Αυτό που λείπει από τον ΠΑΟΚ του Βλάνταν είναι ένας… Ίβιτς!

Εκτός από πονηρός και καταφερτζης όμως, ήταν και κάτι άλλο. Ψυχρός. Ακόμα κι όταν καιγόταν ο τόπος γύρω του εκείνος είχε ακριβώς το ίδιο κρυστάλλινο βλέμμα. Δεν τον θυμάμαι ποτέ να τον είδα ιδρωμένο ή αγχωμένο να ξεφυσάει. Αυτό τον βοηθούσε να είναι κυνικός εκεί που έπρεπε.

Ο ποδοσφαιριστής Βλάνταν Ίβιτς ήταν αυτός που μαζί με τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη άκουσε τα περισσότερα από τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Δεν αδικώ κανέναν. Για να εκτιμήσεις τον ποδοσφαιριστή Βλάνταν θα έπρεπε να είσαι συμπαίκτης ή προπονητής του -στην εξέδρα δύσκολα κάνουν εντύπωση οι αργοί.

Ο Σέρβος είχε και κάτι άλλο έμφυτο, που είτε το έχεις είτε δεν το έχεις. Γεννιέσαι με αυτό, δεν το μαθαίνεις. Αίσθηση του χώρου. Αίσθηση του γκολ. «Μυριζόταν» τις φάσεις όσο λίγοι. Χωρίς να είναι πολύ ψηλός / αλτικός / δυνατός / διεισδυτικός έβρισκε ένα περίεργο τρόπο να έρχεται από το... πουθενά και να τελειώνει φάσεις.

Κάπως έτσι έφτασε να έχει σκοράρει 20 γκολ με την φανέλα του ΠΑΟΚ κι 106 στην καριέρα του χωρίς να είναι φορ, χωρίς να σουτάρει πολύ εκτός περιοχής, χωρίς να εκτελεί πολύ καλά φάουλ ή πέναλτι. Μόνο από αυτή την σπάνια αίσθηση που είχε να έρχεται από τις πίσω ζώνες και να εκτελεί one touch. Αθόρυβα. Κυνικά και αποτελεσματικά.

Σ' αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο, όπου το ταμπούρι και το μπουλούκι είναι το σχέδιο μάχης των μισών (και πλέον) ομάδων του πρωταθλήματος, τα καλά τελειώματα στοιχίζουν χαμένες ευκαιρίες και πεταμένους βαθμούς!
Βλέποντας ξανά τα στιγμιότυπα από το παιχνίδι με την Ξάνθη, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτό που λείπει από τον ΠΑΟΚ του Βλάνταν είναι ένας... Ίβιτς! Ένας πονηρός οπορτουνίστας που θα «τελειώνει» την δουλειά ψυχρά και κυνικά. Μπορεί ο Γκάρι Ροντρίγκες και ο Τζάλμα Κάμπος να γεννήθηκαν με άλλα θεόσταλτα χαρίσματα, μπορεί να είναι «χορευτές», «σπρίντερ» και «ζογκλερ», μπορεί να έχουν πολλαπλάσια την ικανότητα να δημιουργούν something out of... nothing μόνοι τους, αλλά αυτά τα ρημάδια τα απλά τελειώματα του Σέρβου δεν τα έχουν!

Κι αυτό στο ελληνικό ποδόσφαιρο του χαμηλού τέμπου, του ελάχιστου καθαρού χρόνου ποδοσφαίρου, των μετρημένων φάσεων, που το ταμπούρι και το μπουλούκι είναι το σχέδιο μάχης των μισών (και πλέον) ομάδων που έρχονται στην «Τούμπα» στοιχίζει. Στοιχίζει χαμένες ευκαιρίες, βαθμούς, παιχνίδια. Πράγματα που δεν διορθώνονται.

Έχω την αίσθηση πως περισσότερο από ένα μεγάλο σέντερ-φορ που ζητούσε ο κόσμος, αυτό που έψαχνε ο Βλάνταν στον πάγκο του και δεν τον έβρισκε για να αλλάξει την ροή του ματς με την Ξάνθη ήταν ένας... Ίβιτς. Ή έστω ένας Βούκιτς. Ένας ποδοσφαιρικός «πορτοφολάς» (με την καλή έννοια του όρου) εξπέρ στο να λύνει τέτοιους ναυτικούς κόμπους που δεν θέλουν ταχύτητα, αλλά επιδεξιότητα. Όλα τα μηχανήματα / εξαρτήματα πάνω στην χρήση βγάζουν τις φθορές και τα ελαττώματα τους. Το παιχνίδι με την Ξάνθη εκτός από δύο υπερπολύτιμους βαθμούς έβγαλε ένα κουσούρι που ο ΠΑΟΚ πρέπει να ζήσει με αυτό μέχρι να το βελτιώσει / λύσει. Από την στιγμή που δεν δείχνει να έχει τον σέντερ-φορ των 20 γκολ, αυτά πρέπει να τα βρει από αλλού.

