Ιβάν, πούλα!

Το καταλαβαίνω. Είναι δύσκολο να αποχωρίζεσαι πρόσωπα, πράγματα, αγαθά με τα οποία έχεις μοιραστεί στιγμές. Είναι δύσκολο να δεχθείς την απώλεια αυτών μαζί με τους οποίους έχεις κλάψει, χαρεί, πονέσει, ταξιδέψει, σιχτιρίσει. Είναι σαν να χάνεις κάτι από το μέσα σου. Να αποχωρίζεσαι ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σου. Πονάει αυτό.

Όσο επώδυνο όμως είναι να αποχαιρετάς τους... παιχταράδες σου, άλλο τόσο απαραίτητο είναι σε αυτό το ρημάδι το... modern football. Αντί ο οργανισμός του ΠΑΟΚ να... κλαίει που χάνει τον Ρόμπερτ Μακ και τα 20 περσινά του γκολ, προτιμότερο είναι να αντιλαμβάνεται ότι αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να αλλάξει επίπεδο.

Δεν ξέρω πόσοι το αντιλήφθηκαν, μα τα 3,5 εκατομμύρια ευρώ που θα εισπράξει ο Δικέφαλος του Βορρά από την μεταγραφή του Ρόμπερτ Μακ στην Ζενίτ, καθιστούν τον Σλοβάκο την δεύτερη πιο ακριβή πώληση στην ιστορία του ΠΑΟΚ (!), μετά τα 3,5 + 1 (σε μπόνους) που πήγε η μετακόμιση του Αντελίνο Βιεϊρίνια στην Βόλφσμπουργκ.

Μισό λεπτάκι όμως. Εκείνη η αποχώρηση ήταν όντως επώδυνη. Έγινε με το ζόρι. Με πίεση. Αν η μετοχή του Πορτογάλο δεν κεφαλαιοποιούνταν εκείνο το χειμώνα, ο ΠΑΟΚ θα... έσβηνε, δεν θα έβγαζε την χρονιά. Οι προσφυγές ήταν έτοιμες. Η θηλιά με τα χρέη, ως στον λαιμό. Μαζί του έφυγε για εξοικονόμηση στα μισθολόγια κι ο Πάμπλο Κοντρέρας. Μερικούς μήνες αργότερα ακολούθησε και η περήφανη πώληση του Κώστα Σταφυλίδη, πριν καν αυτός αφήσει το αποτύπωμα του στον σύλλογο.

Τα προηγούμενα ρεκόρ ήταν κι αυτά θλιβερά. Ο Λάζαρος, ο «Σάλπι», ο Μελίσσης, ο Βενετίδης, όλοι έφυγαν εντός συνόρων σχεδόν αναγκαστικά, τότε που ο ΠΑΟΚ έμοιαζε με προπαρασκευαστικό σκαλοπάτι για τις ορέξεις του πάλαι ποτέ ΠΟΚ!

Τότε, ο ΠΑΟΚ πουλούσε για να ζήσει. Για να βγάλει το ξεροκόμματο της επόμενης ημέρας. Τώρα πουλάει από επιλογή. Για να φτιάξει το όνομα του ως... selling club και να μπει σε αυτό το κλειστό ευρωπαϊκό club των ομάδων που μπορού να έχουν μεταξύ τους αλισβερίσια επί ίσοις όροις.

Ο Λούκας, ο Νομπόα, ο Μακ, ακόμα κι Όλσεν που πωλήθηκαν σε λιγότερο από ένα χρόνο, φέροντας χρήματα πίσω στα ταμεία, είναι η καλύτερη διαφήμιση για το όνομα του ΠΑΟΚ, που θα πρέπει να παρακαλά για την αγωνιστική τους ευημερία στα ξένα. Η δική τους επιτυχία θα ανεβάσει την τιμή για τον επόμενο, τον μεθεπόμενο και ούτω καθ' εξής. Έτσι λειτουργεί η πιάτσα.

