Φετινός, γλυκός... Σταφυλίδης!

Θα τον περιέγραφες σαν το κλασικό, Έλληνα ποδοσφαιριστή της νεότερης γενιάς. Τα τατουάζ τα (παρά)έκανε, τις κομμώσεις του τις άλλαξε, το guest start πέρασμά του από τηλεοπτική σειρά το έκανε, τη δημοσιότητά την αναζήτησε, το Luis Vuitton τσαντάκι του το κράτησε, την τσίχλα του μιλώντας σε δημοσιογράφους τη μάσησε... Το πρόγραμμα του Κώστα Σταφυλίδη, όμως, είχε πάντα μια βασική αρχή. Το σπίτι του και την οικογένειά του. Και στα 23 του χρόνια – ίσως και τυχερός που έφυγε και δεν γύρισε στην Ελλάδα - αυτή η αρχή, αποτελεί την εγγύηση για το φινάλε.

Η αρχή είναι ο Σταύρος Σταφυλίδης, ο πατέρας του. Είναι το σπίτι του στον Ακροπόταμο, ένα «ποντιακό» χωριό με κάτι παραπάνω από 500 κατοίκους. Είναι τα τρία του αδέρφια, που προσπάθησαν να παίξουν ποδόσφαιρο, αλλά δεν είχαν το δικό του ταλέντο. Ο μεγαλύτερος Γιώργος και οι μικροί ακόμα (12 και 13 ετών) Βασίλης και Αλέξανδρος. Είναι η γιαγιά του, που του έδινε γλυκό κι εκείνος έτρωγε ένα κομμάτι την εβδομάδα για να μην τελειώσει. Είναι η φτώχεια που έζησε, είναι τα πρώτα του ποδοσφαιρικά παπούτσια. Κυρίως εκείνα...

«Όταν ήμουν 12 χρονών, ο πατέρας μου έκανε οικονομία τρεις μήνες για να μου αγοράσει ποδοσφαιρικά παπούτσια. Τώρα, όταν τα βλέπω στο σπίτι, θυμάμαι από πού προέρχομαι». Δεν είναι δήλωση που έκανε σε συνέντευξή του, είναι ανάρτηση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, έτσι για να πηγαίνει και με το ρεύμα της εποχής του. Σημαντικό για ένα παιδί που κάποτε πήγε τέρμα κόντρα για να ικανοποιήσει το όνειρό του: Να παίξει ποδόσφαιρο. Στον ΠΑΟΚ!

Οι άντρες δεν κλαίνε... Πλαντάζουν!

Η διαφορά του Κώστα Σταφυλίδη δεν είναι μόνο η μνήμη του. Δεν είναι μόνο η επιμονή του να τα καταφέρει για να βοηθήσει τον εαυτό του και την οικογένειά του. Είναι και η αυθεντική του αγάπη για το ποδόσφαιρο. Η τρέλα και το μεράκι να γίνεται καλύτερος και να κερδίζει. Έκλαψε σαν άντρας στο «White Hart Lane», όταν αποβλήθηκε στο 37' της αναμέτρησης του ΠΑΟΚ με την Τότεναμ το 2011. Έκλαψε σαν έφηβος όταν η Εθνική Ελπίδων παρά τη νίκη της επί της Πολωνίας με 3-1 έμενε εκτός συνέχειας του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Κι έκλαψε με το πείσμα μικρού παιδιού, όταν του είπαν να πάει στον Άρη.

«Εσύ να πας», παραδέχτηκε ότι έλεγε στον πατέρα του, όταν σε ηλικία 11 ετών για πρώτη φορά τον ανακάλυψαν οι σκάουτερ της βορείου Ελλάδας και του μετέφεραν την προοπτική για τον Άρη. «Είχα μία πρόταση που δεν ήθελα καν να σκέφτομαι. Μου το είπαν, εντάξει δεν το σκέφτηκα, δεν ήθελα καν να το συζητήσω. Είμαι πολύ πωρωμένος ΠΑΟΚτσής, μου έλεγε ο πατέρας μου να πάω, ήμασταν δύσκολα τότε, αλλά εγώ δεν ήθελα ούτε να το συζητήσω». Ήταν αρκετά τυχερός, ώστε η επιλογή του να μην αποτελέσει την επιπολαιότητα που θα καθόριζε το μέλλον του. Την ανεπιθύμητη προοπτική του Άρη, ακολούθησε – με λίγη βοήθεια – η τρέλα του ΠΑΟΚ.

«Υπήρξε από το χωριό κάποιος που ήξερε τον Φώτη, τον οδηγό του πούλμαν του ΠΑΟΚ. Αυτός μετέφερε στους προπονητές ότι υπάρχει ένα ΠΑΟΚτσάκι που αξίζει, ήρθαν να με δουν και ήρθα στον ΠΑΟΚ. Οφείλω πολλά στον Κώστα Μαλιούφα, που με έμαθε πώς να στέκομαι τακτικά αλλά και με έβαλε να παίξω αριστερό μπακ, αλλά και στους άλλους προπονητές που είχα, τον Ελευθεριάδη και όλους τους άλλους».

