Ο Λέο Μάτος που σίγουρα δεν ξέρεις…

Λίγο έως πολύ το βιογραφικό του είναι γνωστό. Όπου κι αν κλικάρεις μπορείς να βρεις τις ομάδες που έπαιξε, τις συμμετοχές του, τα γκολ του, το βιογραφικό του. Τίποτα από αυτά όμως δεν μπορεί να αποτυπώσει εξ' ολοκλήρου την εικόνα του. Κακά τα ψέματα, ο Λέο Μάτος, παρότι έφτασε με την Ντνίπρο σε ολόκληρο τελικό Europa League είναι σχετικά άγνωστος στο ελληνικό κοινό.

Γι' αυτό και τον αφήνουμε να μιλήσει ο ίδιος για τον εαυτό του. Δόξα τον Θεό οι συνεντεύξεις που έχει δώσει κατά καιρούς στα ουκρανικά Μ.Μ.Ε. είναι... περιβόλι. Γεμάτες ενδιαφέρουσες πληροφορίες που μαρτυρούν ότι ο νέος παίκτης του ΠΑΟΚ δεν είναι ένας Βραζιλιάνος, όπως όλοι οι άλλοι. Το SDNA σταχυολόγησε μερικές από τις πιο αντιπροσωπευτικές του απαντήσεις που μαρτυρούν τι μέρος του λόγου είναι...

- Πώς έμαθε μπάλα αυτός και τι κάνει τους Βραζιλιάνους να ξεχωρίζουν;

«Το πρωί συνήθως έπαιζα ποδόσφαιρο για μία - δύο ώρες, μετά κολύμπι στην παραλία, μετά φαΐ και σχολείο. Μετά από 6 ώρες μάθημα, κατευθείαν στο γυμναστήριο για να παίξω ποδόσφαιρο σάλας, μετά στην ακαδημία της Φλαμένγκο, όπου μπήκα 10 ετών. Τον περισσότερο χρόνο τον έτρωγα στον δρόμο. Από το σχολεί μέχρι το προπονητικό κέντρο της Φλαμένγκο έκανα 2 ώρες και άλλαζα 4 λεωφορεία. Μετά για να παίξω ποδόσφαιρο σάλας άλλα δύο λεωφορεία.

Κάποια στιγμή κατά τις 10-11 το βράδυ επέστρεφα σπίτι για να ξυπνήσω πάλι στις 5 το επόμενο πρωί. Κι αυτό συνεχιζόταν κάθε μέρα. Όταν έγινα λίγο πιο μεγάλος έκοψα το ποδόσφαιρο σάλας και ξεκινήσαμε να παίζουμε σε γήπεδο κανονικών διαστάσεων. Ήμουν τυχερός που δεν ήμουν από φτωχή οικογένεια, ο πατέρας μου είχε ένα μικρό παντοπωλείο, χωρίς όμως να είμαστε και πλούσιοι. Κάθε μέρα οι γονείς μου, μπορούσαν να μου καλύψουν το φαγητό και τις μετακινήσεις μου, που πολλές φορές έφταναν τα 10 δολάρια, χρήματα που δεν μπορούν όλοι να πληρώσουν στην Βραζιλία.

- Ποια είναι η γνώμη του για τις νυχτερινές εξόδους για τις οποίες οι Βραζιλιάνοι έχουν κακή φήμη;

«Όταν ήμουν πιο μικρός, συχνά πήγαινα σε νάιτ-κλαμπ μαζί με φίλους. Εδώ και μερικά χρόνια όμως, αυτό δεν... παίζει! Αν κάποιος με προσκαλέσει σε κάποια γιορτή ευχαρίστως να πάω, αλλά δεν πίνω αλκοόλ, επομένως πολλές φορές δεν νιώθω για το έξω ότι κι αυτοί. Μεγαλώνοντας εκτιμώ πολύ περισσότερο να βγω έξω για να πάω σε κάποια συναυλία, σε κάποιο θέατρο ή τον κινηματογράφο».