Τα 3,5 «χαρτιά» του Μακ θα (πρέπει να) είναι η οικονομική αφετηρία στον επόμενο που θα 'ρθει για να ζητήσει παίκτη από τον ΠΑΟΚ. Έτσι (θα πρέπει να) λειτουργούν τα... μαγαζιά, όχι να εξαρτώνται από την τσέπη και την διάθεση του εκάστοτε γαλαντόμου προέδρου, ο οποίος σήμερα δίνει, αύριο δεν δίνει. Γι' αυτό και η πώληση του Σλοβάκου (που στο μυαλό του ήταν φευγάτος εδώ και μήνες) είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι φαίνεται εκ πρώτης ματιάς. Διότι αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνονται το club οι έξω. Κι αυτό το ρημάδι το... reputation (την φήμη, ντε) πολύ δύσκολα το αποκτάς.

Όπως και να το πάρει κανείς, η περίπτωση του Μακ είναι το απόλυτο value for money. Ο Σλοβάκος αποκτήθηκε ως άγνωστος μεταξύ αγνώστων από τον Ζήση Βρύζα μόλις για τρία... κατοστάρικα, έβαλε το κεφάλι κάτω, δούλεψε, πρόσφερε και δρέπει τους καρπούς αυτής της δουλειάς, φέρνοντας πίσω στον σύλλογο πάνω από το δεκαπλάσιο της τιμής που αγοράστηκε! Ο ορισμός της πετυχημένης μεταγραφής! Από την στιγμή που κι ο ίδιος ήθελε να δοκιμάσει κάτι μεγαλύτερο (στα δικά του μάτια) και σίγουρα επικερδέστερο, ο ΠΑΟΚ δεν είχε πια επιλογή. Με το ζόρι τίποτα καλό δεν προκύπτει.

Αν κάποιος παρατηρήσει πολύ ψυχρά και με λεπτομέρειες το επιχειρηματικό μοντέλο του Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια, θα δει ότι το κομβικό σημείο που το κουμπί έκανε κλικ και οι «ερυθρόλευκοι» ξέφυγαν έτη φωτός σε οικονομικό επίπεδο ήταν εκείνη η πώληση του Κώστα Μήτρογλου στην Φούλαμ. Εκείνα τα ζεστά15,2 εκατομμύρια ευρώ των Άγγλων ήταν αυτά που έθεσαν τον πήχη στο «δεκάρικο» που έσκασε αργότερα η Μπενφίκα για τον Ανδρέα Σάμαρη ή στα 6,5 + 6,5 της Ρόμα για τον Κώστα Μανωλά.

Αυτά τα (εκτός προϋπολογισμού) λεφτά βοήθησαν τον Ολυμπιακό να εμπλουτίσει το ρόστερ του, να ψωνίσει καλύτερα, να μεγαλώσει. Μέχρι τότε (την πώληση Μήτρογλου) ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη, ψώνιζε Γκρέκο και Μοντέστο. Από εκεί και μετά, ψώνιζε (τους κάθε) Ρομπέρτο, Ιντέγε, Κασάμι, Μιλιβόγεβιτς έχοντας την άνεση να δίνει cash δύο, τρία και τέσσερα εκατομμύρια μόνο σε συλλόγους για παίκτες σε καλές ηλικίες.

Ο ασφαλέστερος δρόμος για να αλλάξεις επίπεδο δεν είναι τα λεφτά ενός ζάπλουτου ιδιοκτήτη, αλλά να μεγαλώσεις τον τρόπο που σε βλέπουν ως κλαμπ. Γι' αυτό, Ιβάν πούλα! Πούλα και τον Μακ, και τον Κάτσε και όποιον σου βγάζει υπεραξία. Αρκεί να ξαναρίχνεις ένα μέρος από το... μπαγιόκο στην αγορά για να ανεβάζεις κι άλλο την ποιοτική στάθμη στο ρόστερ. Ακούγεται οξύμωρο, μα αυτές οι πωλήσεις είναι που μακροπρόθεσμα θα βοηθήσουν τον σύλλογο να προσεγγίζει, να πείθει και να υπογράφει παίκτες, που άλλες εποχές θα άκουγαν ΠΑΟΚ και θα έκοβαν λάσπη.

Όσοι πιστεύουν ότι με την πώληση του Ρόμπερτ Μακ, ο ΠΑΟΚ μίκρυνε πιθανότατα κάνουν λάθος. Ο ΠΑΟΚ μεγάλωσε από αυτή την κίνηση. Αρκεί να καταλάβει τι έκανε...

Σωτήρης Μήλιος