Λεκές στην ιστορία του ΠΑΟΚ

«Είσαι ένας από εμάς» έγραψε ο Γιώργος Σαββίδης στο Instragram μετά από μία -ακόμα- ομαδική γιούχα του κόσμου προς το πρόσωπο του Γιώργου Τζαβέλλα σε ένα εντός έδρας παιχνίδι με την Ξάνθη στις αρχές του Απριλίου του 2015. Αλήθεια, όμως; Τι σημαίνει όμως το «εμάς»; Ποιοι είμαστε εμείς;

Ο ΠΑΟΚ έχει χάσει εδώ και χρόνια τον εαυτό του, τον προσανατολισμό του, τo DNA του, την ψυχή του. Γέμισε από κατακερματισμένα «εγώ». Δηλητηριάστηκε από φήμες, διαδόσεις, βρώμες, «σότα». Αλήθειες ανακατεύτηκαν με «φίδια». Υπερβολές που γιγαντώθηκαν. Σκουπίδια που κρύφτηκαν κάτω από το χαλάκι. Ένα διαρκές κυνήγι μαγισσών με διαφορετικό «ένοχο» κάθε φορά. Και ξανά φτου κι απ' την αρχή, σε ένα φαύλο ασπρόμαυρο κύκλο εσωστρέφειας, αλληλοσκοτωμού, διχασμού.

Δεν υπάρχει «εμείς». Ίσως και να μην υπήρξε ποτέ. Να ήταν μία αυταπάτη, μία βολική ψευδαίσθηση. Το «εμείς» σημαίνει οικογένεια. Γροθιά. Μπετόν. Ο ΠΑΟΚ δεν είναι τέτοια. Χρόνια έχει να συμπεριφερθεί ως τέτοια. Δίχως να το θέλω, το βλέμμα μου καρφώθηκε σε μία πρόσφατη φωτογραφία σε ένα δείπνο «σύσφιξης» σχέσεων ανάμεσα στο ποδοσφαιρικό τμήμα πριν από καμιά εβδομάδα. Στο ένα τραπέζι οι Έλληνες. Στο άλλοι οι ξένοι. Και σε ένα τρίτο οι... λοιποί. «Τυχαίο θα είναι», σκέφτηκα και προχώρησα παρακάτω. Ανέσυρα την εικόνα, όταν ο Ίβιτς μίλησε για διαταραγμένες -εδώ και καιρό- σχέσεις στα αποδυτήρια.

Πάντοτε, αυτή η ομάδα κάθε φορά που προσπαθεί να συμπεριφερθεί ως μία σωστή οικογένεια, κάτι προκύπτει και διαολίζεται. Πέρυσι, σε ανάλογη φάση ήταν ένα παρατημένο πακέτο τσιγάρα και μία φωτογραφία με μπαλέτα αφιερωμένη στον Τούντορ. Ακόμα κι ένα απλό φαΐ, μπορεί να αποτελέσει εστία φωτιάς, αφορμή για διχασμό. Ακόμα και μια επετειακή γιορτή για τα 90 χρόνια του συλλόγου. Κατάρα.

Ξέρω πολύ καλά ότι οι οικογένειες έχουν προβλήματα. Θέματα που προκύπτουν κάθε μέρα. Σχέσεις που αναπροσαρμόζονται. Συμπεριφορές που ενίοτε ενοχλούν. Αυτές όμως που θέλουν να μείνουν ενωμένες φροντίζουν να τα λύνουν εκ των έσω. Τα εν' οίκω φροντίζουν να μην τα βγάζουν εν δήμω, που δεν έχει την ωριμότητα να τα διαχειριστεί και που λατρεύει το «τόσο» να το κάνει «τόοοοοοοσο». Ειδικά αν πρόκειται για τον ΠΑΟΚ, που αποτελεί ένα πλανήτη που συντηρεί κόσμο (ακόμα κι εμπορικά) από την διασπορά υπερβολών. Ένα κοινό αιμοδιψές, που λατρεύει να σταυρώνει ενόχους.

