Το μήνυμα της δικαιοσύνης είναι «μη μιλάς για να μην μπλέξεις»

Το πρόβλημα του αθλητικού συντάκτη: Πώς να γράψεις για ποδόσφαιρο στην εποχή της φρίκης; Όταν μέσα σε λίγες μέρες έχεις περάσει από άψυχο παιδικό κορμί της Νίκαιας στο λιντσάρισμα των αμούστακων φαντάρων της Τουρκίας, το στομάχι σου δένεται κόμπο και το πληκτρολόγιο γελάει μαζί σου κάθε φορά που επιχειρείς να γράψεις κάτι μεγαλόστομο για μια μεταγραφή. Παλιά λέγαμε «βόμβες» τις ηχηρές μεταγραφές. Τώρα που οι βόμβες σκάνε δίπλα στα αυτιά μας μάλλον πρέπει να βρούμε άλλη λέξη.

Δεν θέλω να γράψω για ποδόσφαιρο λοιπόν. Δεν θέλω να γράψω ούτε για την Τουρκία, διότι εν αντιθέσει με το 80% των Ελλήνων δεν έχω άποψη για το τι πραγματικά συνέβη. Και δεν θέλω να γράψω ούτε για το Noor 1. Όχι επειδή δεν έχω άποψη. Αλλά επειδή φοβάμαι. Μια υπόθεση κατά την εκδίκαση της οποίας μαζεύτηκαν πτώματα και σιωπές για να καταλήξει τελικά σε μια δικαστική απόφαση επιεικώς παράξενη, προφανώς είναι μια υπόθεση που μόνο οι χαζοί (και ο Κώστας Πρέκας σε ρόλο άτεγκτου δημοσιογράφου σε ελληνική ταινία) θα επιχειρούσαν να ακουμπήσουν. Εδώ στο sdna.gr βέβαια , είμαστε λίγο χαζοί αποδεδειγμένα. Κι έτσι , παρότι δεν επιθυμώ να ασχοληθώ με την ουσία της υπόθεσης, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ δημόσια για κάποια πράγματα κι ό,τι θέλει ας γίνει.

Δεν αναρωτιέμαι αν η απόφαση ήταν σωστή ή λάθος. Αναρωτιέμαι όμως τι μήνυμα στέλνει στην ελληνική κοινωνία. Η δικαιοσύνη με τους δαιδαλώδεις, αργοκίνητους μηχανισμούς και τα χιλιάδες «παραθυράκια» αποτελεί ένα από τα διαχρονικότερα και σοβαρότερα προβλήματα στην Ελλάδα. Η αίσθηση της ατιμωρησίας ήταν και είναι θεμελιώδες πρόβλημα της δημοκρατίας μας. Πρόσφατα ο Πολάκης μίλησε πάλι για κύκλωμα διεφθαρμένων δικαστικών λειτουργών. Τα ίδια πάνω – κάτω ακούστηκαν και μετά την νέα αναβολή της υπόθεσης Siemens. Πέραν του ότι όταν ένας υπουργός της κυβέρνησης μιλάει για κάτι τόσο σοβαρό οφείλει και να το αποδεικνύει, προσωπικά δεν φτάνω μέχρι εκεί. Η δικαιοσύνη , με τον τρόπο που λειτουργεί στη χώρα μας, δεν χρειάζεται να είναι διεφθαρμένη για να είναι αναποτελεσματική. Αρκεί η εξαντλητική της αργοπορία.

Κι έρχεται τώρα, η πολύκροτη υπόθεση του Noor 1 και η κατάληξη της να προσθέσουν μια ακόμη ψηφίδα σε έναν ολοένα και πιο αποκαρδιωτικό ψηφιδωτό. Διότι εν προκειμένω το πρόβλημα δεν έγκειται στην αναποτελεσματικότητα. Το πρόβλημα δεν έγκειται καν στην ενδεχόμενη διαφθορά. Το πρόβλημα έγκειται στον φόβο.

Η δικαιοσύνη μπορεί να καθυστερεί, μπορεί να κωλυσιεργεί, μπορεί ακόμα και να αδικεί σε κάποιες περιπτώσεις. Δεν μπορεί όμως να φοβάται και να το δείχνει. Η απόφαση για το Noor 1 δεν μοιάζει με απόφαση, μοιάζει με υπεκφυγή.

Κι όταν η δικαιοσύνη μιας χώρας υπεκφεύγει και λέει με τη στάση της «άστο καλύτερα, μη μιλάς για να μην μπλέξεις», τότε αυτή είναι μια χώρα καταδικασμένη σε αιώνια κρίση...