Κι εκεί μπαίνει ξανά στην κορνίζα ο Σταύρος. Ο πατέρας του Σταφυλίδη θα έπρεπε να πηγαινοφέρνει το παιδί του το πρωί στο γυμνάσιο στα Κουφάλια (στον Ακροπόταμο υπάρχει μόνο δημοτικό) και το απόγευμα να κάνει τα 100 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα μέχρι την Θεσσαλονίκη. Ο γιος του, γεννημένος το 1993, θα καταφέρει να πείσει τον ΠΑΟΚ ότι αξίζει μια θέση στις ακαδημίες του και στο σπίτι το ασπρόμαυρο χρώμα θα υπερκερνάει το μοντέρνο έγχρωμο.

«Παίρνω τα ρούχα, πάω σπίτι και φωνάζω τη μάνα μου να έρθει να δει. Τα φορούσα μέσα στο σπίτι και καθόμουν με αυτά. Το όνειρο μου!», διηγείται ο Σταφυλίδης για την ημέρα που του ανακοίνωσαν ότι θα μείνει στις ακαδημίες του δικεφάλου. Ο μικρός στα 15 του χρόνια θα μετακομίσει στους ξενώνες της Τούμπας και στα 17,5 του χρόνια, το κλάμα θα είναι πιο γλυκό από ποτέ. Μόνο που δεν θα είναι δικό του.

«Δε θυμάμαι εγώ το ντεμπούτο με τον Παναιτωλικό που τον χειροκροτούσαν; Δύο ώρες έκλαιγα». Στις 20 Νοεμβρίου του 2011, 12 μέρες πριν ενηλικιωθεί, ο Κώστας Σταφυλίδης θα είναι στην ενδεκάδα του ΠΑΟΚ για τον αγώνα με τον Παναιτωλικό. Θα μπει, θα παίξει 90 λεπτά, θα δώσει μια ασίστ, θα αποθεωθεί από τον κόσμο, θα νιώσει ότι έφτασε. Ακριβώς όπως το ήθελε. «Δεν θα επιστρέψω στον εαυτό μου να μπω στον αγώνα με τον Παναιτωλικό και να μην δείξω πράγματα. Θέλω να αρπάξω την ευκαιρία από τα μαλλιά», είχε προειδοποιήσει, σε ένα κράμα θράσους και άγνοιας κινδύνου, που μπορεί να αποδειχθεί άκρως δημιουργικό ή άκρως καταστροφικό. Ανάλογα με το ποιος το διαχειρίζεται.

Ο Μάριο Μπερέτα ήταν ο πρώτος που τον πήρε στην προετοιμασία των αντρών, ο Λάζλο Μπόλονι εκείνος που τον εμπιστεύτηκε για την ενδεκάδα. Κι όχι μία και δύο φορές, αλλά 20 φορές συνολικά σε εκείνη τη σεζόν. Τα υπόλοιπα ήταν φυσιολογικά... Υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο στις 3 Δεκεμβρίου του 2011, έπαιξε ακόμα 24 ματς (λιγότερα ως βασικός) την επόμενη σεζόν, άκουγε τα καλύτερα λόγια από συμπαίκτες και προπονητές, ένιωθε τον κόσμο να τον στηρίζει, είχε δύσκολες βραδιές που αποτέλεσμα μάθημα, αλλά δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει – όσο θα ήθελε – το όνειρό του.

Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν (στο Λονδίνο και στη Σουαβία)

Μικρός όταν ήταν κι έδινε τις πρώτες δειλές συνεντεύξεις (σ.σ. αξιοσημείωτο ότι ο ΠΑΟΚ μετά το ματς με τον Παναιτωλικό τον απέκλεισε από τα μίντια για να τον προστατεύσει) τον ρωτούσαν σε ποια ομάδα ονειρεύεται να παίξει. «Στον ΠΑΟΚ», απαντούσε και το όνειρό του, το πήρε το ποτάμι... Λίγο ο Ρήνος, λίγο ο Τάμεσης και εσχάτως λίγο ο Βέρταχ κι ο Λεχ. Ήταν το καλοκαίρι του 2012, όταν σχεδόν από το πουθενά ο Κώστας Σταφυλίδης ενημερώθηκε ότι θα ολοκληρωθεί η μεταγραφή του σε ευρωπαϊκή ομάδα. Ο ίδιος δεν ήξερε καν ποιος ήταν ο σύλλογος.

