Η αδόκιμη σύγκριση

Μετά την περσινή σαρωτική σεζόν άπαντες περίμεναν τη φετινή για να ζήσουν ανάλογες στιγμές. Το καλοκαίρι όμως, έγιναν πολλά, πάρα πολλά, με συνέπεια η επιτυχημένη περσινή συνταγή τεχνικής ηγεσίας και παικτών ν' αλλοιωθεί. Οι δικαιολογίες πολλές για αυτό που συνέβη, η αλήθεια μια: Συνέβη. Μάλλον αθόρυβα για τους περισσότερους άλλαξαν τα πάντα και σε διοικητικό επίπεδο, με την έλευση του κ. Τσαλόπουλου και την ανάγκη εύρεσης οικονομικών πόρων για τη στήριξη των περσινών νταμπλούχων, αφού τα έσοδα από τον κόσμο και τα εισιτήρια κυμάνθηκαν στα ίδια επίπεδα με τις προηγούμενες σεζόν και τους κλασικούς . ρομαντικούς που υποστηρίζουν αυτά τα τμήματα του συλλόγου, τα όχι και τόσο προβεβλημένα μέχρι να προκύψουν επιτυχίες και να τα θυμηθούν όλοι.

Ο Ερασιτέχνης, η νέα διοίκηση της ομάδας, ο - συνήθης - αφανής υποστηρικτής κ. Αμοιρίδης κι άλλοι, ξεκίνησαν μια νέα προσπάθεια, επαναφέροντας τον κ. Καλμαζίδη στην τεχνική ηγεσία, προχώρησαν σε διορθωτικές κινήσεις φτιάχνοντας ουσιαστικά μια νέα ομάδα εν μέσω σεζόν που ήθελε το χρόνο της για να αποκτήσει ομοιογένεια. Και βήμα - βήμα, μέσα κι από τα φυσιολογικά λάθη, που συμβαίνουν σε όλες τις ομάδες, έφτασαν μέχρι το τέλος και πανηγύρισαν το δεύτερο διαδοχικό πρωτάθλημα στην ιστορία τους. Εγιναν η πρώτη ομάδα στην ιστορία που τερμάτισε στην τέταρτη θέση της κανονικής περιόδου κι έφτασε μέχρι την κατάκτηση του τίτλου.

Λίγα λεπτά μετά το τέλος του τέταρτου τελικού, πριν καν γίνει η απονομή του πρωταθλήματος, τριγυρνώντας μέσα στον κόσμο ακουγόταν ο ίδιος . ψίθυρος: "Στο ποδόσφαιρο πότε θα πάρουμε μια τέτοια χαρά;". Λογικό κι επόμενο, αν κι υπάρχει μια μικρή ένσταση, στη λογική του ότι πλέον ούτε τη χαρά δεν απολαμβάνει ο κόσμος, αφήνοντας τον εαυτό του να κυριεύεται από στεναχώρια και δυσαρέσκεια. Σημεία των καιρών; Ανθρώπινο; Οπως κι αν δικαιολογηθεί αυτή είναι η πραγματικότητα. Οπως επίσης πως δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση ανάμεσα στα δυο αθλήματα. Είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Πολύ πιο συγκεκριμένο το βόλεϊ, πολύ πιο . απλό σε σχέση με το ποδόσφαιρο, τα οικονομικά μεγέθη, τον αριθμό των εμπλεκομένων και όχι μόνον. Προσοχή, αυτό δεν υποτιμά κάτι, ούτε υπερτιμά κάτι άλλο. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα, μη συγκρίσιμα.

Εντούτοις, υπάρχουν στοιχεία που θα μπορούσαν να αποτελούν και οδηγό για κάθε άλλο άθλημα, όχι μόνον το ποδόσφαιρο αλλά και το μπάσκετ του συλλόγου, που ελέω και των υποχρεώσεών του έφτασε να έχει μικρότερο προϋπολογισμό από το βόλεϊ. Δημιουργία βασικού κορμού που αποδεδειγμένα μπορεί να κάνει τη διαφορά, λίγα αλλά ικανά στελέχη που να έχουν αγαστή συνεργασία κι επικοινωνία, παίκτες Ελληνες και ξένοι, ικανοί να επωμιστούν το βάρος του πρωταθλητισμού και φυσικά στήριξη από τον κόσμο. Μπορεί να μοιάζει . ιδεατό, όμως συνέβη, συμβαίνει και μπορεί να ξανασυμβεί. Μέχρι να γίνει κάτι ανάλογο στα άλλα τμήματα, τουλάχιστον να μπορέσει το βόλεϊ να διαφυλάξει τη δική του αποδεδειγμένα σωστή λειτουργία αποφεύγοντας τα λάθη του περσινού καλοκαιριού.

Κωστής Μπότσαρης