμε τις ευχές μας, λέμε πάνω από όλα, υγεία.

Υ Γ Ε Ι Α.

Τρία σχεδόν χρόνια μετά και ακόμα αναζητούμε την υγεία μας, ακόμα αδειάζουμε τα ποτήρια μας με ένα μακρόσυρτο «αχχχχχχ ρε ΠΑΟΚ» να το συνοδεύει, ακόμα αναμένουμε να δούμε το φως το αληθινό...

Δοκιμάσαμε τα πάντα, Επώνυμους, ανώνυμους, ΠΑΟΚτσήδες, Βόρειους και Νότιους, με dna και χωρίς... Αλλά χαΐρι δεν είδαμε... ο ίδιος πόνος, ο ίδιος καημός, η ίδια αγωνία για το αύριο...

Γιατί; Γιατί ακόμα να τρώγομαι με τα ρούχα μου; Γιατί ακόμα να σκίζω τις σάρκες μου; Γιατί;

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΑΡΝΑΚΙ που ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι κρέμομαι από το ποδαράκι μου. Γιατί ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι θα δεχτώ ότι μου πουν, ότι ΕΝΤΕΧΝΑ και ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΑ μου πλασάρουν. Γιατί ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι θα μου σπείρουν τη διχόνοια, θα με οδηγήσουν ξανά στο γκρεμό. ΑΛΛΑ ΟΧΙ. Έχω φωνή. Έχω πυγμή... είμαι αυτό που μου έμαθαν ότι είναι ο ΠΑΟΚ...

Περηφάνια, Αντίσταση, Όνειρο, Κατάκτηση.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα στη Τούμπα, στο ΝΑΟ... 14 χρονών παιδαρέλι, κοπάνα από το σχολειό, λεωφορείο από τη Βέροια να παω Θεσ/νίκη να δω αγώνα. Αδιάφορο ματς, χωρίς «ουσία», χωρίς «βαθμολογικό ενδιαφέρον». Και μπαίνω στη Τούμπα. ΣΤΗ ΓΕΜΑΤΗ Τούμπα...

Ο κολλητός μου, ο κουμπάρος μου πλέον ο Στράτος, γύρισε τότε και δείχνοντας μου τη γεμάτη Τούμπα μου είπε μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ κουβέντα : «Να ξέρεις, αυτός... είναι ο ΠΑΟΚ». Αυτό που βλέπεις, ο κόσμος που γεμίζει ένα γήπεδο μόνο και μόνο με κίνητρο την ΑΓΑΠΗ. Ούτε γιατί ξέρει, ούτε γιατί αναμένει, ούτε γιατί απαιτεί, ούτε γιατί υπάρχει κάποια «ανάγκη». ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΕΙ. Και αυτό κάνει τον ΠΑΟΚ να ξεχωρίζει.

Και πονάω. Όσο βλέπω αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια, πονάει η ψυχούλα μου, υποφέρει η καρδούλα μου. Δεν θα ρωτήσω που πήγε η καυλα. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με δεκάδες περισσότερα προβλήματα από ότι στο παρελθόν. Η ζωή δεν έγινε πιο εύκολη, έγινε πιο δύσκολη και θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη.

ΑΛΛΑ...

Η ουσία, παραμένει μια. Όταν ΑΓΑΠΑΣ, κανένας πόνος δεν είναι αρκετός ώστε να σε κρατήσει μακριά από την αγάπη σου. Κανένα όριο δεν είναι ανυπέρβλητο.

Κανένα πρόβλημα δεν είναι χωρίς λύση. Θέλετε τη λύση στο «πρόβλημα» του ΠΑΟΚ; Είναι απλή. Είναι πολύ πιο απλή από ότι τη φανταζόμαστε...

Την επόμενη Κυριακή που παίζουμε με τον ΠΑΣ Γιάννενα, κανονίστε την παρέα, γεμίστε το ρεζερβουαρ και περάστε τις πύλες της Τούμπας. Ότι και να γίνει σήμερα στη Καλλονή. Χάσουμε, Κερδίσουμε.