Θα μπορούσαν όλα να λυθούν εσωτερικά. Χωρίς κανείς να δείξει με το δάχτυλο κανέναν. Χωρίς προσβολές, υπονοούμενα και λεκέδες σε υπολήψεις. Χωρίς κανιβαλισμούς. Χωρίς να σέρνονται και να συντηρούνται τέρατα δεξιά κι αριστερά. Είναι ένας άγραφος κανόνας ηθικής που οφείλεις να σέβεσαι, ακόμα κι όταν νιώθεις πως όλα στα μάτια σου είναι ξεκάθαρα.

Θεσμικά, ο Βλάνταν Ίβιτς έκανε το μεγαλύτερο unfair που θα μπορούσε να κάνει. Δεν μπορείς να «δώσεις» δημόσια παίκτη ή παίκτες σου. Δεν γίνεται! Απαγορεύεται! Ακόμη κι αν έχεις 1000% δίκιο, το χάνεις!
Θεσμικά, ο Βλάνταν Ίβιτς έκανε το μεγαλύτερο unfair που θα μπορούσε να κάνει. Δεν μπορείς να «δώσεις» δημόσια παίκτη ή οι παίκτες σου. Δεν γίνεται! Απαγορεύεται! Ακόμα κι αν έχεις 1000% δίκιο, το χάνεις. Δεν ξέρω αν ο Ίβιτς λειτούργησε εν θερμώ. Δεν ξέρω αν βλέπει φαντάσματα ή θεωρίες συνωμοσίας, που του δηλητηρίασαν το μυαλό. Δεν τον έχω ζυγίσει πάντως για άνθρωπο που παρασύρεται από το θυμικό του. Δεν του ξέφυγαν αυτές οι λέξεις. Δεν τον ζόρισε κάποιος για να τις πει.

Τις είπε γιατί ήθελε να τις πει, λερώνοντας την φήμη του συλλόγου, τον οποίο θεσμικά εκπροσωπεί. Λεκές που δεν θα σβήσει ποτέ. Αυτό το «ο ΠΑΟΚ τρυπήθηκε εκ των έσω» είναι χειρότερο κι από 100 ήττες από τον Ατρόμητο. Τα πρόσωπα έρχονται. Παρέρχονται. Η φήμη, ο λεκές μένει.

Όπως διαβάζω από το βιογραφικό του, ο Ιβάν Σαββίδης έχει στην δούλεψη του και δίνει ψωμί σε πάνω από 15.000 εργαζομένους. Αυτοί οι 30-40-50-100 που περιστρέφονται γύρω από τον ΠΑΟΚ είναι οι μόνοι που τον κάνουν σήμερα να ντρέπεται. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι φανταζόταν. Σε αυτά τα 5 χρόνια τα έχει δοκιμάσει σχεδόν όλα. Δεν ξέρω πόσα ακόμα μπορεί να αντέξει το στομάχι του. Ο δικός του ποδοσφαιρικός ΠΑΟΚ έχει γίνει σαν ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, που κάνει ότι κουταμάρα του καπνίσει, όποτε του καπνίσει. Κι ο δύσμοιρος γονιός χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, ψάχνοντας να βρει που έκανε λάθος, τι πρέπει να αλλάξει.

Ο ΠΑΟΚ τείνει να γίνει ένα (ποδοσφαιρικό) παράδειγμα προς αποφυγή. Έχει απολέσει την καλή έξωθεν μαρτυρία του. Κανείς πια δεν μπορεί να τον πάρει σοβαρά, όσο ανακυκλώνει πρόσωπα, παγιδευμένος σε φτιαχτούς ενόχους, που απλώς εναλλάσσονται.

Ο ΠΑΟΚ δείχνει ανήμπορος ως οργανισμός να αυτοπροστατευτεί. Λες και η μιζέρια τρέφει τις σάρκες του. Νιώθω ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ για να λυθεί με μία ή περισσότερες ανθρωποθυσίες, ακόμα κι αν αυτές αιτιολογούνται στην παικτική ανεπάρκεια ή τον έκλυτο βίο.

Το πρόβλημα αγγίζει πια τα όρια της ιδεολογικής αναζήτησης ταυτότητας. Αυτό το «εμείς» που χάθηκε και πρέπει πια να αναζητηθεί, να (ξ)αναπροσδιοριστεί, πριν έρθουν ακόμα χειρότερες νύχτες ντροπής...

Σωτήρης Μήλιος