- Ποιο είναι το μυστικό φαγητό που τον κάνει να πετάει στο γήπεδο;

«Είναι τα περίφημα φασόλια από την Βραζιλία, τα φεϊζάο. Κανείς Βραζιλιάνος δεν μπορεί να ζήσει δίχως αυτά, το ίδιο κι εγώ. Στην Ουκρανία τα βρίσκω καμιά φορά αλλά σε μικρές ποσότητες. Γι' αυτό εμείς οι Βραζιλιάνοι φέρνουμε τέτοια από την χώρα μας σε δεκάκιλες συσκευασίες. Μου αρέσει επίσης το Βραζιλιάνικο ψωμί.

Έφερα την τελευταία φορά 100 κατεψυγμένες μπαγκέτες, τις οποίες τις ψήνω στο φούρνο. Κάθε φορά που έρχεται να με δει ο αδερφός μου, κάνουμε μπάρμπεικυ. Η γυναίκα μου η Τάμι λέει ότι τρεις ημέρες πριν από κάθε ματς μου μαγειρεύει φεϊζάο, διότι χωρίς αυτά δεν μπορώ να... τραγουδήσω στο γήπεδο. Για μένα τα φεϊζάο, είναι ότι το σπανάκι για τον Ποπάι!»

- Ποιο ήταν το παιχνίδι που δεν πρόκειται να ξεχάσει;

«Θυμάμαι ακόμα τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Παίδων (U-17), που κατακτήσαμε με την Βραζιλία στα γήπεδα της Φινλανδίας. Απέναντι μας ήταν οι Ισπανοί. Τους είχαμε μελετήσει πολύ στο βίντεο, ο καλύτερος τους παίκτης ήταν ο Σεσκ Φάμπρεγας. Εμένα μου είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση ο Χουράδο, αλλά και ο Σίσκο. Κερδίσαμε 1-0 και βγήκαμε Παγκόσμιο Πρωταθλητές, αλλά λίγοι παίκτες από εκείνη την ομάδα έκαναν πολύ σπουδαία καριέρα» (σ.σ. Ο Λέο Μάτος ήταν αναντικατάστατος με 6 ματς σε εκείνη την διοργάνωση, πετυχαίνοντας κι ένα γκολ).

Τελικά είναι μπακ - χαφ - εξτρέμ ή κάτι άλλο;

«Όταν ήρθα στην Τσερνομόρετς, ήμουν αυτό που λέμε φουλ-μπακ. Ωστόσο σε ένα από τα πρώτα μας παιχνίδια ο δεξιός μέσος Ντίμα Γκρίσκο αποβλήθηκε και χρειάστηκε να παίξω πιο μπροστά. Στο πρώτο μου ματς έπαιξα πολύ καλά ως προωθημένος και κερδίσαμε 2-0. Στο επόμενο ματς με την Όμπολον πάλι ήμουν πολύ καλός επιθετικά και ο τότε προπονητής Αντρι Μπαλ κατάλαβε ότι ίσως έπρεπε να με βάλει μόνιμα ως δεξιό μέσο.

Το σχήμα δούλεψε καλά τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα. Μετά το σχήμα έγινε με δύο επιθετικούς και έπαιξα και ως περιφερειακός επιθετικός. Παλιότερα δεν με ενδιέφερε το γκολ. Προτιμούσα μία καλή ασίστ. Σταδιακά άλλαξα λογική και άρχισα να ψάχνω πολύ το γκολ. Φυσικά αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι να κερδίζει η ομάδα. Εγώ πάντως μπορώ να παίξω σε όλη την πτέρυγα, όπου μου ζητηθεί» (σ.σ. στην Ντνίπρο μετά την φυγή του Ιβάν Στρίνιτς για την Νάπολι έπαιξε τον τελευταίο ενάμισι χρόνο κυρίως ως αριστερός μπακ, μολονότι το καλό του πόδι είναι το δεξί).

- Ποιο είναι το μυστικό όπλο στο παιχνίδι του;

«Το μυστικό μου όπλο είναι το παιχνίδι με το κεφάλι, κι αυτό το οφείλω στο ποδοβόλεϊ. Ξεκίνησα να λατρεύω αυτό το σπορ όταν ήμουν 20 ετών και μέσα σε μερικά χρόνια έβαλα αυτό το στοιχείο μέσα στο παιχνίδι μου. Παλιότερα ήμουν κάκιστος στο παιχνίδι ψηλά, κυρίως στο αμυντικό κομμάτι.