«Από τη μία στεναχωριέμαι πολύ, γιατί φεύγω από την ομάδα μου, το σπίτι μου, την αγάπη μου. Τη μισή ζωή μου αφήνω εκεί. 11 χρόνια ήμουν στον ΠΑΟΚ. Αλλά πάω σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα στο εξωτερικό. Ειδικά τα τελευταία χρόνια η Μπουντεσλίγκα έχει αναπτυχθεί πολύ», θα δηλώσει στον αποχαιρετισμό έκπληκτος κι ο ίδιος από την τροπή που πήραν τα πράγματα. «Δεν ήξερα κάτι, τελείωσα υποχρεώσεις με την εθνική, ήξερα ότι με θέλει κάποια ομάδα, μετά έφυγα, έκανα δύο μέρες προπόνηση στην Ολλανδία και μου είπαν για τη μεταγραφή, Ήταν μια επιλογή μονόδρομος και για μένα και για την ομάδα. Είναι δύσκολο να ξέρεις ότι θα φύγεις από το σπίτι σου και να πας κάπου που δεν ξέρεις».

Όπως αργότερα θα αποκαλύψει ο πατέρας του, η Μπάγερ τον είχε εντοπίσει στο πανευρωπαϊκό κάτω των 19 ετών που είχε γίνει στην Εσθονία και η Ελλάδα είχε φτάσει μέχρι τον τελικό. Τον παρακολούθησαν καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν 2011-12, τις περισσότερες φορές ινκόγκνιτο και έκαναν την κίνησή τους, όταν βεβαιώθηκαν για την αξία του ποδοσφαιριστή. Ο Σταύρος Σταφυλίδης, ομοίως με το γιο του, ήταν στο σκοτάδι. «Δεν ήξερα τίποτα. Με πήραν τηλέφωνο Τετάρτη για να είμαι την επόμενη μέρα το πρωί στην Ολλανδία. Ήξερα για κάποιες ομάδες αλλά όχι για τη συγκεκριμένη. Εμένα δε μου έπεφτε λόγος».

Πατέρας και γιος θα ταξιδέψουν για την τραγουδημένη πόλη και το σταθμό της, θα γνωρίσουν τον Ρούντι Φέλερ και Σάμι Χίπια, τεχνικό που ξεκίνησε τη χρονιά και φυσικά θα εντυπωσιαστούν. «Ποιος θα μου το έλεγε όταν ξεκινούσε το παιδί, ότι θα μιλούσα εγώ με αυτούς τους ανθρώπους;», αναρωτιόταν μεγαλόφωνα ο Σταύρος που συμβούλευε το γιο του να μείνει πάντα Κωστάκης και τον νουθετούσε λέγοντάς του πως «δεν έχει σημασία πως ξεκινάς αλλά πως τελειώνεις».

Ο Κώστας Σταφυλίδης είχε πολλά να ξεπεράσει πριν ξεκινήσει και πολύ περισσότερο πριν φτάσει η στιγμή να έχει τελειώσει. Στην πρώτη του σεζόν στην Bundesliga, με το συμβόλαιό του να ξεκινάει από το 2013, έπαιξε μόλις εφτά λεπτά στο πρωτάθλημα. Για την Μπάγερ ήταν ένα project το οποίο ήθελε υπομονή. Το καλοκαίρι του 2014 παραχωρήθηκε δανεικός στην Φούλαμ και κατάφερε να γίνει βασικός και αναντικατάστατος στην ομάδα που – ας μην το ξεχνάμε – είχε αποτύχει παταγωδώς ο Κώστας Μήτρογλου. Και σε μια χώρα περίεργη και εσωστρεφής, όπου έχουν αποτύχει και πολύ πιο μεγάλα ονόματα από τον Έλληνα επιθετικό.

Στη διάρκεια της σεζόν του στην championship, ο Κώστας Σταφυλίδης θα δεχτεί και την πρώτη του κλήση στην Εθνική ομάδα. Ο Κλαούντιο Ρανιέρι θα τον καλέσει και ο 23χρονος αμυντικός θα κάνει επίσημο ντεμπούτο απέναντι στην Βόρειο Ιρλανδία στις 14 Οκτωβρίου του 2014. Είχε προηγηθεί δύο χρόνια νωρίτερα ένα φιλικό ματς με την Ιρλανδία. Στο επίσημο παιχνίδι θα μπει αλλαγή στη θέση του Βύντρα στο 16' και θα είναι από τα μοιραία πρόσωπα της αναμέτρησης.

Η συνέχεια της καριέρας του είχε πολλές φήμες από Ελλάδα, κυρίως για ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό, αλλά και την πιο σοβαρή προοπτική της Άουγκσμπουργκ. Ο Κώστας Σταφυλίδης, αφού η γερμανική ομάδα συμφώνησε με τη Λεβερκούζεν, αποφάσισε να συνεχίσει στην Μπουντεσλίγκα και στο ξεκίνημα της χρονιάς μετράει εφτά 90λεπτα, με δύο γκολ και μία ασίστ. Είναι μόλις 23 ετών και θα μπορούσες να τον φωτογραφίσεις ως τον κλασικό Έλληνα ποδοσφαιριστή. Αν δεν είχε ένα βασικό προτέρημα. Τη μνήμη.

«Υπήρχε περίοδος που δεν είχαμε ούτε ευρώ στην τσέπη. Αν δεν υπάρχει θέληση, δεν μπορείς να παίξεις μπάλα».