Οι περισσότεροι αναπολούν τα γκολ του Μακ και δεν τους αδικώ. Ξεχνούν, ωστόσο, ότι ο Σλοβάκος ήρθε με μηδέν γκολ στη Νυρεμβέργη και εδώ έστρωσε τον... κώλο του κάτω και έμαθε να τελειώνει φάσεις.

Δεν χάθηκε ο κόσμος με μία ισοπαλία ούτε καταστράφηκε η γη. Είναι απώλεια, γκέλα, στραβή, αποτυχία, είναι δύο χαμένοι βαθμοί που δεν τους ξαναβρίσκεις στον δρόμο. Ωστόσο, είναι και μία διδαχή για το μέλλον. «Ξάνθες» θα ξαναέρθουν πολλές φέτος στο ίδιο γήπεδο. Καθυστερήσεις από το πρώτο λεπτό, επαγγελματικές κλωτσιές, μανούρες υπό την διαιτητική προστασία είναι σίγουρο ότι ο ΠΑΟΚ θα ξαναβρεί στο διάβα του. Οφείλει να βρει ένα τρόπο (εντός κι εκτός γηπέδων) να τα κερδίζει όλα αυτά.

Οι περισσότεροι αναπολούν τα γκολ του Μακ και δεν τους αδικώ. Ωστόσο ξεχνούν δύο πράγματα. Ο Σλοβάκος ήρθε στον ΠΑΟΚ μετά από σεζόν με zero τέρματα στην Νυρεμβέργη. Εδώ έστρωσε τον... κώλο του κάτω και έμαθε να τελειώνει τις φάσεις. Μέχρι να φτάσει στο σημείο να βάλει καμιά 30αριά γκολ πέρυσι (όπου έπαιζε πολύ και για τα νούμερά του), έχασε άλλα 100. Ο Τζάλμα Κάμπος, ο Ροντρίγκες, ο Μπίεσεσβαρ, ακόμα και ο Πέλκας παίκτες χωρίς πολλά γκολ ανά σεζόν στο βιογραφικό τους, οφείλουν να ανεβάσουν την παραγωγικότητα τους, αν θέλουν πραγματικά να ανεβάσουν επίπεδο την ομάδα. Ενδεχομένως και ο Φακούντο θα μπορούσε να είναι μία λύση από τον πάγκο σε ματς που μπλοκάρουν όλα...

Το ανησυχητικό θα ήταν αν ο ΠΑΟΚ δεν έφτιαχνε ποδοσφαιρικές φάσεις. Αν προσπαθούσε με καμινάδες και γιόμες να παράξει ποδόσφαιρο. Προς το παρόν αυτό δεν συμβαίνει. Ο ΠΑΟΚ χάνει καθαρές, ευκαιρίες με το τσουβάλι (ιδίως στα παιχνίδια με Άγιαξ, Παναιτωλικό, Ξάνθη) σχεδόν όλες όμως είναι προϊόν καλού ποδοσφαίρου, αυτοματισμών, ανάπτυξης με ποικιλία. Δείγμα ποιότητας, δουλειάς και καλής χημείας στο γήπεδο. Είναι δεύτερος σε τελικές στην Super League, πιθανώς να παίζει το καλύτερο και πιο πλήρες ποδόσφαιρο και εξακολουθεί να αμύνεται με ασφάλεια ψηλά και να μην επιτρέπει φάσεις στον αντίπαλο, στοιχείο που ξεχωρίζει τις πολύ καλές ομάδες που παίζουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας.

Τα άσχημα τελειώματα σε καθαρές φάσεις δεν είναι ατυχία ή κακιά ώρα. Είναι πια μεγάλο το δείγμα για να ισχυριστεί κανείς ότι πρόκειται για... τυχαιότητα. Είναι μία εκπεφρασμένη ποδοσφαιρική αδυναμία συγκεκριμένων παικτών που ο ΠΑΟΚ πρέπει να βελτιώσει, αν θέλει να βαδίσει πάνω στους στόχους του. Θα έρθουν και παιχνίδια που ο Δικέφαλος του Βορρά δεν θα φτιάχνει 15 ευκαιρίες για να βρει... μισό γκολ κι εκεί οι απώλειες θα έχουν πολλαπλάσιο κόστος. Μήπως ο Ίβιτς να βάλει ξανά εξάταπα για ένα ταχύρρυθμο φροντιστήριο για το πως τελειώνουν οι φάσεις. Είμαι σίγουρος ότι αυτό ακόμα το 'χει. Είναι σαν το ποδήλατο. Δεν το ξεχνάς ποτέ...

Σωτήρης Μήλιος