Αυτή, είναι η μια και μοναδική λύση. ΌΛΑ τα άλλα, είναι ΆΛΛΑ λόγια να αγαπιόμαστε. ΑΓΑΠΑΣ; Θα στηρίξεις μέχρι θανάτου. Μέχρι να αφήσεις τη ζωή σου σε ένα πέταλο.

Και ας στεναχωρηθείς, ας μην πετύχει η ομάδα το σκοπό της. ΟΛΑ είναι μέσα στο πρόγραμμα. Κανένας δεν βρήκε την ευτυχία χωρίς να γευτεί πρώτα τη πίκρα...

Και σίγουρα, αυτό θα είναι η καλύτερη απάντηση στον ΣΤΡΑΤΟ ΑΡΔογράφων που θέλουν να κάνουν το κομμάτι τους. Που δεν ζουν ΓΙΑ τον ΠΑΟΚ, αλλά ζουν ΑΠΟ τον ΠΑΟΚ. Και εκεί είναι η ειδοποιός διαφορά μας. Και άσε τους μετά να σκούζουν και να ωρύονται περί συστημάτων, παιχτών, προπονητών και διοικούντων... άσε τους να πετούν το δηλητήριο τους ανάλογα ποιον «συμπαθούν» και ποιον όχι...

Γέμισε ρε %$#^&%#$ το γήπεδο, κάνε ένα ΕΛΑΧΙΣΤΟ κόπο. Τρείς η ώρα είναι το ματς. Ξύπνα, φτιάξε το καφεδάκι σου, αχτύπητο, σκέτο, γλυκό, βαρύ, όπως γουστάρεις... και ξεκίνα. Ξεκίνα με όχημα την ελπίδα. Με βενζίνη την ΑΓΑΠΗ. Αυτή αρκεί.

Νομίζεις ότι όταν το άλλο το παλτό σου έλεγε να του δώσεις ένα μοχλό για να κινήσει τη γη, πίστευε ότι θα το κάνει; ΟΧΙ. Αλλά ήξερε ότι αξίζει την προσπάθεια. Και πραγματικά, πέρα από όλα τα άλλα, ο φετινός τουλάχιστον ΠΑΟΚ, αξίζει την προσπάθεια. Αξίζει την υπομονή μας, αξίζει την στήριξη μας, μα πάνω από όλα, αξίζει να του ξαναδώσουμε την αγάπη μας.

Και αυτή η αγάπη, θα είναι η καλύτερη απάντηση σε όλο το ορυμαγδό δημοσιευμάτων που ζούμε τις τελευταίες ημέρες. ΘΑ ΒΟΥΛΩΣΕΙ ΣΤΟΜΑΤΑ. Μα κυρίως, ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΕΛΠΙΔΑ.

Θέλουμε να δούμε ένα ΠΑΟΚ Υγιή; Θέλουμε να δούμε ένα ΠΑΟΚ που να μας γεμίζει ελπίδα για το αύριο; Η λύση είναι μια. Να πάμε να τον δούμε ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ. Να καταλάβει και ο τελευταίος άνθρωπος σε αυτή τη γη, ότι η ομάδα ΜΑΣ, είναι υπό την προστασία ΜΑΣ και κανένας, μα κανένας, δεν μπορεί να πληγώσει αυτό που ΑΓΑΠΑΜΕ.

«Αυτός, είναι ο ΠΑΟΚ». Κατάλαβε το, νιώσε το, ντύσου και ξεκίνα για τη Τούμπα. Κόψε τον πρόλογο, κόψε τα «αλλά», βάλε τα ασπρόμαυρα και ξεκίνα.
Μια πρόταση που μου έμεινε στο μυαλό από τα εφηβικά χρόνια της «επανάστασης» ήταν η παρακάτω:

Όνειρο, δεν είναι κάτι το φανταστικό. Όνειρο, είναι αυτό που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα. Για αυτό, αν θέλεις να ονειρεύεσαι, ΞΥΠΝΑ!

Οπότε, ΠΑΟΚΤΣΗ... ΞΎΠΝΑ! Η δύναμη σου, μπορεί να κινήσει τη γη. Να το σκεφτείς. Να το πιστέψεις. Να το κάνεις...