Στο ποδοβόλεϊ απαιτείται να έχεις καλή μηχανική στην κεφαλιά και απαιτούνται συνέχεια άλματα. Αυτό με βοήθησε λοιπόν να βελτιώσω το timing μου στον αέρα και να παίρνω καλύτερη θέση, όταν η μπάλα είναι στον αέρα, ειδικά σε φάσεις μέσα στην περιοχή. Πηδάω σε όλες τις φάσεις και όταν βρω μία καλή ευκαιρία προσπαθώ να σκοράρω κιόλας, κάτι που έχω κάνει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια».

- Ποιά είναι η μεγαλύτερη παρανομία που έκανε στο γήπεδο;

«Στο ξεκίνημα της καριέρας μου στην Οδησσό υπάρχει ένα γκολ με την Ταβρία που με κυνηγάει. Συμπτωματικά ήταν το πρώτο μου γκολ με το κλαμπ. Ναι, το έβαλα με το χέρι και το πανηγύρισα κιόλας! Η Τσερνομόρετς ήταν σε δύσκολη βαθμολογική θέση και με αυτό το γκολ κερδίσαμε 1-0! Για να είμαι ειλικρινής έβαλα ένα ακόμα γκολ με το χέρι αρκετά χρόνια αργότερα, αλλά ο διαιτητής με είδε και μου έδειξε κίτρινη κάρτα. Τώρα δεν νομίζω ότι θα το ξαναέκανα».

- Τελικά μήπως δεν είναι Βραζιλιάνος σε ότι αφορά την νοοτροπία στο γήπεδο, αλλά κάτι άλλο;

«Νομίζω ότι έχει να κάνει με τον τρόπο που με μεγάλωσαν οι γονείς μου. Κάποιοι λένε ότι μοιάζω με Γερμανό στην νοοτροπία; Είμαι ένας προσιτός και ήρεμος άνθρωπος, κι όχι όπως λένε για τους Βραζιλιάνους ο άνεμος να τρέχει μες το κεφάλι μου. Το ίδιο και στο ποδόσφαιρο. Αν για παράδειγμα κάνω μία προσποίηση ή ντρίμπλα και περάσω ένα αντίπαλο, προτιμώ να κάνω μία πάσα, κάτι χρήσιμο για την ομάδα, κι όχι να περιμένω να τον ντριμπλάρω ξανά.

Αυτά τα θέλει ο κόσμος, αλλά γίνονται μόνο σε παιχνίδια που κερδίζεις 5-0. Εγώ προτιμώ να είμαι παραγωγικός, κι όχι θεαματικός. Δεν είναι όλοι Βραζιλιάνοι μάγοι με την μπάλα. Δεν είναι δυνατόν όλοι να είναι Πελέ. Λέω για τον εαυτό μου ότι είναι ένας νορμάλ παίκτης, που κάνει αυτό που μπορεί κι όχι αυτό που δεν μπορεί. Προσπαθώ να κάνω την δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ.».

- Συμμετείχε σε «κλίκες» με τους υπόλοιπους Βραζιλιάνους;

«Δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους στην ομάδα ανάλογα με την εθνικότητα. Εντάξει λόγω γλώσσας κάνω περισσότερο παρέα με τους Βραζιλιάνους της ομάδας, αλλά τόσο στην Τσερνομόρετς όσο και στην Ντνίπρο έκανα πολύ παρέα και με Ουκρανούς. Στην Οδησσό ήμουν πολύ κοντά με τον Σέρχι Πολίτο και τον Βάνια Μπόμπκι κι ας απείχαν πολύ από το Βραζιλιάνικο πρότυπο. Είμαι άνθρωπος που δεν κάνει τις παρέες του ανάλογα με το διαβατήριο που έχεις».

- Είναι κατασταλαγμένος στην ζωή του;

«Με την Τάμι ζούμε στην Ουκρανία από το 2010. Εκεί μεγάλωσε η σχέση μας, αφού τους 10 μήνες στον χρόνο έπρεπε να μένουμε στην Ουκρανία. Σιγά - σιγά μάθαμε την γλώσσα και κάναμε πολλούς φίλους στην χώρα. Από τον Σεπτέμβριο του 2013, η γέννηση του γιου μας Ζοάο άλλαξε όλη μας την ζωή».